Μα πού πήγε το Κυπριακό;

Οι αγκαλιές και οι γαλιφιές με τον φίλο Μεβλούτ πήγαν πολύ καλά και αυτό ήταν οπωσδήποτε μία ικανοποίηση, γιατί μετά την Αγκυρα είχε μείνει σε εκκρεμότητα το μέλλον της ωραίας φιλίας που ενώνει τον Νίκο με τον Μεβλούτ και είχαμε πολύ ανησυχήσει…

Αρκετά με τα σαλιαρίσματα όμως, να περάσουμε στα ενδιαφέροντα, που κατά τη γνώμη μου είναι δύο. Το πρώτο είναι η αναφορά του Μεβλούτ στην επιθυμία της χώρας του για διάλογο με την Ελλάδα «χωρίς προϋποθέσεις και όρους». Αυτό η ελληνική πλευρά δεν το αρνήθηκε σαφώς· μάλιστα η διαρροή από το δικό μας υπουργείο Εξωτερικών, ότι η συζήτηση των δύο υπουργών ήταν «ειλικρινής και εφ’ όλης της ύλης», νομίζω ότι το επιβεβαιώνει κιόλας.

Δεν είναι κάτι το τρομερό η συζήτηση με τους Τούρκους «χωρίς όρους και προϋποθέσεις» ή «εφ’ όλης της ύλης και ειλικρινώς». Αυτό δεν έκαναν οι δυο υπουργοί την προηγούμενη φορά στην Αγκυρα και μάλιστα ενώπιον διεθνούς ακροατηρίου; Δεν αράδιασε ο καθένας τους τα προβλήματά του με τον άλλο, ενώ διπλωμάτες και δημοσιογράφοι από κάτω παρακολουθούσαν άλαλοι; Ε, περίπου το ίδιο θα κάνουν οι δύο αντιπροσωπείες, αλλά θα το κάνουν κατ’ ιδίαν.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, εφόσον πιστεύουμε στ’ αλήθεια ότι τα προβλήματα λύνονται. Μπορούμε να θέσουμε προϋποθέσεις σε αυτά που εμείς έχουμε τη δυνατότητα να δεχθούμε (αυτό είναι το νόημα της μόνιμης αναφοράς στο Διεθνές Δίκαιο), αλλά πώς γίνεται να θέσουμε προϋποθέσεις σε αυτά που θέλει να πει η άλλη πλευρά;

Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση ήταν η πρωτοφανής απουσία κάθε αναφοράς στο Κυπριακό. Αυτό ίσως σημαίνει ότι κατευθυνόμαστε προς την αποσύνδεση του Κυπριακού από το πακέτο των ελληνοτουρκικών, δηλαδή ότι η πλεύση της διπλωματίας μας ευθυγραμμίζεται με την ευρωπαϊκή και την αμερικανική στο ίδιο θέμα. Αν ισχύει αυτό, καιρός ήταν! Το Κυπριακό δεν λύνεται πια, είναι ένα φορτίο που το μεταφέρουμε στους ώμους και δεν ξέρουμε πώς να το ξεφορτωθούμε…

ΟΠΙΣΘΕΝ ΟΛΟΤΑΧΩΣ

Για να μη διυλίζουμε τον κώνωπα, η ουσία του άρθρου του Πάνου Σκουρλέτη στα «ΝΕΑ» ήταν ότι τα δύο τελευταία χρόνια πήγαν χαμένα για τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή το κόμμα δεν κατάφερε να επιβεβαιώσει προς τον κόσμο τον ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό χαρακτήρα του. Με άλλα λόγια, «όπισθεν ολοταχώς», όπως θα έλεγε ο Χριστόδουλος. Επιστροφή στις ρίζες, δηλαδή στο αντισυστημικό περιθώριο.

Μακάρι να γινόταν αυτό, να γλιτώναμε όλοι μας την γκρίνια τους, αλλά δεν γίνεται. Μετά την ιστορική και διεθνώς αναγνωρισμένη «kolotoumba» εκείνου του Ιουλίου πριν από έξι χρόνια, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής για τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός αν είναι πρόθυμος να διαγράψει τα χρόνια που κυβέρνησε. Το δίλημμα, λοιπόν, στο οποίο απαντά ο Σκουρλέτης είναι ψευδές. Δρόμος για πίσω δεν υπάρχει – μόνο εκείνο το μονοπάτι που οδηγεί στον Βαρουφάκη και τον Λαφαζάνη.

Αυτό ο Τσίπρας το έχει συνειδητοποιήσει, δεν είναι κάτι για το οποίο αμφιβάλλει. Αλλωστε εκείνος ήταν που έκανε την kolotoumba και ξέρει καλύτερα από όλους ότι δεν μπορεί να την πάρει πίσω. Είναι όμως λίγος για να το επιβάλει. Δεν έχει την ικανότητα ούτε το μέγεθος, για να διαχειριστεί τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας είναι ένα παιδί που καβάλησε το σερφ και τον πήγε το κύμα, δεν σημαίνει ότι μπορεί να κυβερνήσει και πλοίο, έστω και παντόφλα.

Πάντως, ο Σκουρλέτης δεν πρέπει να ανησυχεί, γιατί αυτό που ο ίδιος θέλει ήδη συμβαίνει. Η υποτιθέμενη διεύρυνση προς την Κεντροαριστερά έχει γίνει ανέκδοτο με υφυπουργούς μίας χρήσης από την κυβέρνηση ΓΑΠ, όπως ο πρόσφατος που αποφάσισε να συστρατευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η δε αταβιστική αντιπολίτευση που ασκεί τον μετακινεί όλο και πιο αριστερά. Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει προς τα εκεί που θέλει ο Σκουρλέτης και πηγαίνει από μόνος του. Δεν χρειάζεται σχέδιο για την αυτοκαταστροφή…