Ο Τούχελ, ευτυχώς για την Τσέλσι, δεν είναι ιδιοφυΐα…

Παρακολουθώντας το Σάββατο τον αγγλικό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ Μάντσεστερ Σίτι – Τσέλσι (0-1) μου ήρθε στο μυαλό μια παλιά και ωραία απάντηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Οταν τον ρώτησαν «ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής» ο Μπερλουσκόνι, που ως πρόεδρος της Μίλαν είχε προσλάβει και είχε απολύσει πολλούς, απάντησε «αυτός που δεν κάνει ζημιά». Εχει δίκιο. Διότι και ο καλύτερος μπορεί ένα βράδυ άθελά του να προκαλέσει μια καταστροφή. Το έκανε το Σάββατο ο Πεπ Γκουαρντιόλα.

Τρέλα

Η ιδέα του Καταλανού να προσθέσει έναν κυνηγό παραπάνω και να αφαιρέσει από την ενδεκάδα ένα μέσο (και μάλιστα έναν κόφτη όπως είναι ο Ρόντρι ή ο Φερναντίνιο, που μοιράστηκαν φέτος την αποστολή της κάλυψης της άμυνας της Μάντσεστερ Σίτι) υπήρξε τόσο εντυπωσιακά λανθασμένη, που είναι να απορείς πώς ένας τόσο έμπειρος κόουτς σκέφτηκε κάτι τέτοιο. Επειδή ο Πεπ δεν τρελάθηκε την παραμονή του ματς (τουλάχιστον δεν τρελάθηκε περισσότερο από όσο είναι…) η όποια εξήγηση έχει να κάνει περισσότερο με τον άνθρωπο παρά με τον προπονητή. Οσο επιτυχημένος κι αν είναι ένας προπονητής δεν μπορεί παρά παραμονές ενός μεγάλου ματς να είναι και κομμάτι ανασφαλής: ειδικά στο ποδόσφαιρο, όπου πραγματικά μπορεί να συμβούν τα πάντα. Η Μάντσεστερ Σίτι μπορεί να έχει κερδίσει το πρωτάθλημα στην Αγγλία αφήνοντας πίσω την Τσέλσι 19 ολόκληρους βαθμούς, αλλά πριν από τον τελικό είχε ηττηθεί από τους Λονδρέζους δυο φορές σε ένα μήνα: μια στον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας και μια στο πρωτάθλημα. Ο μανιακός Γκουαρντιόλα φαίνεται ότι υπερανάλυσε αυτές τις ήττες και αποφάσισε να αιφνιδιάσει την Τσέλσι κάνοντας μια πρωτοτυπία στο επίπεδο της τακτικής.

Τέσσερις

Παίζοντας με τέσσερις κυνηγούς (τον Φόντεν, τον Στέρλινγκ, τον Ντε Μπρόινε και τον Μαχρέζ), αν η Σίτι κέρδιζε το ματς, όλος ο κόσμος θα υμνούσε τη μεγαλοφυή απόφασή του Καταλανού να αλλάξει τα δεδομένα. Ομως η κατάληξη της επιλογής αυτής ήταν ένα τραγικό αποτέλεσμα: η μεσαία γραμμή απονευρώθηκε, η Σίτι έχασε τους επιθετικούς συγχρονισμούς που μας είχε δείξει στα ματς με την Παρί (όπου αγωνίστηκε με την κανονική της ενδεκάδα) και η Τσέλσι που είδε την τρύπια και άδεια μεσαία γραμμή της τη χτύπησε ανελέητα. Γιατί η Τσέλσι δεν έχει μια μεγαλοφυΐα στον πάγκο της. Κανείς δεν θα αποκαλέσει έτσι τον πρακτικό και εργατικό Τόμας Τούχελ.

Διαφορές

Αν υπάρχουν δυο προπονητές που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους είναι ο Γκουαρντιόλα και ο Τούχελ. Ο Πεπ υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής και αρχηγός της Μπαρτσελόνα ενώ κανείς δεν θυμάται τον Τούχελ να παίζει ποδόσφαιρο. Ο Γκουαρντιόλα βρήκε αμέσως δουλειά στην Μπαρτσελόνα, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική: αφού πέρασε για λίγο από τις Ακαδημίες των Καταλανών βρέθηκε στην πρώτη ομάδα, αντίθετα από τον Τούχελ που για να πάρει μια ευκαιρία στην Μπουντεσλίγκα ίδρωσε δουλεύοντας σε μικρές κατηγορίες. Ο Καταλανός δουλεύει στη Σίτι έχοντας κάθε καλοκαίρι τη δυνατότητα να κάνει όποιες μεταγραφές θέλει και χωρίς κανείς από τη διοίκηση της ομάδας να τολμά να του χαλάσει χατίρι: ο Γερμανός απολύθηκε από την Παρί μολονότι πέρυσι την οδήγησε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Πεπ πιστεύει πως άλλαξε το ποδόσφαιρο ή έστω σημάδεψε την πρόοδό του: ο Τούχελ κάτι τέτοιο ούτε θα το σκεφτόταν. Ο Γκουαρντιόλα ψάχνει καινούργιες συνταγές, ο Γερμανός απλά εκμοντερνίζει τις παλιές: η Τσέλσι του στον τελικό έπαιξε ένα παραδοσιακό, γνωστό και χωρίς μυστικά ποδόσφαιρο, στηριγμένη στην καλή της άμυνα και τις δυναμικές της αντεπιθέσεις. Και κέρδισε γιατί οι παίκτες έκαναν σωστά τα απλά πράγματα. Ενώ οι ποδοσφαιριστές του Γκουαρντιόλα έμοιαζαν να αναρωτιούνται τι είχε κατά νου ο προπονητής τους: στη φάση του γκολ, τέσσερις από δαύτους βρίσκονται μπροστά από την αντίπαλη περιοχή περιμένοντας να κυνηγήσουν τον αμυντικό που θα πάρει την μπάλα χωρίς να υποπτευθούν ότι ο τερματοφύλακας της Τσέλσι θα κάνει κάτι άλλο. Ο ψύχραιμος και καλός με την μπάλα στα πόδια τερματοφύλακας Μεντί βρίσκει με μια βαθιά μπαλιά τον δεξιό ακραίο αμυντικό Μέισον Μάουντ, αυτός σημαδεύει στον κενό χώρο τον Χάβερτς κι αυτός ξεχύνεται και σκοράρει. Η Τσέλσι με δυο πάσες (η μια από τα πόδια του τερματοφύλακα!) ανοίγει την άμυνα της Σίτι που στον καιρό του Πεπ για να πλησιάσει την αντίπαλη περιοχή κάνει πενήντα αλλαγές της μπάλας!

Ποτέ

Οταν η Σίτι βρίσκεται πίσω στο σκορ αναζητά εναγωνίως τον ήρωα της βραδιάς, αλλά τέτοιος δεν υπάρχει. Ο πιο προικισμένος παίκτης της, ο Κέβιν Ντε Μπρόινε, φεύγει με σπασμένη τη μύτη από το ματς στο 60΄. Και στα τριάντα λεπτά που απομένουν οι παίκτες του Πεπ ψάχνουν (μεθοδικά και πεισματάρικα, αλλά χωρίς καθαρό μυαλό) μια πάσα για να ανοίξουν την αντίπαλη άμυνα: δεν τη βρίσκουν ποτέ.

Αμυνα

Στο τέλος της εφετινής σεζόν το ποδόσφαιρο της άμυνας, της συνοχής και της κυνικότητας κερδίζει το ποδόσφαιρο στο οποίο κανόνας είναι η δημιουργία, η επίθεση, ο επιθετικός αυτοματισμός. Πριν από την Τσέλσι που έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης το Σάββατο, η ισπανική Βιγιαρεάλ έχει κερδίσει στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ την άλλη ομάδα του Μάντστεστερ, τη διψασμένη για ένα τρόπαιο Γιουνάιτεντ. Το έκανε με την ίδια τακτική: περιμένοντας, προσέχοντας να μην αφήσει χώρους και χτυπώντας στις αντεπιθέσεις – η διαφορά είναι ότι οι Ισπανοί δεν βρήκαν το γκολ της νίκης αλλά κέρδισαν το τρόπαιο στα πέναλτι. Η Τσέλσι άντεξε στην πίεση της αντιπάλου της γιατί είναι πιο δυνατή ομάδα. Μη βιαστείτε, όμως, να πείτε ότι το επιθετικό ποδόσφαιρο πέθανε και ο κυνισμός επιστρέφει: οι δυο ομάδες του Μάντσεστερ ηττήθηκαν, όχι γιατί αγωνίστηκαν επιθετικά, αλλά γιατί αγωνίστηκαν λάθος. Η Σίτι πλήρωσε μια επιλογή του Γκουαρντιόλα που δεν του βγήκε. Και η Γιουνάιτεντ έχασε ένα τρόπαιο γιατί ο Σόλσκιερ, ο άπειρος σε τελικούς προπονητής της δεν έκανε ούτε μια αλλαγή στα ενενήντα λεπτά του αγώνα με αποτέλεσμα η ομάδα του να περπατάει στην παράταση.

Ρόμαν

Δικαιώθηκε τέλος το Σάββατο η πρακτική του Ρόμαν Αμπραμόβιτς να απολύει προπονητές χωρίς συναισθηματισμούς. Ο Φρανκ Λάμπαρντ που ξεκίνησε τη σεζόν στον πάγκο της Τσέσλι είναι ένα παιδί του συλλόγου που ο κόσμος υπεραγαπούσε. Ο Αμπράμοβιτς προτίμησε να τον αντικαταστήσει με έναν κανονικό προπονητή: τον Τούχελ ο κόσμος της Τσέλσι τον αντιμετώπισε με δυσπιστία, αλλά σήμερα τον υπεραγαπάει. Ο Αμπραμόβιτς διάλεξε να αποκτήσει κάποτε την Τσέλσι ενώ πήγαινε με το ελικόπτερό του να συζητήσει την αγορά της Τότεναμ. Ενας τέτοιος τύπος είναι λογικό να αλλάζει εύκολα γνώμη για προπονητές. Αλλά η ομάδα του έχει δυο Τσάμπιονς Λιγκ. Κι αυτό είναι που μένει.