Το περιμέναμε 17 χρόνια και τελικά έγινε. Τα Φιλαράκια ενώθηκαν για μια βραδιά και χάρισαν στους εκατομμύρια φίλους τους σε όλο τον πλανήτη λίγες ακόμα στιγμές γέλιου και συγκίνησης.

Στην αρχή δεν ήθελα να δω αυτή την ιδιότυπη επανένωση. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο που δεν ήθελα να δω το τελευταίο επεισόδιο.

Πέρασαν χρόνια για να καταφέρω να δω τους αγαπημένους μου ήρωες να αγκαλιάζονται για τελευταία φορά και ας ήξερα πώς ακριβώς έκλεισε η σειρά.

Το reunion για όλους εμάς που τους λατρεύουμε ήταν μια δικαίωση. Οι έξι ήρωες απέδειξαν εν τέλει ότι είναι αληθινοί. Ότι έχουν κάτι από εμάς. Μεγάλωσαν, πάχυναν, γκρίζαραν αλλά δεν έχασαν ποτέ τον αυθορμητισμό και την λάμψη τους.

Απέδειξαν στο κοινό ότι η Ρέιστελ, η Φοίβη, η Μόνικα, ο Ρος, ο Τσάντλερ και ο Τζόι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τους ρόλους που γράφτηκαν. Αυτό παραδέχθηκαν άλλωστε και οι σεναριογράφοι της σειράς. Οι έξι ηθοποιοί δεν πήραν τους ρόλους γιατί ήταν καλύτεροι υποκριτικά από κάποιους άλλους. Τους πήραν γιατί κατάφεραν να τους ζωντανέψουν, να τους δώσουν σάρκα και οστά, να βάλουν τη δική τους αλήθεια. Ο Τζόι έκανε και χθες άκυρα αστεία, η Ρέιτσελ έκλαιγε σχεδόν στο μισό επεισόδιο και ο Τσάντλερ λίγο πιο βαρύς από όλους άκουγε προσεκτικά και έκανε καίριες παρατηρήσεις.

Ο καθένας από τον δικό του καναπέ θυμήθηκε ακριβώς τι έκανε την πρώτη φορά που είδε το φιλί του Ρος και της Ρέιτσελ και πόσα δικά του πρώτα φιλιά φαντάστηκε να είναι τόσο ρομαντικά. Νοστάλγησε την εποχή που σχεδίασε μια τόσο ιδιαίτερη πρόταση γάμου σαν αυτή της Μόνικα στον Τσάλντερ και φυσικά κατάλαβε «γιατί αυτό δεν πρέπει να το κάνουν οι γυναίκες».

Σκηνές που μας έκαναν να γελάσουμε πριν καν τις δούμε ολόκληρες, η τσιρίδα του Ρος για να δείξει τον ενθουσιασμό του για το νέο του σπίτι (άσχετα αν η Φοίβη και η Ρέιτσελ τσίριζαν για άλλη αποκάλυψη),το τεράστιο γράμμα της Ρέιτσελ, οι γκάφες του Τσάντλερ, οι απορίες του Τζόι.

Όλα κομμάτι της δίκης μας εφηβείας και μια νεότητας που καλωσορίσαμε μαζί τους. Γιατί τα Φιλαράκια ήταν πάντα η καλύτερη παρέα μας. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Στις ατάκες μας, στα γέλια και στα κλάματα.

Και τώρα που «αναγκαστήκαμε» να τους δούμε για τελευταία φορά σίγουρα είχαμε παραπάνω απαιτήσεις, όπως ακριβώς από τον εαυτό μας.

Θέλαμε να δούμε ο καθένας τις δικές του αγαπημένες σκηνές, να ακούσουμε πάλι την ιστορία με το Ρακούν, το ουνάγκι του Ρος, τον ήχο από το ξύλινο ποδοσφαιράκι και τόσα και τόσα άλλα.

Η έκπληξη των ηθοποιών όταν μπήκαν στο σκηνικό που πέρασαν 10 χρόνια από την ζωή τους, οι αγκαλιές τους, τα γέλια και κλάματα, ήξερα ότι ήταν αληθινά. Γιατί αληθινά ήταν και τα δικά μας συναισθήματα βλέποντας τους.

Η βραδιά είχε πολλές ωραίες στιγμές και εκπλήξεις αλλά το γύρισμα του τελευταίου επεισοδίου, το ξήλωμα του σκηνικού, το τελευταίο «cut» και οι αγκαλιές στον διάδρομο θα μείνουν πάντα χαραγμένες μέσα μας. Όπως βέβαια και ο έξαλλος Ρος που μισεί ακόμα την μαϊμού του και η άγνωστη -ακόμα και σήμερα- δουλειά του Τσάντλερ.

Στο τέλος θέλαμε όλοι να γελάσουμε ακριβώς όπως το κάνει η Τζάνις 17 χρόνια μετά, θέλαμε να κάνουμε μια αγκαλιά τους Γκέλερ και χαρήκαμε που είδαμε τον Γκάνθερ. Όπως ακριβώς θα κάναμε σε ένα δικό μας reunion.

Γιατί τελικά αυτό ακριβώς ήταν αυτό το τελευταίο μάλλον μέρος του παγκόσμιου φαινομένου που λέγεται Φιλαράκια, το δικό μας κλείσιμο σε μια εποχή ανεμελιάς. Και αυτό μόνο είναι πάντα φορτισμένο αλλά και αγαπησιάρικο.

Headlines