Νομίζω ότι τέτοια υπερχείλιση ανάλυσης (και μάλιστα κοινωνικής) της αποτρίχωσης έχει να μου συμβεί από την πρωτοεφηβεία μου – βάλτε με τον νου σας πόσα χρόνια. Δώδεκα, δεκατρία θα ήμουν εκείνη την ημέρα που κλειδώθηκα στο μπάνιο, πήρα το ξυραφάκι (από τα πρώτα bic μιας χρήσης πρέπει να ήταν) αποφασισμένη να κόψω άπαξ και δια παντός τους δεσμούς μου με την παιδική ηλικία. Καλά, περιττό να πω ότι έγινε η σφαγή του Δράμαλη και της γάμπας μου. Τύπου «Κατακόπηκα και τι θα πω στη μάνα μου;». Γιατί η γυναίκα θα σκεφτόταν – και με το δίκιο της – ότι κάπως θα θέλει να γκομενίσει το δεκατριάχρονο αφού ξυρίζει γάμπα. Βέβαια η ίδια ήταν που, λίγους μήνες πριν με είχε σύρει σε ένα ινστιτούτο αισθητικής στην οδό Μέρλιν (σημαδιακό για μένα που, τότε, κοιμόμουν, με τον «Μικρό Ηρωα» κάτω από το μαξιλάρι ότι ήταν ο δρόμος όπου, επί Κατοχής, βρίσκονταν τα κρατητήρια της Γκεστάπο) για να με υποβάλει στο εξευτελιστικό μαρτύριο της χαλάουα στο μουστάκι – εκείνη την εποχή που οι ορμόνες έκαναν στο σώμα μου πάρτι, είχε πάρει την άγουσα για να γίνει σαν του Ανδρούτσου.

Και να που, τόσες δεκαετίες μετά, από προχθές «έπεσαν τα σόσιαλ» με αφορμή την «οργισμένη, ανοιχτή επιστολή στον ελληνικό λαό» της υποψήφιας βουλευτού της Νέας Δημοκρατίας Αφροδίτης Λατινοπούλου (εμένα γιατί μου κάνει το αντίπαλο δέος της Κατερίνας Νοτοπούλου στη Θεσσαλονίκη;) για τις γυναίκες που δεν αποτριχώνονται και τους άντρες που αποτριχώνονται ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Θέμα που απασχόλησε ακόμη και τη Βουλή. Σιγά τα λάχανα! Σας έχω νέα. Ανακαλύψαμε την πυρίτιδα.

Και ως προς την αποτρίχωση των ανδρών, το θέμα, για μένα έχει κλείσει εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, όταν μια φίλη μου, στην πρώτη ερωτική της συνάντηση με το αντικείμενο του πόθου της, μου περιέγραψε γλαφυρότατα τι αντίκρυσε μόλις εκείνος αποκάλυψε το στέρνο του. «Παρκέ σου λέω αγάπη μου, παρκέ». «Ε, και;» τη ρώτησα. Δεν θυμάμαι αν και τι μου απάντησε. Πάντως το ότι είναι ακόμη μαζί κι αγαπημένοι, απάντηση είναι.

Και το «μπικίνι» τέλειο κορίτσια

Πάμε τώρα στα περί των γυναικών. Δεν ξέρω πώς έγινε και στο παραμορφωτικό «σύστημα καθρεφτών» των σόσιαλ μίντια διακινείται εδώ και δύο μέρες μια υφέρπουσα άποψη ότι το προοδευτικό είναι να μην παραδίνεται στην παγίδα του καπιταλισμού που προωθεί το πρότυπο του αποτριχωμένου σώματος ώστε να πλουτίζουν οι πολυεθνικές.

Αν και στα δικά μου νιάτα συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο – οι τριχωτές γάμπες και οι θαμνώδεις μασχάλες παρέπεμπαν στις λεγόμενες «κυρίες της Ζωής» και λοιπών θρησκευτικών οργανώσεων – το ουσιαστικά προοδευτικό είναι να κάνει κάθε γυναίκα ό,τι θέλει. Και να το υποστηρίζει. Να υποστηρίζει την επιλογή της χωρίς να χρειάζεται να την επενδύσει με ιδεολογική άποψη. Διότι, τότε, γίνεται διδακτική. Οπως και η Αφροδίτη Λατινοπούλου αλλά και όσες και όσοι την επικρίνουν με απολύτως ανάλογα με τα δικά της επιχειρήματα. Δηλαδή, μπούρδες. Αρκετό διδακτισμό τρώμε στη μούρη κάθε μέρα από τους ντελιβεράδες της απόλυτης αλήθειας. Ε όχι και για τη «γραμμή του μπικίνι» βρε κορίτσια.

Το να αφήνεις τις τρίχες στη μασχάλη, το «μπικίνι», τις γάμπες, την κοιλιά δεν είναι ακριβώς δικαίωμα, είναι επιλογή. Απολύτως σεβαστή όπως θα πρέπει να είναι όμως και η αντίθετη επιλογή. Να αποτριχώνεται κάποια από κορυφής μέχρις ονύχων, να πλακώνεται στα μπότοξ και τα υαλουρονικά, να περνάει από τις φωτογραφίες της όχι απλώς ρετούς αλλά τις μπουλντόζες του Ελληνικού. Αν οι αξίες μας έχουν ανάγκη από την παρουσία ή απουσία τριχοφυΐας σε επίμαχα σημεία, σημαίνει ότι μπάζουν από παντού.

Headlines