Σκέψεις για την πανδημία

Η κρίση της Covid-19 θα είναι εδώ ακόμη για καιρό. Μπορεί, όπως λένε οι ειδικοί, το φαινόμενο να λάβει (και μακάρι) ενδημικά χαρακτηριστικά, αλλά ο ιός θα είναι εδώ και με το εμβόλιο για καιρό, ορισμένοι το προσδιορίζουν μέχρι το 2024 και με το ευτυχές σενάριο να μην έχουμε άλλη μετάλλαξη που θα υπερβαίνει τις υπάρχουσες.

– Φάνηκε πως το εμβόλιο είναι κρίκος μόνον σε μια αλυσίδα μάχης και δημιουργίας τείχους. Με άστοχο τρόπο ονομάστηκε ο μαζικός εμβολιασμός «Επιχείρηση Ελευθερία» δημιουργώντας λάθος συμπεράσματα στον κόσμο, που θεωρεί πως η επιστροφή στην κανονικότητα θα γίνει με όρους κουμπιού. Μακρόχρονη διαδικασία ο εμβολιασμός, δεν είναι απλώς η λύση στο πρόβλημα, είναι μια δομική μάχη σε συνδυασμό όμως με άλλες παραμέτρους.

– Ποιες παραμέτρους; Παράλληλα με τα εμβόλια, οφείλουμε να μην παραιτηθούμε από τη συγκρότηση πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Από ένα δημόσιο και κραταιό ΕΣΥ. Από προσλήψεις και χρηματοδότηση των δομών Υγείας. Οι μάχες με τις επιδημίες θα είναι εδώ τα επόμενα χρόνια και δεν θα λογίζεται πολιτική δύναμη που να μην έχει προτάσεις και σχέδιο για τη Δημόσια Υγεία. Προφανώς ο ιδιωτικός τομέας απέτυχε ή δεν ήταν επαρκής για τη μάχη σήμερα, και αυτό πρέπει να μας πεισμώσει για ένα καθολικό σχέδιο στο δημόσιο κομμάτι.

– Είμαστε στο μέσον της πανδημίας. Ούτε στην αρχή, ούτε στο τέλος. Συμπεράσματα έχουν εξαχθεί άφθονα αν και ανανεώσιμα και η έρευνα είναι σε εξέλιξη. Για παράδειγμα, όλο και περισσότεροι επιστήμονες σημειώνουν πως ο ιός αφορά κατ’ αρχάς το αίμα και τα αγγεία, όπως έγραψαν σε διεθνές ιατρικό περιοδικό πρώτοι οι Θάνος Δημόπουλος και Γρηγόρης Γεροτζιάφας στην αρχή της περιπέτειας. Η επιστήμη βέβαια οφείλει να έχει στον πυρήνα της την κριτική, δεν υπάρχει θεολογία της επιστήμης, όπως δεν υπάρχουν και επιστημονικά πορίσματα στο Facebook.

– Καθώς οδεύουμε στη νέα φάση πάντως θα γίνεται όλο και πιο αναγκαία και μια ηθική παράμετρος για τον τρόπο που η Υγεία επικαθορίζει τη ζωή μας και μεταβάλλει ακόμη και τα δικαιώματα. Αν η πανδημία διατηρεί τον επείγοντα χαρακτήρα της, θα πρέπει να δούμε για ποιον λόγο δρομολογούνται νομοθετήματα που δεσμεύουν επόμενες κυβερνήσεις ή αφορούν κοινωνίες που έχουν μια επαρκή κανονικότητα. Υπήρχε λόγος, για παράδειγμα, να αλλάξει ο τρόπος διευθέτησης του χρόνου εργασίας ή να διευρυνθεί το ωράριο των εργαζομένων; Την ίδια ώρα δε, που αυτό που πραγματικά θα επείγει είναι το πλαίσιο προστασίας στην τηλεργασία και ο νέος και διακριτός διαχωρισμός εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου.

– Παρότι παγκοσμίως και στην Ευρώπη ιεραρχήθηκε να εμβολιάζονται οι ευπαθείς και οι πιο ηλικιωμένοι, φαίνεται πως παράλληλα θα έπρεπε να προγραμματιστεί ο εμβολιασμός των δικτυωμένων. Αυτών που μετακινούνται, που ταξιδεύουν. Ο ιός είναι ταυτόχρονα ιός που έγινε πανδημία και λόγω της παγκόσμιας διάδοσής του. Σήμερα οι πιο εκτεθειμένοι είναι οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό. Η χώρα μας τουλάχιστον, όφειλε αυτό να το έχει πρώτο και ψηλά.

– Επειδή ακριβώς οι επιδημίες όπως φαίνεται έχουν σχέση και με την κλιματική αλλαγή, τον αδηφάγο καπιταλισμό, τη μανία της ανάπτυξης, τον τρόπο που καταστρέφουμε το περιβάλλον, μια νέα ατζέντα θα έχει ενιαία θέματα το κλίμα και την Υγεία. Το νέο Κοινωνικό Κράτος είναι παραπάνω από υποχρεωτικό.