Πάντα το size μου ήταν το large

Υπάρχει ένας οικογενειακός μύθος σύμφωνα με τον οποίον στα πρώτα μου χρόνια ήμουν πετσί και κόκαλο, δεν έτρωγα τίποτα και μου έπεφτε το βρακί από την αδυναμία. Δυστυχώς, από εκείνη την εποχή δεν έχει καταγραφεί τίποτα στη μνήμη μου, ένα κουσούρι μού έχει μείνει μόνο. Δεν μπορώ, μέχρι σήμερα, να φάω με κουτάλι σούπας, σαν να έχει καταχωνιαστεί κάπου η αίσθηση από τότε που προσπαθούσαν να μου χώσουν με το ζόρι την μπουκιά στο στόμα και τα μαχαιροπίρουνα μου φαίνονταν όργανα βασανιστηρίων. Η εικόνα όμως που έχω για τον εαυτό μου ήταν πάντα ενός παιδιού με «τσιμπημένα» κιλά. Και το βρακί να με στενεύει.

Μου άρεσε το φαγάκι ή, μάλλον, οι γεύσεις. Τις απολάμβανα. Οι «συναντήσεις» μου με κάποιες στρογγυλοκάθονται στην πρώτη σειρά των παιδικών μου αναμνήσεων. Η πρώτη φορά που έφαγα χοτ ντογκ, η πρώτη φορά που έφαγα παγωτό Σικάγο, πίτσα, κοκορέτσι, αντζούγιες. Και δακρύζω από συγκίνηση όταν θυμάμαι πώς ένιωσα όταν πρωτοδοκίμασα εκμέκ κανταΐφι. Παιδιόθεν μάλιστα και λόγω χαρακτήρα, δεν διαπραγματευόμουν το δικαίωμά μου στην απόλαυση, ο κόσμος να χαλούσε, εγώ θα το εξαντλούσα. Σε συνδυασμό δε ότι, εκείνα τα χρόνια, ξεσπούσα περισσότερο στις ονειροπολήσεις παρά στη σωματική δραστηριότητα, το αποτέλεσμα ήταν ότι στην εφηβεία μου ήμουν τσουπωτή, στην πρώτη νιότη χυμώδης και έπειτα από κάποια ηλικία είχα, νέτα σκέτα και χωρίς καλολογικά στοιχεία, επιπλέον κιλά. Αλλοτε περισσότερα, άλλοτε λιγότερα αλλά πάντα επιπλέον. Small δεν έχω βάλει ποτέ, το medium χάνεται σε βάθος χρόνου, πλέον έχω την αίσθηση ότι πάντα το size μου ήταν το large.

Τώρα που έχει σηκωθεί η κουβέντα περί body shaming, αναλογίζομαι πώς διαχειρίστηκα εγώ τα επιπλέον κιλά μου. Οχι τόσο πολλά ώστε να με περιθωριοποιούν αισθητικά αλλά αρκετά για να με κάνουν να βλέπω από μακριά τα πρότυπα που κυκλοφορούσαν γύρω μου, ρούχα που μου άρεσαν, αυτά που επέβαλλε η μόδα. Θα ήθελα να μην τα έχω; Σαφέστατα. Βάρυναν ποτέ, εκτός από το σώμα μου, την ψυχή και τη ζωή μου; Μόνο στιγμιαία. Οταν αγκομαχούσα, στριμωγμένη μέσα στο δοκιμαστήριο, να μπω σε ένα φόρεμα, και πριν με κατακλύσουν οι ενοχές, σκεφτόμουν ότι το πρόβλημα ήταν της εταιρείας που δεν το έκανε και σε μεγαλύτερα μεγέθη – θα πουλούσαν περισσότερα κομμάτια. Με κοίταξαν κάποιοι υποτιμητικά λόγω των κιλών μου; Δεν το πρόσεξα. Αν το πρόσεχα και με ενοχλούσε θα έκανα προσπάθεια να αδυνατίσω. Μου στέρησαν κάτι; Ενα σορτς, δύο μαγιό και τρία κολλητά φουστάνια. Αυτά που θα είχα στερηθεί για να τα χάσω ήταν περισσότερα και πιο απολαυστικά για μένα.

Ακούω αυτό το «να συμφιλιωθείς με το σώμα σου» και δεν συμφωνώ απόλυτα. Η συμφιλίωση προϋποθέτει πόλεμο. Εδώ όμως δεν χωράνε «νικητές» και «ηττημένοι». Αυτός ο κόσμος χωράει και τα λιγότερα και τα περισσότερα κιλά. Φτάνει να προσδιορίσουμε τι είναι πιο σημαντικό. Να μας στενεύουν τα ρούχα μας ή να μας στενεύει η ψυχή μας.