Το έγκλημα στην T.V. και η καλλιέργεια του σαδισμού

Δανείζομαι το ήμισυ του σημερινού μου τίτλου «καλλιέργεια του σαδισμού», από χρονογράφημα ενός από τους πατέρες του υποδειγματικού δημοσιογραφικού μέτρου: του αείμνηστου Παύλου Παλαιολόγου. Μιλάμε για την περίοδο του 1960. Όταν και τότε μαζί με εφημερίδες, πραγματικές σχολές υποδειγματικής δημοσιογραφίας, κρέμονταν στα μανταλάκια των περιπτέρων ή πωλούνταν από τους πλανόδιους εφημεριδοπώλες και  τα λαϊκίστικα έντυπα, που αναδείκνυαν τα αιματηρά εγκλήματα, σε σήριαλ διαρκείας ενός και περισσότερων μηνών.

Ο Παύλος Παλαιολόγος, τότε, πραγματικά εξέπληξε και πρωτοτύπησε, καταγγέλλοντας την υποβάθμιση σοβαρών πολιτικο-οικονομικών ή πολιτιστικών γεγονότων, χάριν της καλλιέργειας του ψυχολογικού σαδισμού, σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού, που θα άξιζαν καλύτερη μεταχείριση από τους φορείς και διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Τα υπόλοιπα επακόλουθα των επισημάνσεων του Παλαιολόγου τα παραθέτει ο γράφων:

– Πελώρια φωτογραφημένα φονικά μαχαίρια, βουτηγμένα στο αίμα των θυμάτων.

– Συγγενείς και φίλοι, των θυμάτων στις ίδιες φωτογραφίες, (με το παλιό σύστημα της τσιγκογραφίας), να απειλούν με λιντσάρισμα και  κατάρες τον φονιά-δράστη, κατά την προσαγωγή του στον ανακριτή. Και εδώ η φωτογραφική εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου…

– Μαυροφορεμένοι συγγενείς, άντρες και γυναίκες σε συνάξεις απελπισίας και παρηγοριάς.

– Το προφίλ και ανφάς του φονιά σε φωτογραφίες της ΔΕΥ (Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Υπηρεσιών).

Με προστατευτικό τείχος από αστυνομικούς ο δράστης έξω από τα δικαστήρια

Τα λαϊκά δικαστήρια

Και απ’ εκεί και πέρα «η δίκη δια των εφημερίδων» όπως προσφυέστατα αποκαλούσε ο αείμνηστος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και ευρωβουλευτής Γιώργος Αναστασόπουλος τα ποπουλίστικα, τα «λαϊκά δικαστήρια» μέσα από δακρύβρεχτα ή και αποκρουστικά και βάναυσα ρεπορτάζ ορισμένων ημερήσιων εντύπων.

Γείτονες του θύματος, μόνον και μόνον για να γεμίσουν τις στήλες του Τύπου αναγκάζονταν από τους ρεπόρτερς να τεντώσουν στο έπακρον το σχοινί των σαδιστικών σήριαλ. Άλλοι έπλεκαν το εγκώμιο του φονιά:

«Ήταν η ώρα η κακιά! Δεν μπορώ να καταλάβω τι τον έπιασε και σκότωσε τον άνθρωπο! Ήταν υπόδειγμα αγαπητού γείτονα».

Άλλοι καταδικάζουν ως «λαϊκοί δικαστές» τον δράστη, πολύ πριν από την ανάκριση και την πιθανή προφυλάκισή του:

«Να τον φάει το μαύρο το σκοτάδι! Στα κάτεργα ή στο εκτελεστικό απόσπασμα!» (Τότε ίσχυε η θανατική καταδίκη).

Η δίκη της μικρής οθόνης

Ατυχώς και σήμερα κυριαρχούν τα ίδια αθεράπευτα και αναβαπτισμένα στην οπτικοακουστική πρόοδο της Τηλεόρασης και του Διαδικτύου, ενημερωτικά χούγια. Προχτές, μέτρησα, σε μεσημβρινά και βραδινά βασικά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, το κυριολεκτικό καταχώνιασμα και πνίξιμο σοβαρών κοινωνικών διεθνών γεγονότων, για χάρη του εγχώριου εγκληματολογικού ειδησεογραφικού παραληρήματος.

Πρώτη είδηση διάρκειας 30 έως 45 λεπτών της ώρας, η σύλληψη και προσαγωγή στον εισαγγελέα και ανακριτή του φονιά (ή δολοφόνου), μαζί με τη δίκη των πεζοδρομίων και αφιέρωση στην ελληνοτουρκική κρίση, ή τον ψυχρό πόλεμο ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας μόνον στα υπόλοιπα 5 έως 7 λεπτά της ώρας μαζί με το δελτίο του καιρού…

Οπλοστάσιο με αυτοσχέδια φονικά όπλα, στον Κορυδαλλό.

Στη συνέχεια το σαρκαστικό «αρχίζει το ματς» του υπέροχου και αξέχαστου συνθέτη, τραγουδιστή και στιχουργού Λουκιανού Κηλαηδόνη:

– Πω, πω, γουστάρω να βλέπω κασκόλ

να βλέπω σημαίες, να μπαίνουνε γκολ

Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί

του Διακογιάννη η φωνή!

Ποτέ δεν έπεφτε έξω αυτός ο αγαπημένος μας τροβαδούρος της ελληνικής πραγματικότητας…