Σπεύδω να πω ότι εγώ δεν αισθάνομαι «εθνικά υπερήφανος» με την επιτυχία της Μαρίας Σάκκαρη.

Αισθάνομαι εμπνευσμένος.

Μην με παρεξηγήσετε, προφανώς και χαίρομαι που μια συμπατριώτισσά μας είχε μια σημαντική επιτυχία.

Όμως, δεν πιστεύω ότι άνθρωποι σαν την Σάκκαρη κυρίως εκπροσωπούν την Ελλάδα.

Εκπροσωπούν τον κόπο, την προσπάθεια, το ταλέντο, στην αφοσίωση τη δουλειά που έκαναν. Τους ανθρώπους που τους συμπαραστάθηκαν και τους βοήθησαν.

Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Γιατί δείχνει πόσο σημαντικό στη ζωή είναι να προσπαθείς. Να δοκιμάζεις να ξεπεράσεις τα όριά σου. Να παλεύεις διαρκώς για κάτι το καλύτερο. Να αγωνίζεσαι.

Και μην βιαστείτε να μου πείτε ότι συχνά ο πρωταθλητισμός τέτοιους είδους έχει μεγάλο τίμημα προσωπικό, αλλά και υλικό.

Το αντιλαμβάνομαι πλήρως. Όπως και θα συμφωνήσω με οποιονδήποτε σπεύσει να υπογραμμίσει ότι οι άνθρωποι κάποιες στιγμές πρέπει να κατανοούν ότι πρέπει να ζήσουν και όχι απλώς να προσπαθούν να πιάσουν τους στόχους τους.

Όμως, την ίδια στιγμή τίποτα το σπουδαίο στη ζωή δεν γίνεται εάν δεν αποφασίσεις ότι θα τα δώσεις όλα. Ότι θα προσηλωθείς σε αυτό. Ότι δεν θα φοβηθείς τον κόπο. Ότι θα σου γίνει εμμονή με έναν τρόπο.

Είτε μιλάμε για την αθλητική προσπάθεια, είτε για την επιστημονική ανακάλυψη, είτε για την «δημιουργική τρέλα» του καλλιτέχνη, πάντα θα δούμε πίσω από τα επιτεύγματα αυτή την επιλογή να κάνει κάτι παραπάνω, ακόμη και πολύ παραπάνω, από αυτό που νόμιζες ότι μπορούσες.

Και οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό, δεν το κάνουν για τα οφέλη που θα έχουν, ακόμη και εάν είναι πολύ σημαντικά. Το κάνουν για την άγρια χαρά που τους δίνει να πετύχουν κάτι παραπάνω.

Τα γράφω αυτό και ήδη ακούω τον αντίλογο.

Τι θα γίνει με όλους εκείνους τους ανθρώπους, την πλειοψηφία των ανθρώπων, που όσα όνειρα και εάν είχαν η ζωή τους ήταν και είναι μια διαρκής πάλη με τις μυλόπετρες της καθημερινής πάλης για την επιβίωση που κάνουν σκόνη κάθε προσδοκία και κάθε όραμα;

Τον κατανοώ τον αντίλογο. Και σπεύδω να πω ότι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που δίνουν τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης υπάρχει επίσης πραγματικός ηρωισμός.

Όπως επίσης προφανώς και αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τη δυνατότητα να ακολουθήσουν το όνειρό τους, όση διάθεση και εάν είχαν.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από συνομιλητές τη φράση: «Ήμουν πολύ καλή… αλλά αναγκάστηκα να σταματήσω» ή «είχα ταλέντο και μου άρεσε, αλλά δεν υπήρχε περιθώριο να ασχοληθώ σοβαρά.

Όμως, την ίδια στιγμή σκέφτομαι ότι εδώ ακριβώς είναι το κρίσιμο ζήτημα.

Και αυτό δεν είναι να προσπεράσουμε το παράδειγμα και την έμπνευση που μπορεί να μας δώσει κάποια σαν τη Σάκκαρη.

Είναι να εξασφαλίσουμε ότι σε αυτό τον τόπο οι άνθρωποι θα μπορούν πραγματικά να κυνηγούν τα όνειρά τους με την προσήλωση, την αγωνιστικότητα και τη «δημιουργική τρέλα» που χρειάζεται.

Headlines