Η Σάκκαρη, ο γιος του Μητσοτάκη και η αθλιότητα της κλειδαρότρυπας

Οποιος ρίξει μια ματιά στα social media, και κυρίως στο «αδηφάγο»… ανώνυμο twitter για άλλη μια φορά θα επιβεβαιώσει την ανθρωποφαγία που επικρατεί.

Το μίσος για τον άλλον που δεν γουστάρει, τον ακραίο σεξισμό, κι ας νομίζει ότι είναι… δικαιωματιστής. Και μια αίσθηση ότι δεν ασχολούμαστε με τα μείζονα, με τα σοβαρά, με τα σπουδαία μόνο και μόνο για να πλήξουμε τον αντίπαλο.

Μόνο και μόνο για να ασχοληθούμε με την είδηση της κλειδαρότρυπας, με την προσωπική ζωή του καθενός, που λογικά θα έπρεπε να κάνει ό,τι γουστάρει και να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν, όταν πρόκειται για τα προσωπικά του.

Τα λέω όλα αυτά με αφορμή την επίθεση μίσους, τις απίστευτες ποσότητες χολής που έχουν χυθεί για την προσωπική επιλογή της Μαρίας Σάκκαρη και του γιου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Κωνσταντίνου.

Υπάρχουν άνθρωποι, και είναι χιλιάδες, που ασχολούνται με τη σχέση δύο νέων παιδιών και μάλιστα το δείχνουν με έναν απίστευτο κυνισμό, με μια θεώρηση του γεγονότος που υποδηλώνει μίσος.

Μια Ελληνίδα κάνει περήφανη την πατρίδα όλων μας. Μια άξια αθλήτρια που μας κάνει όλους να φουσκώνουμε από περηφάνια, από χαρά για τα επιτεύγματά της.

Κι αντί να βλέπουμε το δάσος, κοιτάμε το δέντρο. Αντί να ασχολούμαστε με τις επιτυχίες, ρίχνουμε χολή.

Ο ένας λέει: «Τους πληρώνουμε, δεν έχουν δουλέψει ποτέ». Ο άλλος «θα γίνει και η Σάκκαρη σύζυγος πρωθυπουργού». Ο τρίτος «πανηγυρίζουν οι δεξιοί για ένα άθλημα των πλουσίων». Υπάρχουν κι εκείνοι που βλέπουν… θλίψη στους συριζαίους.

Αν διαβάσετε τα σχόλια θα τρελαθείτε. Βρίζουν την οικογένεια Μητσοτάκη, βρίζουν τη Σάκκαρη, βρίζουν το άθλημα, βρίζουν τον Τσιτσιπά γιατί λέει είναι σνομπ.

Θυμήθηκαν μέχρι και το Ντουμπάι που γιόρταζε την Πρωτοχρονιά, αν και αποδείχθηκε τελικά ότι είχε πάει για προετοιμασία. Τόσο μίσος.

Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα. Ο γιος του πρωθυπουργού κάνει σχέση με μια κορυφαία αθλήτρια. Εχει δικαίωμα; Ασφαλώς. Θα ρωτήσει κανέναν; Ασφαλώς και όχι.

Είναι ελεύθερος να κάνει σχέση με οποιαδήποτε; Βεβαίως, αν είναι δυνατόν να μπαίνουμε στο σπίτι του καθενός και να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα.

Το ίδιο ισχύει και για την Σάκκαρη. Θα ρωτήσει κανέναν από τους επικριτές της αν θα κάνει δεσμό με τον γιο του Μητσοτάκη ή με τον γιο του μπάρμπα Μήτσου από τα Καμίνια;

Άλλο είναι να γραφτεί και να διαβαστεί μια είδηση, κι άλλο ο φθόνος που δεν αξίζει σε κανέναν. Άλλο η μικροπολιτική που σκοτώνει την ανθρωπιά, τις σχέσεις και φυσικά το τεράστιο γεγονός της επιτυχίας της Σάκκαρη.

Αφήστε τα παιδιά να χαρούν ό,τι αυτοί πιστεύουν καλύτερο. Μην βάζετε στα μικροκομματικά σας τεφτέρια τα παιδιά του Μητσοτάκη, του Τσίπρα, του Σαμαρά, του Παπανδρέου και όποιου άλλου δεν γουστάρετε.

Οι ύβρεις σε βάρος των ίδιων των πολιτικών και κυρίως σε βάρος των οικογένειών τους είναι η μεγαλύτερη αθλιότητα που μπορεί να γίνει.

Δεν είναι πολιτική να ασχολείται κάποιος με τις σχέσεις ή με τη ζωή κανενός, εφόσον δεν προκαλεί την κοινή γνώμη. Αλλά και ποιος θα κρίνει την «πρόκληση» και με ποια κριτήρια;

Δεν έχει κανείς δικαίωμα να κρίνει και να επικρίνει τη σχέση του Μητσοτάκη με την Σάκκαρη επειδή δεν γουστάρει τη Νέα Δημοκρατία.

Δεν έχει κανένα δικαίωμα να «πλήξει» αργότερα το παιδί του Τσίπρα επειδή δεν γουστάρει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο,τι κι αν κάνει αυτό το παιδί.

Δεν μπορεί κανείς να προσβάλλει κανέναν επειδή δεν συμφωνεί πολιτικά. Πρόκειται για μικρότητες, για μικροπρέπεια που δεν ταιριάζει σε κανέναν σοβαρό άνθρωπο.

Αν σήμερα είναι ο γιος του Μητσοτάκη και η Σάκκαρη, αύριο είναι σίγουρο ότι θα είναι ο γιος κάποιου άλλου πολιτικού που έχει εχθρούς.

Αφήστε, λοιπόν, την πολιτική αντιπαράθεση έξω από την προσωπική ζωή του καθενός.

Μην κρίνετε τη ζωή των άλλων με βάση το μίσος που ενδεχομένως έχετε για πρόσωπα, ιδέες ή καταστάσεις.

Δεν φταίνε τα παιδιά κανενός πολιτικού επειδή κάποιοι δεν θέλουν τους πολιτικούς.

Πολλώ δε μάλλον δεν φταίει η κάθε Σάκκαρη που τιμά την πατρίδα της κι έχει μετατραπεί σε σάκο του μποξ επειδή έκανε σχέση με τον γιο οιουδήποτε πολιτικού.

Οι πολικές μάχες πρέπει να έχουν ιδεολογικό υπόβαθρο. Αλλιώς καταντάνε μικροπολιτική, κατινιά, μίσος και τελικά ανοησία.