Η Δημήτρη της Λέσβου, ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο και τα «δικά μας παιδιά»

Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα τώρα, με την τραγική υπόθεση της Δημήτρη από την Μυτιλήνη. Μου καρφώθηκε στο μυαλό ένα παλιό, όμορφο, σκληρό ελληνικό τραγούδι του Κώστα Τουρνά. «Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο» λεγότανε και πρωτακούστηκε το 1980.

Ενας στίχος του έλεγε στο ρεφρέν: «Είναι κάτι παιδιά, που δεν γίνονται άντρες, θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου».

40 χρόνια πριν, ένα πρωτοπόρο τραγούδι να μιλά για ένα θέμα ταμπού; Αν μη τι άλλο επανάσταση.

Σε μια συνέντευξή του ο Τουρνάς είχε αναφερθεί σ’ αυτό το συγκλονιστικό τραγούδι και είχε αποκαλύψει:

«Είχα το ερέθισμα από άνθρωπο που ήξερα και δούλευα μαζί του και ήταν ομοφυλόφιλος, τον Γιώργο Μαρίνο. Ζούσε μία ζωή την οποία ο ίδιος την είχε ομολογήσει, δεν την έκρυβε. Ο ‘Μηνάς’ που λέει μέσα το τραγούδι ήταν το ταίρι του Γιώργου και η ‘Λέλα’ ήταν η αδερφή μου, η οποία δεν ζει πια.
Η θεματολογία του τραγουδιού ήταν ταμπού για την εποχή. Η φράση κλειδί σε αυτό το τραγούδι είναι το “θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου”. Όταν κάποιος λέει “α την πουστάρα να πούμε, την ξεφωνημένη”, θα μπορούσε αυτός να είναι αδερφός σου, παιδί σου. Εκεί θα το λεγες; Αυτό είναι περισσότερο μια αίσθηση της θέσης που παίρνουμε οι άνθρωποι κατά πως μας βολεύει εκείνη την ώρα».

Αυτό θυμήθηκα με αφορμή αυτή την αέρινη μορφή, μ’ αυτόν τον υπέροχο (έτσι λένε όσοι τον γνώρισαν) άνθρωπο που ήταν «διαφορετικός».

Αλλά που ήταν ένας άνθρωπος δικός μας, με ευαισθησίες, με όνειρα, με κοινωνική προσφορά και με μύρια προβλήματα που του δημιούργησε μια κοινωνία που έχει μάθει να κρίνει διαφορετικά.

Μια γυναίκα εγκλωβισμένη σε σώμα άνδρα, που ήθελε να ζήσει όπως ένοιωθε. Και που γνώρισε την περιφρόνηση, την αδιαφορία, την χλεύη ενός κόσμου που δεν έχει μάθει να «ταρακουνιέται» από τους διαφορετικούς.

Γιατί ο Δημήτρης, η Δημήτρη, αυτό το όμορφο «ξωτικό», δεν ήταν… δικός τους (μας) παιδί.

Όμως, σαν την Δημήτρη, σαν τον Αχιλλέα του τραγουδιού, υπάρχουν κι άλλοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Και μπορεί να είναι «δικά μας παιδιά». Να είναι οι αδερφοί μας, οι φίλοι μας, συγγενείς μας ή απλά οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Δεν είναι «αυτός» ο ομοφυλόφιλος, δεν είναι η ξεφωνημένη, ούτε η αδερφή.

Είναι άνθρωπος που θέλει να ζήσει όπως θέλει. Όπως γουστάρει…

Που δεν ενοχλεί, που έχει μάθει να αγαπά αλλά και να αποζητά την αγάπη. Που θέλει την ελευθερία των επιλογών του να την κάνουμε όλοι σεβαστή.

Μην τους δικάζουμε πριν τους γνωρίσουμε. Κακοί υπάρχουν παντού, στρέιτ, γκέι, άνδρες, γυναίκες.

Αλλά δεν μπορούμε εκ προοιμίου να καταδικάσουμε και να καταστρέψουμε έναν άνθρωπο.

Η Δημήτρη ήθελε να ζήσει ως γυναίκα, κάποιοι την κορόιδευαν, την απομόνωσαν. Δεν ήταν δικό τους παιδί, αλλά θα μπορούσε να είναι.

Ας μην τους βάζουμε να ζουν στο υπόγειο. Ας ζήσουν όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς εμμονές, χωρίς μίση και πάθη.

Κι ας θυμόμαστε ένα όνομα: «Δημήτρης Καλογιάννης» ή «η Δημήτρη» ή «η Δήμητρα της Λέσβου».

Ισως έτσι να μην ξεχάσουμε…