Το in.gr για το επόμενο διάστημα θα είναι βαμμένο στα χρώματα του ουράνιου τόξου, τα χρώματα που θυμίζουν ότι η ομορφιά της ζωής είναι στο σεβασμό στη διαφορετικότητα.

Και το κάνουμε για να τιμήσουμε αυτό το καλοκαίρι, το καλοκαίρι του Athens Pride, το καλοκαίρι που θυμόμαστε, γιορτάζουμε και διεκδικούμε την ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.

Και το κάνουμε αυτό γιατί όσο και εάν μιλάμε για βήματα προόδου που έχουν γίνει, η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μια πραγματικότητα διακρίσεων, ανισότητας, αυθαιρεσίας και βίας.

Συχνά μια συνθήκη βαθιάς κακοποίησης. Από την απόρριψη από την οικογένεια μέχρι τα συνεχή (και καθόλου «αθώα») πειράγματα στο δρόμο και από τη δυσπιστία και τις δυσκολίες για τον αυτοπροσδιορισμό ως προς την ταυτότητα φύλου μέχρι όλα τα πραγματικά εμπόδια στην αγορά εργασίας και βέβαια όλες τις παραλλαγές βίας.

Έχουμε πολύ δρόμο για να πούμε ότι όντως αποδεχόμαστε το «δικαίωμα στη διαφορά».

Και αυτό σημαίνει ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας εξακολουθεί να υφίσταται μία από τις χειρότερες μορφές καταπίεσης.

Γιατί στερείται στην πράξη το δικαίωμα να ζει όπως θέλει να ζήσει, να ζήσει τη ζωή με την ταυτότητα φύλου και τη σεξουαλικότητα που επιλέγει, να ζήσει χωρίς να πρέπει να σιωπά, να υποκρίνεται ή να αποκρύπτει αυτό που πραγματικά είναι.

Και δεν είναι απλώς ότι καταπιέζεται. Συχνά έχει να αντιμετωπίσει και τη βία, συχνά δολοφονική, γιατί ο σεξισμός δεν είναι μόνο νοοτροπία, είναι και πρακτική και στάση.

Μας το θυμίζουν σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι που δολοφονήθηκαν επειδή ήταν διαφορετικοί, μας το θυμίζει διαρκώς στην Ελλάδα ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου.

Και δεν είναι τυχαίο ότι μιλάμε για ορατότητα.

Γιατί κάποτε πρέπει να ξεφύγουμε από τη βλακεία «δεν με ενοχλεί τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του».

Και αυτό γιατί δεν συζητάμε για το τι «κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του», ή για το τι κάνουν οι άνθρωποι «πίσω από κλειστές πόρτες». Και δεν συζητάμε γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μας. Τρόπους να κάνουν οι άνθρωποι αυτά που ήθελαν με τα σώματά τους κρυφά, έβρισκαν και παλαιότερα.

Το ζήτημα είναι να μην κρύβονται. Να μη χρειάζονται να αντιμετωπίζουν τον πυρήνα της ύπαρξής τους ως «ιδιωτική υπόθεση». Να μην τους λέει κανείς «να μην προκαλούν».

Το ζήτημα είναι όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να δείξουν αυτό που είναι.

Να δείξουν την ταυτότητα φύλου και τη σεξουαλικότητά τους.

Να την εκθέσουν δημόσια.

Να μπορούν να περπατήσουν στον δρόμο, να πάνε στη δουλειά τους, να διασκεδάσουν ως αυτό που αισθάνονται ότι είναι, δηλαδή αυτό που πραγματικά είναι.

Να μπορούν, ναι, να προκαλέσουν ελεύθερα.

Και βέβαια να μην αντιμετωπίζουν καμιά διάκριση.

Ούτε στην πρόσβαση στην εργασία, ούτε στην εκπαίδευση, ούτε σε σχέση με το οικογενειακό δίκαιο (γιατί οικογένεια σημαίνει αγάπη, σεβασμός και αλληλεγγύη δεν σημαίνει εικόνες από αναγνωστικά του δημοτικού του περασμένου αιώνα).

Γιατί διαφορετικά, πολύ απλά, δεν θα είμαστε μια ελεύθερη κοινωνία.

Οι ελεύθερες κοινωνίες είναι κοινωνίες πολύμορφές, διαλογικές και τελικά πολύχρωμες.

Σαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

ΥΓ Γράφω αυτό το κομμάτι την ώρα που έρχονται οι ειδήσεις για τη Δημήτρη από τη Σκάλα Συκαμιάς Λέσβου. Στη μνήμη της ας σκεφτούμε πώς θα φτιάξουμε έναν κόσμο με λιγότερο μίσος…

Headlines