Το ατομικό δικαίωμα στην ησυχία

Η αυτοσυντήρηση μας έχει μάθει να προσπερνάμε τον αφόρητα βαρετό γλωσσικό θόρυβο που παράγει το συνδικαλιστικό κίνημα, όμως έτσι κάποιες φορές χάνουμε το καλύτερο: το πιο διασκεδαστικό και συγχρόνως το πιο διαφωτιστικό, που συχνά εντοπίζεται στα περιττώματα του δημόσιου λόγου. Το είδαμε στην πανδημία πως γιατροί και βιολόγοι διαπίστωσαν τόσο ενδιαφέροντα πράγματα για την εξέλιξη της κατάστασης, βασιζόμενοι στην ενδελεχή μελέτη των βιολογικών λυμάτων της ανθρώπινης καθημερινότητας. Παρομοίως με τη δημοσιογραφία και τα λύματα του δημόσιου λόγου, λοιπόν.

Αξίζει τον κόπο, λ.χ., να ακούσουμε με προσοχή πώς ο αρχισυνδικαλιστής των υγειονομικών στοιχειοθετεί την άρνησή του να δεχθεί τον υποχρεωτικό εμβολιασμό του κλάδου του. Στα επιχειρήματά του βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις – ιδίως στα πιο σημαντικά ερωτήματα, εκείνα που ούτε του πέρασαν από τον νου. Ο καλός  συνδικαλιστής, του οποίου δεν συγκράτησα το όνομα, καθώς τυχαία τον άκουσα στο ραδιόφωνο, θεωρεί ότι και μόνο η συζήτηση περί υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού «θίγει τους υγειονομικούς». Το θέτει δηλαδή ως ζήτημα ηθικής τάξεως, που απειλείται και αυτός την προασπίζεται. Αξιοσημειώτη περίπτωση «δημοκρατικής ευθιξίας», όπως θα έλεγε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης που είναι ειδικός σε αυτή. Ας την εξετάσουμε λιγάκι, της αξίζει.

Η πάντα πρόχειρη εξήγηση για αυτού του τύπου την ευθιξία είναι ότι, τούτη την ώρα που οι υγειονομικοί – κατά την προσφιλή και τετριμμένη μεταφορά – δίνουν «τη μάχη στην πρώτη γραμμή», είναι προσβλητικό να τίθεται ζήτημα υποχρεωτικού εμβολιασμού. Εδώ βρίσκουμε εν μέρει την παγιωμένη αντίληψη στις τάξεις του Δημοσίου, που ορίζει να μην ενοχλούμε τους υπαλλήλους εφόσον κάνουν τη δουλειά τους, αλλά απλώς να τους ευγνωμονούμε και, ει δυνατόν, να τους ανταμείβουμε. Αν μάλιστα τολμήσουμε τίποτε παρατηρήσεις ή υποδείξεις για το έργο τους, τότε τους θίγουμε!

Στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο από αυτό που αναιδώς υποστηρίζει ο συνδικαλιστής. Αν, δηλαδή, οι υγειονομικοί είχαν την ελάχιστη συναίσθηση της κοινωνικής σημασίας της δουλειάς τους εν καιρώ πανδημίας και έδιναν εκεί την προτεραιότητα, τότε θα όφειλαν να επικροτούν, με χέρια και με πόδια, τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, αφού έρχεται να ενισχύσει την αποτελεσματικότητα της προσφοράς τους, αλλά και να προστατεύσει τους ίδιους. Περιέργως όμως, εκείνοι θίγονται…

Δεν το πιστεύω καθόλου, ούτε προς στιγμήν, ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που στοιβάζονται κάτω από τον γραφειοκρατικό προσδιορισμό των υγειονομικών, εκπροσωπούνται από την αναιδή ευθιξία του συνδικαλιστικού εκπροσώπου τους και τον κουτοπόνηρο αμοραλισμό του. Εκείνος το λέει, μόνος του, εκείνος που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί και υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους. Στην πραγματικότητα τους προσβάλλει. Η ευθιξία την οποία επικαλείται ο συγκεκριμένος κύριος προσβάλλει κάθε ενσυνείδητο άνθρωπο που δουλεύει στο δημόσιο σύστημα Υγείας και τον υποβιβάζει στο επίπεδο ενός κακομαθημένου κρετίνου.

Πιεζόμενος από τους συνομιλητές του, ο συνδικαλιστής εξήγησε παρακάτω ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός «μας ενοχλεί επειδή έχουμε ατομικά δικαιώματα». Αυτό που μάλλον εννοούσε, με τον χαριτωμένο τρόπο που το έθεσε, είναι το δικαίωμα του ανθρώπου να μην πιέζεται από την πραγματικότητα: το ύψιστο ατομικό δικαίωμα να τον αφήνουν στην ησυχία του. Θα συμφωνήσω ότι αυτό είναι το πρώτο και θεμελιώδες δικαίωμα για το οποίο αγωνίζεται ο άνθρωπος σχεδόν με το που έρχεται στη ζωή. Ομως το ξεπερνά σταδιακά στα πρώτα πέντε ή έξι χρόνια του – αυτός είναι ο σκοπός του νηπιαγωγείου, αν δεν κάνω λάθος…

Αλλο ατομικό δικαίωμα δεν γνωρίζω να υπάρχει στην περίπτωση. Οπως το έθεσε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, «το όριο της ελευθερίας των επιλογών μας είναι ο διπλανός μας». Αν αυτό αδυνατεί να το συλλάβει ο νους του συνδικαλιστικού εκπροσώπου των υγειονομικών, τότε άλλη λύση δεν υπάρχει παρά να επέμβει ο εισαγγελέας. Τα τελευταία χρόνια έχει θεσπισθεί, νομίζω, θέση εισαγγελέα με αρμοδιότητα τα εγκλήματα εις βάρος παιδιών. Ας αναλάβει δράση αυτός, λοιπόν. Διότι αν ένας συνδικαλιστής υποστηρίζει στα σοβαρά τέτοια παιδαριώδη πράγματα, δεν αποκλείεται εδώ να έχουμε μια περίπτωση παιδικής εκμετάλλευσης, ανάλογης της πορνογραφίας…