Η καλύτερη ανάλυση  του νέου εργασιακού που έχω ακούσει πρόσφατα ,προήλθε όχι, από εργατολόγο ή συνδικαλιστή ή πολιτικό της κυβέρνηση ή της αντιπολίτευσης, αλλά από  μια νέα κοπέλα  που είναι γραμματέας . Τη ρώτησα πως βλέπει όσα έρχονται και μου εξήγησε την αντίθεση της στη δυνατότητα να εργάζεται περισσότερες ώρες αλλά να μπορεί να πηγαίνει στο γραφείο λιγότερες μέρες.

«Αν έχω πολλές ώρες στο γραφείο, τα αφήνω όλα για αργότερα. Έτσι μένουν εκκρεμότητες, κουράζομαι », μου εξήγησε.

Πιστεύω πως στην περιγραφή της  συνοψίζεται η βάση της  ελληνικής εργασιακής πραγματικότητας. Όλες οι έρευνες για την εργασία, τις χρονιές που δεν ειχαμε lockdown μας τοποθετούσαν στους πιο σκληρά εργαζόμενους του κόσμου, όσον αφορά τις ώρες,  αλλά παραδόξως στους λιγότερο παραγωγικούς. Μήπως λοιπόν,  η νεαρή γραμματέας έχει δίκιο και τελικά οι πολλές ώρες «κλωθογυρίσματος»  είναι εγγύηση χαμηλής παραγωγικότητας και δεν είναι τελικά και τόσο  παράδοξο που ενώ «δουλεύουμε» ατελείωτα, δεν καταφέρνουμε να κάνουμε και πολλά .

Σας παραθέτω στοιχεία από το 2019 , καθώς το 2020 δεν εργαστήκαμε κανονικά.  Ο μέσος χρόνος εργασίας στις ΗΠΑ ήταν  38,6 ώρες εβδομαδιαίως, δηλαδή βρισκόταν  στην  19η θέση της λίστας που καταρτίζει ο ΟΟΣΑ, ενώ στην πρώτη  δηλαδή στη χειρότερη, η  Κολομβία με 47,7 ώρες εργασίας και δεύτερη η Τουρκία με 47.

Η ετήσια έκθεση του Οργανισμού, περιλάμβανε  40 χώρες. Η Ελλάδα βρισκόταν  στη 16η θέση με τον μέσο όρο εργασίας να  είναι οι 38,8 ώρες την εβδομάδα. Αν το διαιρέσουμε με τις 5 μέρες της εβδομάδας μας κάνει 7,76, όμως όλοι ξέρουμε πως 7,76 ώρες δουλειάς , είναι μαλλον ιδανικές και πιθανότατα εικονικές γιατί η πραγματικότητα είναι πως ο Έλληνας ειδικά του γραφείου, τρώει τουλάχιστον 9 ώρες, καθημερινώς απασχολούμενος : δουλεύουμε σαν Τούρκοι ή Κολομβιανοί.  Διεθνή πειράματα δείχνουν πως όλοι παράγουν περισσότερο όταν το ωράριο μειώνεται.

Λαοί παραγωγικοί όπως οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί, εργάζονται μόλις 26 και 29 ώρες εβδομαδιαίως.

.Είναι πειθαρχημένοι, ιδιαίτερα απαιτητικοί και απείρως πιο προηγμένοι τεχνολογικά-δεν βασίζονται επίσης στην εμπειρία αλλά στα δεδομένα . Μια παλιά γερμανική έρευνα που θυμάμαι από  φοιτήτρια, έλεγε πως ο εργαζόμενος είναι «πραγματικά παραγωγικός για τρεις ώρες στους 19 βαθμούς Κελσίου  θερμοκρασία μάξιμουμ»  Από εκεί και πέρα, αρχίζουν όλα αυτά που δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να τα καταλάβεις : η κουβεντούλα , η ανάγκη για καφέδες γιατί κλείνουν τα ματιά  και τα αλλεπάλληλα διαλείμματα για τσιγάρο διότι ο Έλληνας καπνιστής έχει πάντα το δίκιο με το μέρος του!

Ακόμη κι αν ο εργοδότης  είναι ευχαριστημένος από την απόδοση των υπάλληλων του που δουλεύουν 10ωρο , δεν μπορεί να ξέρει αν θα του δούλευαν καλύτερα σε λιγότερες ώρες. Ποιος τολμά άλλωστε  να δοκιμάσει κάτι «τόσο» πρωτοποριακό  χωρίς να αισθανθεί πως τον πιάνει ο εργαζόμενος κορόιδο.

Στην Ελλάδα υπάρχει και το σύνδρομο του κακού επιστάτη. Ο προϊστάμενος είναι αυτός που πιέζει για περισσότερες ώρες γιατί έτσι φαίνεται ο ίδιος συνεπής, ανεξάρτητα της παραγωγικότητας. Πρόκειται για μάστιγα σε πολλούς κλάδους , η δομή των διαπροσωπικών σχέσεων στην Ελλάδα , ευνοεί τέτοια χάσματα και δυσλειτουργίες.

Δεν δουλεύει όμως κανείς καλά όταν χρειάζεται να είναι πολλές ώρες στον χώρο εργασίας του, αυτό το ξέρουμε αν και το πως θα εφαρμοστεί, το νέο εργασιακό θα το δούμε στη πράξη. Αυτό που θα μπορούσε ωστόσο να κάνει μια κυβέρνηση -όσο μοντέρνα όσο θέλει να φαίνεται η Νέα Δημοκρατία- θα ήταν ένα πρόγραμμα όπου οι εργοδότες θα μπορούν να εκπαιδευτούν  στο «τι  κάνει τον εργαζόμενο πιο παραγωγικό», εκτός από τις αυξήσεις, βέβαια και τα πριμ – μην λέμε «απαγορευμένες» λέξεις!

Headlines