Συνέδριο γονιμότητας στα Γιάννενα: Η Εκκλησία, οι απόψεις των ανδρών και οι μήτρες (μας)

Χωρίς αμφιβολίες, φυσικά πρόκειται για ένα συνέδριο που έχει σα σκοπό όχι τη διαιώνιση του έθνους μας του ανάδελφου (sic), αλλά τις νέες τεχνολογίες σε σχέση με τη γονιμοποίηση. Είναι, βέβαια, μία εξαιρετικά ακριβή διαδικασία, πέραν του ότι είναι επίπονη σωματικά και ψυχικά, η τεχνητή γονιμοποίηση, αλλά μέσα στην αναμπουμπούλα κατάφεραν να βρούνε στασίδι φωνές κατά των αμβλώσεων. Και λέω «στασίδι» γιατί προέρχονται κυρίως από την εκκλησία. Η καταιγίδα ξέσπασε άμεσα, με γυναίκες και φορείς να διαμαρτύρονται, ενώ ΕΡΤ, ΑΜΠΣΕ και  ίδια η ΠτΔ απέσυραν την αιγίδα τους. Οι αντιστάσεις είναι τόσες, που ενδέχεται η ακύρωσή του.

Αλλά ας δούμε τον διάβολο που κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Ο ρόλος του άντρα

Πριν από τον ρόλο την Εκκλησίας, που είναι απολύτως γνωστός, το συνέδριο σε θεματικές του ανοίγει τον ρόλο του άντρα. Με ομιλητή τον Γεώργιο Αγγελόπουλο, πρώτη διάλεξη είναι η εξής: Οι προβληματισμοί και η συμμετοχή του άντρα στη λήψη απόφασης για τη δημιουργία οικογένειας». Δεύτερη διάλεξη, με ομιλητή τον Θάνο Πλεύρη είναι «Η ευθύνη του ιατρού, η σχέση ιατρού-ασθενούς και η σημασία της ενημερωμένης συγκατάθεσης».

Εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσαμε να πούμε «ως εδώ καλά». Ίσως να εννοούν ότι δε χρειάζεται μια γυναίκα να είναι παντρεμένη ή να έχει σύντροφο, ώστε να γίνει μητέρα, Εξάλλου, το συνέδριο αφορά τη γονιμοποίηση, την τεχνητή, για την ακρίβεια. Αν, όμως, δούμε τις θεματικές προσεκτικά, μαζί, δηλαδή, με αυτές στις οποίες συμμετέχουν οι κληρικοί, τότε τα συμπεράσματα έρχονται από άλλους δρόμους:

Σε περίπτωση που η γυναίκα θέλει να διακόψει την κύηση, θα πρέπει να συμφωνήσει και ο άντρας;

Ας το συνδέσουμε με τα νέα στο χώρο των γυναικείων διεκδικήσεων: Ο νόμος για τη συνεπιμέλεια, πρώτα και κύρια. Παρά το σάλο που προκλήθηκε ανάμεσα στις γυναικείες οργανώσεις, τονίζοντας ότι ο νόμος για τη συνεπιμέλεια ανοίγει την πόρτα στους κακοποιητικούς συζύγους και κλείνει αυτήν της προστασίας παιδιών και γυναικών, ευρύτερα στην Ευρώπη η ακροδεξιά κινεί εκ νέου τα νήματα της μείωσης των γυναικείων δικαιωμάτων: Πριν λίγους μήνες κατατέθηκε ψήφισμα στην ευρωβουλή για «τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού», το οποίο υπέγραψε και ο έλληνας ευρωβουλευτής Στέλιος Κυμπουρόπουλος.

Και πριν σχεδόν δύο χρόνια, η Αθήνα γέμισε αφίσες από μία καμπάνια ξανά «υπέρ του αγέννητου παιδιού». Στόχος είναι η αποτροπή των αμβλώσεων. Επομένως, σε ένα συνέδριο υπέρ της γονιμότητας, η συζήτηση πάνω στη συγκατάθεση του άντρα δεν είναι απλώς ύποπτη, είναι -το πιθανότερο- απολύτως σαφής: Από την πίσω πόρτα, από ένα παραθυράκι, έρχεται το επιχείμα ότι και ο άντρας έχει δικαίωμα να αποφασίσει αν θα διακοπεί μία κύηση ή όχι.

Η Εκκλησία

Για ποιον λόγο να συμπεριλάβει κανείς την Εκκλησία σε ένα συνέδριο σχετικά με τη γονιμότητα; Για να έχει την ευλογία της; Δηλαδή, σε ό,τι αφορά την τεχνητή γονιμοποίηση. Τα παιδιά, εξάλλου, είναι ευλογία. Κι επειδή πρόκειται για την Εκκλησία, τα παιδιά είναι ευλογία, είτε με τεχνητή γονιμοποίηση, είτε με ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Προσοχή στα ψιλά γράμματα: «Προάσπιση της γονιμότητας: Ο ρόλος της Εκκλησίας, της δικαιοσύνης και της επιστήμης». Προεδρείο ο πρωτοσύγκελος π. Επιφάνιος Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.

«Ανθρώπινη ζωή – Δημιουργία- Ευλογία: Η θέση της εκκλησίας στη διαμόρφωση αντιλήψεων περί γονιμότητας και αναπαραγωγικής υγείας» – Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου.

«Ανθρώπινη αξία – οικογένεια- Κοινωνία: Η αξία της οικογένειας ως προορισμός και ολοκλήρωση της ανθρώπινης φύσης». Από την ανθρώπινη ζωή περάσαμε κατευθείαν στην «ανθρώπινη αξία». Ομιλητής είναι, φυσικά, ακόμη ένας μητροπολίτης.

Γεννιούνται ερωτήματα: Πώς σχετίζεται η εκκλησία με τη δικαιοσύνη σε ζητήματα γονιμότητας; Η δικαιοσύνη αφορά το παραπάνω σημείο, αυτό δηλαδή της συγκατάθεσης του άντρα; Των… δικαιωμάτων του άντρα πάνω στο ζήτημα της διακοπής της κύησης; Και η εκκλησία πού «κολλάει»; Στο ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής, φυσικά. Γιατί η εκκλησία πιστεύει ότι ανθρώπινη ζωή υπάρχει από την στιγμή που το σπερματοζωάριο εισέρχεται στο ωάριο.

Οσο, δε, για την ολοκλήρωση της ανθρώπινης φύσης με τη δημιουργία οικογένειας, ευτυχές το 1950, αλλά ας πούμε ότι αυτό είναι το ακίνδυνο σκέλος της υπόθεσης. Γίνεται, φυσικά, επικίνδυνο, όταν η διακοπή της κύησης θεωρείται μία διαδικασία αφύσικη, αφού ολοκλήρωση του ανθρώπου και φυσική του εξέλιξη είναι η δημιουργία οικογένειας…

Για ποιους λόγους η εκκλησία έχει άποψη για την αναπαραγωγική υγεία, την τεχνητή γονιμοποίηση και τη δικαιοσύνη; Δεν έχει, έχει άποψη για τις αμβλώσεις. Αλλά της δόθηκε βήμα μέσω ενός συνεδρίου που, στην πραγματικότητα, δεν την αφορά καθόλου.

Σώμα και επιλογή

«Είμαι μητέρα και έχω κάνει τρεις αμβλώσεις». «Είμαι 46 χρονών και δεν έχω κάνει παιδιά, έχω κάνει αμβλώσεις». Με βίντεο, κείμενα, παρεμβάσεις, οι γυναίκες μοιράζονται τις εμπειρίες τους για το σώμα τους, το δικαίωμα πάνω σε αυτό, την επιλογή. Έχουμε κάνει αμβλώσεις: Άλλες επειδή έπρεπε, άλλες επειδή θέλαμε, άλλες επειδή…δεν έχει σημασία. Ήταν δική μας απόφαση και κάναμε διακοπή κύησης. Η μήτρα μας είχε ένα ωάριο γονιμοποιημένο και το αφαιρέσαμε. Δεν πετάξαμε μωρό στα σκουπίδια, δε γεννήσαμε, δεν πρόκειται για έγκλημα.

Έγκλημα είναι η παρέμβαση πάνω σε ξένα σώματα. Ούτε οι άντρες, οι σύζυγοί και οι σύντροφοι, ούτε η εκκλησία μπορεί να έχει δικαίωμα να αποτρέψει μία άμβλωση. Προσοχή πάντοτε στα ψιλά γράμματα. Το πρόβλημα αυτού του συνεδρίου είναι τα ψιλά γράμματα. Σε αυτά που φέρνουν τους άντρες να διεκδικούν «ισότητα» (sic) στη διαδικασία της απόφασης μιας γυναίκας, στην εκκλησία που καλλιεργεί συστηματικά ενοχές και στην ιατρική κοινότητα, που επιτρέπει αυτό το αναχρονιστικό κομμάτι των αντιλήψεων να παρέμβει σε ένα συνέδριο που στόχος του είναι η ενημέρωση για την τεχνητή γονιμοποίηση.

Στο τέλος, θύματα είναι οι γυναίκες. Αναζωπυρώνεται η συζήτηση για τις μήτρες τους, το σώμα τους, μια συζήτηση που ούτως ή άλλως δεν έπαψε ποτέ. Η άμβλωση δεν είναι αναγνωρισμένη, όχι επί της ουσίας. Ακόμη κι αν δεν είναι παράνομη, πρέπει να πληρώσεις για να την κάνεις. Δεν έχουμε ξεφύγει από τις χριστιανικές ενοχές ως κοινωνία. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τις ενισχύσουμε. Ας δοθεί, επιτέλους, προτεραιότητα στις γυναίκες σε ό,τι αφορά το σώμα τους και την επιλογή τους.