Διάσκεψη χωρίς την Ελλάδα

Η Γερμανία εξακολουθεί να προκαλεί. Διοργανώνει διάσκεψη για τη Λιβύη χωρίς τη συμμετοχή της Ελλάδας. Πώς είναι δυνατόν να ανεχθούμε ως χώρα κάτι τέτοιο; Ως μέλος της ΕΕ η Ελλάδα δεν μπορεί να παρακολουθεί σιωπηλά τη σχετική πρωτοβουλία της Γερμανίας. Διότι κάτι τέτοιο, με την προκλητική πρόσκληση και συμμετοχή της Τουρκίας, δυναμιτίζει την ενότητα της Ευρώπης, ακυρώνει κάθε προσπάθεια συνετισμού της Αγκυρας και ρίχνει σκιές απαισιοδοξίας στο μέλλον.

Κοντά σε όλα αυτά η Γερμανία έχει το θράσος να θέλει να πουλήσει στην Ελλάδα και φρεγάτες, που αποσκοπούν στην ενίσχυση του ναυτικού της. Γιατί όμως η Ελλάδα έχει αποφασίσει να προβεί σε τέτοιες δαπάνες; Γιατί θέλει να αποθαρρύνει την Τουρκία από προκλητικές κινήσεις στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Που όμως αποκλεισμοί, όπως αυτός της διάσκεψης για τη Λιβύη, τις ενισχύουν. Η Γερμανία είναι μέλος της ΕΕ και μια άλλη χώρα-μέλος, η Ελλάδα, έχει σοβαρά θέματα με την Τουρκία. Πώς αυτά η Γερμανία επιμένει να τα αγνοεί και μάλιστα, με τις κινήσεις της, υπονομεύει τις ελληνικές θέσεις και κάνει αβάντα στους τουρκικούς σχεδιασμούς; Κι έρχεται μετά το Βερολίνο να μας πουλήσει φρεγάτες. Η ειρωνεία είναι πασιφανής, για να μην τη χαρακτηρίσω προκλητική…

Υποτίθεται πως η διάσκεψη γίνεται για να βρεθεί ειρηνική λύση στη Λιβύη. Η Ελλάδα, κατά τους Γερμανούς, λόγω ζητημάτων με την Τουρκία θα μπορούσε να δυναμιτίσει την συνάθροιση. Και γιατί δεν θα μπορούσε να το κάνει η Αίγυπτος; Μήπως επειδή συνομιλεί μαζί της; Αλλά και η Αθήνα δεν βρίσκεται σε διαδικασία διαλόγου με την Αγκυρα; Και η Γαλλία, που ο Πρόεδρός της έχει ανταλλάξει σχεδόν ύβρεις με τον Ερντογάν; Εκεί δεν κινδυνεύουν να βρεθούν σε αδιέξοδο οι συνομιλίες; Αλλά δεν την παίρνει τη Γερμανία να αποκλείσει τη Γαλλία. Και χώρες, όπως η Κίνα και το Κονγκό, πώς μπορούν να συνεισφέρουν για την ειρήνευση της περιοχής; Τα ερωτήματα είναι ατελείωτα και οι απαντήσεις προφανείς. Κάποτε όμως θα πρέπει να δείξουμε το ανάστημά μας. Και σε χώρες μεγάλες, που δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε να μας υποβαθμίζουν.

Η Γερμανία οφείλει να καταλάβει πως μετέχει σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή δύναμη. Και δεν είναι η Ευρώπη εκείνη που πρέπει να υπακούει στα κελεύσματα της Γερμανίας. Θυμάμαι παλαιότερα που μετείχα σε σύνοδο υπουργών Βιομηχανίας της ΕΕ. Με είχαν «ψήσει» επειδή είχαμε ενισχύσει με κάποια λίγα χρήματα τα Ναυπηγεία Αυλίδας. Αμέσως μετά συζητήθηκαν οι τεράστιες ενισχύσεις των Γερμανικών Ναυπηγείων του Κιέλου. Και δεν άνοιξε μύτη. Δεν ενοχλήθηκε κανείς. Σε διαμαρτυρία μου, σχολίασε βορειοευρωπαίος συνάδελφος: «Μην ενοχλείσαι, γιατί αυτό συμβαίνει συνέχεια. Αυτοί, εξάλλου, πληρώνουν τον λογαριασμό». Κάτι παρόμοιο συνέβη πρόσφατα με επιστολή έξι ευρωπαίων υπουργών Εσωτερικών, βόρειων βέβαια, πρωτοστατούντος του Γερμανού, προς την Επιτροπή, που κατηγορούν την Ελλάδα πως δεν προσφέρει «ικανοποιητικό επίπεδο» διαβίωσης σε μετανάστες που παίρνουν άσυλο και μετακινούνται προς Βορρά. Το θέμα τους είναι να κρατηθούν μακριά από τις χώρες τους. Κι όχι η όποια τύχη του «εταίρου» Ελλάδα.

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί κάποιοι ευρωπαίοι ηγέτες, από τις ισχυρότερες μάλιστα χώρες, είχαν ενοχληθεί από την αλαζονική συμπεριφορά του Προέδρου Τραμπ απέναντί τους. Εκτιμώ πως τους έδωσε μια γεύση από το φαγητό που οι ίδιοι σερβίρουν σε πολλούς εταίρους τους για κάποια χρόνια. Τη γεύση δηλαδή της συμπεριφοράς του ισχυρού απέναντι στους πιο αδύναμους. Ετσι όμως δεν χτίζεται το οικοδόμημα μιας ενιαίας Ευρώπης. Δεν χωρούν ιδιαίτερες αγάπες για κάποιες χώρες – όπως λ.χ. η Τουρκία. Το μέτωπο της ΕΕ οφείλει να είναι αδιάσπαστο. Κι όχι να μεταβάλλεται ανάλογα με τις επιλογές κάποιων ισχυρών χωρών.