Η σύμπραξη Σάρας και Μάρας

Τα ευχάριστα. Ο ετήσιος διαγωνισμός Θερινής Ανοησίας ολοκληρώθηκε με επιτυχία και έχουμε νικητή.

Τα δυσάρεστα. Ο νικητής φαίνεται να παίρνει σοβαρά τις ανοησίες.

Η ιστορία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα κεφάλαιο της «Σύμπραξης των βλακών» του John Kennedy Toole («A Confederacy of Dunces», 1980).

Είναι ένα ιδιόμορφο έργο μαύρου χιούμορ της αμερικανικής λογοτεχνίας που στα γαλλικά αποδόθηκε ως «Η συνωμοσία των ηλιθίων» («La Conjuration des Imbeciles», 1981) και στα ελληνικά «Συνασπισμός ηλιθίων» (εκδ. Καστανιώτης, 2000).

Ο Τουλ διακωμωδεί την έφεση όσων υστερούν να συνασπίζονται εναντίον εκείνου που ξεχωρίζει.

Υποθέτω πιάσατε το νόημα.

Στα δικά μας, η υπόθεση του έργου έχει ως εξής. Κάποια στιγμή λοιπόν η Φώφη Γενννηματά επανεκλέγεται αρχηγός στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ με την ευλογία του Αλ. Τσίπρα και την υποστήριξη του Γ. Παπανδρέου. Συνεπώς, τους χρωστάει χάρη.

Μετά τις επόμενες εκλογές που θα γίνουν με απλή αναλογική ο ΣΥΡΙΖΑ  του Τσίπρα θα συμπράξει με το ΚΙΝΑΛ της Φώφης για μια «προοδευτική διακυβέρνηση» παραχωρώντας στον Παπανδρέου την πρωθυπουργία ή έστω το Εξωτερικών.

Βέβαια (κι εδώ μπαίνουμε στον χώρο της μαύρης κωμωδίας) δεν είναι προφανές για ποιο λόγο η Γεννηματά θα εξαργυρώσει την ευγνωμοσύνη της με μια σύμπραξη μεταξύ δυο άλλων.

Ούτε πώς θα το καταφέρει χωρίς να διασπαστεί το ΚΙΝΑΛ.

Και κυρίως πώς θα προκύψει η σύμπραξη αφού δεν θα βγαίνουν τα νούμερα. Με απλή αναλογική και στην καλύτερη εκλογική περίπτωση, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ θα αθροίζουν το πολύ 120-125 έδρες. Τι κυβέρνηση να κάνουν;

Είναι αλήθεια πως όταν δεν βγαίνουν τα νούμερα, τότε τα «νούμερα» αλλάζουν υπολογισμούς.

Θα μπορούσαν, λένε, να συμπράξουν με τους «προοδευτικούς» των Τσίπρα – Παπανδρέου – Γεννηματά και οι «προοδευτικοί» του ΚΚΕ ή του Βαρουφάκη (αν υπάρχει ως τότε).

Μεταξύ μας, για το ΚΚΕ το βρίσκω μάλλον χλωμό. Δεν μου φαίνονται διατεθειμένοι να μπλέξουν.

Κι ως εκ τούτου μοιάζει εξαιρετικά απίθανο ΝΔ, Ελληνική Λύση και ΚΚΕ να μη συγκεντρώνουν αθροιστικά περισσότερες από 150 έδρες. Πάπαλα η «προοδευτική διακυβέρνηση».

Αλλά ακόμη κι αν δεν γίνει έτσι, τίποτα δεν διασφαλίζει ότι μια σύμπραξη Τσίπρα, Γεννηματά, Παπανδρέου, Κουτσούμπα και Βαρουφάκη θα βρει χώρα να κυβερνήσει.

Το πιθανότερο είναι ότι μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο Μητσοτάκης μπορεί να πάρει αυτοδυναμία ακομη και με απλή αναλογική.

Σε αντίθετη περίπτωση οι κάτοικοι θα έχουν την εναλλακτική να μεταναστεύσουν μαζικά πριν προλάβει να ορκιστεί ο Καστανίδης – κάπως έτσι ενεργοποιούνται οι μεταναστευτικές ροές.

Θέλω να είμαι ειλικρινής. Είμαι βέβαιος ότι την αφερεγγυότητα του σεναρίου καταλαβαίνουν κι οι ίδιοι οι εμπνευστές του – ό,τι κι αν λένε ή ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν.

Διότι το σενάριο βραβεύτηκε μεν στον ετήσιο διαγωνισμό αλλά δύσκολα θα μπορούσε να υλοποιηθεί. Συμπράξεις τύπου «Σάρα και Μάρα» δεν έχουν πέραση στην Ελλάδα. Δεν είμαστε Ισραήλ.

Κι αν παρακαμφθεί το πρώτο κόμμα που θα είναι η ΝΔ, η απλή αναλογική των επόμενων εκλογών χρειάζεται τουλάχιστον τέσσερα κόμματα για να σχηματιστεί κυβέρνηση.

Τότε λοιπόν τι κουβεντιάζουμε; Να σας πω τι κουβεντιάζουμε.

Την ανάγκη κάποιων κομμάτων ή προσώπων να αισθάνονται ότι είναι μέσα στο παιχνίδι. Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει παιχνίδι.

Πάρτε ένα παράδειγμα. Ας πούμε ότι η Γεννηματά επανεκλέγεται πρόεδρος στο ΚΙΝΑΛ και γίνονται εκλογές με απλή αναλογική όπου το ΚΙΝΑΛ καταγράφει τις γνωστές επιδόσεις του.

Τι μπορεί να κάνει η Γεννηματά; Τίποτα.

Θα προσφερθεί ενδεχομένως στον Μητσοτάκη μήπως αποτρέψει τις δεύτερες εκλογές; Ο Μητσοτάκης έχει προκαταβολικά διευκρινίσει ότι προσφορές δεν δέχεται.

Θα προσφερθεί τότε στον Τσίπρα; Αλλά με τον Τσίπρα και τον Παπανδρέου τα νούμερα δεν βγαίνουν, όσο προοδευτικά κι αν τα μετρήσουμε.

Και τελικά θα πάμε σε δεύτερες εκλογές με ενισχυμένη αναλογική και με τον Μητσοτάκη να κραδαίνει το λάβαρο της κυβέρνησης σε μια ακυβέρνητη χώρα.

Ούτε ψύλλος στον κόρφο της «προοδευτικής διακυβέρνησης».

Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ συγκροτήσουν κοινούς εκλογικούς συνδυασμούς στις δεύτερες εκλογές; Τότε ούτε ψύλλος στον κόρφο του ΚΙΝΑΛ.

Κι αυτό είναι όλη η ουσία.

Πως με δεδομένη τη ΝΔ του Μητσοτάκη και δεδομένο (τουλάχιστον έως τις εκλογές…) τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, η μόνη πραγματική μεταβλητή είναι το ΚΙΝΑΛ.

Το οποίο αν δεν ψηλώσει, θα κοντύνει. Καλώς ή κακώς, το πρόβλημά του δεν είναι οι ιδέες, ούτε οι ρόλοι. Είναι το μέγεθος.

Η προτροπή λοιπόν σε όσους αναμοχλεύουν τέτοιες συνταγές είναι μάλλον εκείνη που φώναζαν οι επιβάτες των πλοίων στους συνδικαλιστές του ΚΚΕ.

– Αντε να κάνετε καμία δουλειά, ρε…

Διότι δουλειά των κομμάτων είναι να κατανοήσουν την εποχή τους, να σχεδιάσουν ένα μέλλον έξω από το παρελθόν και να οδηγήσουν την κοινωνία στον δρόμο της προκοπής. Μόνα τους ή με άλλους.

Οχι να κατασκευάζουν φανταστικούς ρόλους σε ανυπόληπτα σενάρια.

Μια γελοιογραφία αξίζει καμία φορά περισσότερες από χίλιες λέξεις.

Στις 5 Ιουνίου, η «Le Monde» είχε ένα μεγάλο ρεπορτάζ για το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το κόμμα που κυριάρχησε για σχεδόν πενήντα χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου και τώρα «πλαφονάρει» με το ζόρι στο 6%.

Και μια γελοιογραφία. Σε ένα παγκάκι κάθονται «οι τρεις ηττημένοι» της τελευταίας διακυβέρνησης των Σοσιαλιστών. Ο τέως πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και οι δυο πρωθυπουργοί του, Μανουέλ Βαλς και Μπερνάρ Καζνέβ.

Ο νεότερος (μάλλον ο Βαλς) διακηρύσσει:

– Είμαι βέβαιος οτι οι Γάλλοι δεν μας έχουν ξεχάσει.

Κι ο άλλος (μάλλον ο Ολάντ) του απαντά:

– Κι αυτό είναι ίσως το πρόβλημα!