Δέκα τραγουδιστές εξηγούν στο in.gr πώς νιώθουν που η μουσική τους ακούγεται ξανά

To βράδυ του Σαββάτου βρέθηκα στην πρώτη συναυλία για το 2021 και μια από τις ελάχιστες που είδα από την αρχή της πανδημίας του κοροναϊού.

Αν και το θέατρο ήταν ανοιχτό και τα μέτρα προστασίας τηρούνταν κατά γράμμα το κοινό τουλάχιστον στην προσέλευση του παρέμεινε μουδιασμένο.

Μάσκες, αντισηπτικά, κενές θέσεις και μια αναμονή που δεν έλεγε να τελειώσει.

Θεατές που διψούσαν για να ακούσουν επιτέλους ζωντανά τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη και ταυτόχρονα φοβόντουσαν να «ανοιχτούν» πολύ.

Να κατεβάσουν τη μάσκα, να τραγουδήσουν, να φάνε, να χαιρετηθούν, να αγκαλιαστούν.

Όλα αυτά μέχρι που τα φώτα έσβησαν και οι πρώτες νότες της κιθάρας ακούστηκαν.

Για τις επόμενες τρεις ώρες που ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η παρέα του βρισκόντουσαν στη σκηνή όλα ήταν όπως ακριβώς έπρεπε.

Η ενέργεια του κοινού απίστευτη, οι καλλιτέχνες ενθουσιασμένοι, οι ματιές, οι αγκαλιές και οι αφιερώσεις στη θέση τους.

Με προσοχή αλλά όλα στη θέση τους.

Φεύγοντας από το Κατράκειο σκέφτηκα ότι η μουσική, όπως και κάθε μορφή τέχνης, είναι για το κοινό θέμα ζωτικής σημασίας. Δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι δευτερεύων ζήτημα, δεν είναι περιττό.

Είναι η ανάγκη μας να βρίσκουμε μέσα από τις νότες και τους στίχους κομμάτια του εαυτού μας, σκηνές ενός άλλου κόσμου που ονειρευόμαστε, σπαράγματα αγάπης και πόνου που είναι απαραίτητο να μοιραζόμαστε.

Να τα τραγουδάμε και να τα νιώθουμε παρέα.

Αν για το κοινό ισχύουν όλα τα παραπάνω, πώς νιώθουν καλλιτέχνες που μετά από ενάμιση χρόνο ακούν επιτέλους τη μουσική τους να παίζει στην πόλη και ετοιμάζονται να ανέβουν στη σκηνή;

Ζήτησα από δέκα τραγουδιστές να μοιραστούν μαζί μου την εμπειρία της καραντίνας αλλά και τα τωρινά τους συναισθήματα.

Γιώργος Χριστοδούλου

Η επόμενη ημέρα, έχω την αίσθηση πως βρίσκει τους περισσότερους από εμάς, εν μέρει ανακουφισμένους,  απ’ την άλλη όμως τρομαγμένους, αβέβαιους και ανήσυχους.

Δεν στερηθήκαμε όλους αυτούς τους μήνες μόνο ένα εισόδημα που για πολλούς από εμάς είναι η μοναδικός τρόπος επιβίωσης αλλά, και, την ίδια καθαυτή τη φύση της εργασίας μας.

Η μαγεία της αίθουσας όταν σβήνουν τα φώτα και οι θεατές κρατούν την αναπνοή πριν πριν το θέαμα ξεκινήσει, οι λεπτές ατμόσφαιρες ακόμα και το λάθος, όλα έχουν την αξία τους και είναι αδύνατον να υπάρξουν και να μεταδοθούν μέσα από  μια στενή οθόνη υπολογιστή.

Η τέχνη, λυπάμαι που το λέω, έδειξε γι άλλη μια φορά σε όλους μας, ανθρώπους της σκηνής και μη, πως είναι είδος πρώτης ανάγκης, αλλά, εν ανεπαρκεία. Θα είναι λάθος μας να παραβλέψουμε αυτό το μάθημα.

Απόστολος Μόσιος

Επιτέλους στη σκηνή!

Με πολύ μεγάλη χαρά μοιραζόμαστε ξανά μουσική με τους ανθρώπους μας, τους συναδέλφους, τους τεχνικούς, και φυσικά το κοινό.

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις σε κάποιον που δεν κάνει αυτήν τη δουλειά τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που ακολουθεί καλλιτεχνικό επάγγελμα, ένα καθεστώς lockdown και η αβεβαιότητα που επιφυλάσσει το μέλλον.

Όπως λέω πάντα, η μουσική – και γενικά οποιαδήποτε μορφή τέχνης – είναι απόλυτη ανάγκη για τον καλλιτέχνη, βιολογική σχεδόν, σαν το να πίνει νερό ή να αναπνέει. Το να βρίσκομαι ξανά στη σκηνή λοιπόν, είναι μοναδικό συναίσθημα, με έναν σημαντικό αστερίσκο.

Κάποιοι είμαστε αρκετά τυχεροί και μπορούμε να βρισκόμαστε στη σκηνή, στα θέατρα, στις συναυλίες. Όμως, αλίμονο, δεν είναι οι μόνοι χώροι στους οποίους παράγεται πολιτισμός. Η μουσική, και γενικά ο χώρος του πολιτισμού, από την σχεδόν ανύπαρκτη – σε αυτόν ειδικά τον τομέα – πολιτεία, έχει δεχθεί μεγάλη αδιαφορία ως και ειρωνεία.

Αυτό συνεχίζεται με τις παράλογες απαγορεύσεις και τους περιορισμούς, ακόμη με τούς ειδικούς να μιλούν για επιστημονικά δεδομένα που δεν έχουν καμία βάση, ειδικά από τη στιγμή που σε άλλες χώρες τα πράγματα φαίνεται πως είναι εντελώς διαφορετικά.

Η τέχνη δεν αποτελεί απειλή για τη υγεία, και φυσικά η ασφάλεια όλων μας είναι προτεραιότητα. Όμως επιτέλους ας επικρατήσει η λογική. Ας ξεδιψάσουμε, ας αναπνεύσουμε.

Εύα Κοτανίδη

Ένα χρόνο τώρα οι νότες έψαχναν δρόμο να εκφραστούν

Χαρά να βρουν και δεν υπήρχε δίοδος…. από πουθενά.

Τα στόματα ερμητικά κλειστά

Η μάσκα στη φρουρά.

Η μύτη δεν τους επέτρεπε να περάσουν ούτε από εκεί

Εξάλλου η μάσκα θα τις τσάκωνε στη στιγμή.

Μόνον οι πόροι του δέρματος τις άφηναν να αναδύονται

Περαστικές. Όμως βουβές.

Οι χώροι έρημοι προσμέναν να πλημμυρίσουν από μουσική

Όμως εκείνη σιωπούσε

Εκκωφαντική

Ο κόσμος λαχταρούσε να μεθύσει από μελωδίες

Πάνω στο πεντάγραμμο να λικνιστεί

Να το αναστατώσει και να αναστατωθεί…

Όμως τίποτα. Άκραν του τάφου η σιγή…

Σήμερα είναι γιορτή!

Οι νότες ξέφρενες χοροπηδούν

Από τη Δύση στην Ανατολή

Διαχέουν το σύμπαν, παραληρούν!

Ήρθε επιτέλους η στιγμή να επισκεφθούν

Κάθε αυλή, κάθε χώρο, κάθε σκηνή

Μάσκες πέφτουν, στόματα ανοίγουν να εκφραστούν

Τα όργανα από τις θήκες ξεπηδούν Μουσικοί παίζουν και τραγουδούν

Ήχοι και μελωδίες ερωτοτροπούν

Είναι γιορτή Γιατί εκείνη… ήρθε και θα μείνει

Ποτέ πια χωρίς αυτή

Κυρίες και κύριοι

Υποδεχτείτε

Τη μουσική!

Δώρος Δημοσθένους

Ως γνωστό όταν κάτι σου λείπει το επιθυμείς πιο έντονα.

Την απραξία δεν την ένιωσα τόσο έντονα και δεν γνωρίζω πολλούς από τον μουσικό χώρο  που έχουν δημιουργικότητα να μην εμπνεύστηκαν. Εξού και το γεγονός ότι πολλοί καλλιτέχνες ήσαν δημιουργικοί όλη αυτή την περίοδο και πολλά έργα τα ακούμε σήμερα.

Για κάποιον όμως που είναι περισσότερο εκτελεστής μουσικών έργων, μουσικός ή τραγουδιστής είναι λογικό να έχει ζοριστεί από την έλλειψη της δουλειάς. Οικονομικά  ήταν μια μεγάλη απώλεια που κάποιους τους έχει γονατίσει.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι και οι ηθοποιοί που ως γνωστό αυτοί πάντα δίνουν μεγαλύτερη ενέργεια προσπάθεια άπειρες ώρες προβών και συγκριτικά με τον μουσικό χώρο εχουν πολύ χαμηλές αμοιβές.

Το φετινό καλοκαίρι θα είναι μια μικρή ανάσα για όσους  από εμάς δουλέψουν και έχουν 6-7 συναυλίες.

Ας ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες και να βρεθεί μια καλύτερη στήριξη των καλλιτεχνών που έχουν περισσότερη ανάγκη.

Φρόσω Στυλιανού

Χθες το βράδυ πήγα να παρακολουθήσω μια ροκ συναυλία, ένα χρόνο μετά τις απαγορεύσεις.

Άνοιξε η ψυχή μου βλέποντας όλον αυτόν τον κόσμο να περιμένει με τόσο ενθουσιασμό και ζεστασιά να χαμηλώσουν τα φώτα και να πέσει η πρώτη νότα. Σκεφτόμουν πόσο έχει κακοποιηθεί ψυχολογικά το σύνολο της κοινωνίας μας, μέσα στην πανδημία. Ο φόβος του θανάτου, η οικονομική δυσπραγία, η απομόνωση…

Και όλα αυτά, χωρίς το σοβαρό αντίβαρο της τέχνης και δη της πιο άμεσης εξ αυτών, της μουσικής. Νομίζω πως όλοι καταλάβαμε πως οι ζωές μας χωρίς soundtack είναι τουλάχιστον θλιβερές. Ο άνθρωπος χρειάζεται πάντα και παντού, το ερέθισμα που θα δώσει σχήμα, που θα ξυπνήσει, που θα εκτονώσει το συναίσθημα του. Χρειάζεται αυτό το πανίσχυρο όχημα για να δει την αλήθεια του, να  αυτοϊαθεί, να ανασυνταχθεί και να προχωρήσει. Έχει επίσης την ανάγκη να το μοιραστεί. Να το βιώσει ως θεία κοινωνία με τους γύρω του.

Είδα λοιπόν χθες ανθρώπους χαρούμενους, ξαλαφρωμένους, γεμάτους. Κι όλα αυτά, τηρώντας όλα τα πρωτόκολλα, με σεβασμό απέναντι στην υγεία την δική τους και των υπολοίπων. Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί τόσους μήνες στα ΜΜΜ γινόταν ο κακός χαμός, αλλά η μουσική και οι μουσικοί ήταν στην σίγαση. Πραγματικά, όλο αυτό με βάζει σε σκέψεις…

Περνώντας τώρα στην όχθη την δικιά μας, τί να πω για την απραξία των μουσικών.. Η μουσική ως επάγγελμα, είχε γίνει ακριβό σπορ για λίγους, πολύ πριν την πανδημία. Ήρθε τώρα κι αυτό, ως κορύφωση του δράματος, παράλληλα με το απόλυτο δράμα του κορωνοϊού και αφάνισε ένα ευαίσθητο και χρήσιμο κομμάτι της κοινωνίας. Η πολιτεία έδειξε ξεκάθαρα την θέση της απέναντι στους ανθρώπους της τέχνης, αποκαλύπτοντας τα μέχρι τώρα εντέχνως κρυμμένα κίνητρα της. Φοβάμαι πως παρόλο το άνοιγμα τώρα –ακόμα και η έκφραση «ανοίγει» και «κλείνει» η μουσική, μου φαίνεται παρανοϊκή-το επάγγελμά μας δεν θα είναι πια το ίδιο. Θα γίνει μια ελιτίστικη δραστηριότητα, μια τέχνη λογοκριμένη, τοποθετημένη σε μέγάλη απόσταση απο τον βαθύ πυρήνα της, που δεν είναι άλλος απο τον ίδιο τον άνθρωπο.

Παρόλ’ αυτά, συνεχίζω να ελπίζω. Και βασίζω αυτή μου την στάση, στην ευλογία αυτής της τέχνης να κινείται αέναα. Στην μουσική, η απραξία δεν μπορεί ποτέ να είναι καθολική. Η έμπνευση έρχεται πάντα ισχυρότερη στους πιο σκοτεινούς καιρούς και σε αναγκάζει να γράψεις, να συνθέσεις, να δημιουργήσεις, τόσο αναπόφευκτα, όσο η γέννα μιας καινούριας ζωής. Δεν μπορεί να περιμένει και δεν ξέρει τί σημαίνει «απαγορεύεται».

Νίκος Γρηγοριάδης

Προσμένω, όπως όλοι μας με λαχτάρα κι ανυπομονησία το άνοιγμα των συναυλιών και των μουσικών σκηνών.

Ο καλλιτεχνικός κόσμος βγαίνει βαριά λαβωμένος οικονομικά και ψυχικά από την περιπέτεια του covid, σκούριασαν τα χέρια και τα χείλη μας από την επιβαλλόμενη σιωπή. Στερηθήκαμε το κοινό βίωμα της ζωντανής μουσικής, το τραγούδι που μας ενώνει και για αυτόν ακριβώς το λόγο μας γιατρεύει.

Οι τηλεσυναυλίες μας παρηγόρησαν κάπως αλλά πότε δε μας ξεγέλασαν πως μπορούν να υποκαταστήσουν το live. Η μουσική είναι κυρίως επικοινωνία. Ο «θόρυβος του covid» μπήκε σαν τοίχος ανάμεσά μας και μας αποξένωσε.

Προσμένουμε σαν καλλιτέχνες και σαν ακροατές τη στιγμή που θα τραγουδάμε όλοι μαζί σαν ένας.

Lia Hide

Αν και αισιόδοξη, μιας και μοιάζει να φαίνεται φως στο σκοτεινό αυτό τούνελ στο οποίο ζούμε τον τελευταίο ένα και μισό χρόνο, η ανησυχία μου είναι ακόμα έντονη.

Τον τελευταίο καιρό εστιάσαμε την προσοχή μας στο να δημιουργήσουμε νέα μουσική και να ολοκληρώσουμε τον 5ο μας επερχόμενο δίσκο, οπότε δημιουργικά, νιώθω δυνατή και πλήρης – σχεδόν ξέχασα πως είναι να μοιράζεσαι την χαρά της συναυλίας, τόσο ως καλλιτέχνης, όσο και ως κοινό, κι αυτό από μόνο του μοιάζει τρομαχτικό.

Θα ήθελα τόσο πολύ να οργανώσουμε μια συναυλία ή ακόμα καλύτερα να δεχτούμε μία πρόσκληση για να συμμετάσχουμε σε κάποια διοργάνωση, να βρεθούμε πάλι με κόσμο και να χαρούμε την τέχνη μας, αλλά η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν νιώθω ασφαλής, τόσο για μας όσο και για το κοινό.

Παρ’ όλα αυτά, νιώθω πως αυτό το καλοκαίρι θα είναι λίγο πιο ξέγνοιαστο από το προηγούμενο, και πως με την απαιτούμενη προσοχή, προφυλάξεις και πρόνοια, γνωρίζοντας πια τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, η μουσική κι οι συναυλίες θα γίνουν πάλι μέρος της ζωής μας, και θα την γεμίσουν με την μαγεία τους!

Αδάμ Τσαρούχης

Έχουμε περάσει δύο πολύ δύσκολες χρονιές μετά από πολύ καιρό απραξίας ήρθε η ώρα να ξανά παίξουμε μουσική.

Είναι σίγουρα κάτι που μας δίνει πολύ μεγάλη χαρά αλλά και τεράστια αγωνία γιατί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και για εμάς άλλα και για τους χώρους όπου φιλοξενούν ζωντανά θεάματα.

Η μείωση που υπάρχει στην χωρητικότητα πολλές φορές είναι ανασταλτικός παράγοντας για την διεξαγωγή συναυλιών. Αυτή την στιγμή υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες και άνθρωποι του χώρου που δεν έχουν κλείσει εμφανίσεις και σίγουρα περνάνε αρκετά δύσκολα οικονομικά.

Ας ελπίσουμε να έχουμε ένα όμορφο καλοκαίρι με μουσική , χαμόγελα , και αισιοδοξία και σύντομα να έχουμε τελειώσει από όλο αυτό που έχουμε ζήσει αυτά τα δύο τελευταία χρόνια.

Κώστας Τριανταφυλλίδης

Προσπαθώ να ξεμουδιάσω. 15 μήνες είναι πολλοί. Και δεν είναι μόνο η ανεργία που μας έφτασε στα όρια. Η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια για το τι θα γίνει μόλις περάσει η πανδημία είναι ακόμα μπροστά μας.

Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά να δώσει μια απάντηση. Ο κλάδος των καλλιτεχνών δέχτηκε τεράστιο πλήγμα και δυστυχώς δεν υποστηρίχθηκε. Βέβαια δεν είμαστε οι μόνοι χωρίς αυτό να μας παρηγορεί.

Ότι κατακτήθηκε και κερδήθηκε αυτό το διάστημα ως προς την επιβίωση μας ήταν αποτέλεσμα του συλλογικού μας αγώνα.

Οι άνθρωποι έφτιαξαν το θέατρο, τη μουσική, τον κινηματογράφο, τις τέχνες για να μαζεύονται και να παρακολουθούν μια παράσταση σαν ένας άνθρωπος. Με την τέχνη σκέφτεσαι με την τέχνη θυμάσαι και αυτό σε βοηθάει να προχωρήσεις να γίνεις καλύτερος.

Ανοίγουν δειλά δειλά οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, κι όλοι σκεφτόμαστε την στιγμή που θα βρεθούμε επάνω στη σκηνή απέναντι στο κοινό έστω κι έτσι αραιωμένα. Να μοιραστούμε την τέχνη μας, να προσπαθήσουμε να γίνουμε μια ζέστη συντροφιά και γιατί όχι να τραγουδήσουμε όλοι μαζί.

Λεωνίδας Μαριδάκης

Όλο το διάστημα της πανδημίας πιστεύω πως οι πιο πολλοί καλλιτέχνες αντλούμε από τις εφεδρείες μας και ψυχικά και υλικά, για να διατηρήσουμε την επαφή μας με το αντικείμενο, με την έμπνευσή με την παρουσία μας στα πράγματα.

Γύρω βλέπουμε να υπάρχει ξανά σε πολύ κόσμο το θέμα της επιβίωσης, μια κοινωνία που υποφέρει από τις πονηρές προθέσεις των εξουσιών, ο φόβος του ιού, μια κόπωση από τα συνεχή lock down κτλ

Σε αυτό το τοπίο καλούμαστε οι καλλιτέχνες να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματα, το όραμα μας, τη δουλειά μας. Προσωπικά ελπίζω να μην υπάρξουνε νέες ανατροπές και από αυτό το καλοκαίρι να αρχίσω και πάλι συστηματικά -εκτός από τη δισκογραφία και τη μουσική για το θέατρο- τις ζωντανές εμφανίσεις.

Το να αρχίσει και πάλι η μουσική να παίζεται και να ακούγεται έξω είναι το πρώτο σημαντικό βήμα για την επανεκκίνηση της δουλειάς μας. Το εύχομαι ολόψυχα, όπως και το να βγούμε λίγο πιο δυνατοί από αυτή τη μεγάλη δοκιμασία που περάσαμε και περνάμε.

Χωρίς τραγούδι, αγκαλιά και χαμόγελο πόσο να ζήσεις;