Δύο φίλοι ορειβάτες ετοιμάζουν μια ανεπανάληπτη περιπέτεια που θα γίνει ντοκιμαντέρ

Τον Ιούλιο του 2022, ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ορειβάτες και αρχηγός της πρώτης επιτυχημένης Ελληνικής ανάβασης στο Έβερεστ, ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος (ΠΚ) και ο Έλληνας επαγγελματίας φωτογράφος και βιντεογράφος χειμερινού βουνού, ο Κορνήλιος Σαραντίογλου (ΚΣ) ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μία αποστολή στο όρος Ντενάλι στην παγωμένη Αλάσκα (υψόμετρο 6.189.)

Η αποστολή είναι μία περιπέτεια ενός μήνα σε καθαρό αλπικό στυλ με στόχο την κορυφή και τη δημιουργία ενός μοναδικού ντοκιμαντέρ και περιεχομένου για τα Ελληνικά δεδομένα.

Το ντοκιμαντέρ των δύο φίλων και συνεργατών φιλοδοξεί να έχει όχι μόνο εξαιρετική εικόνα , αλλά μα αφηγηθεί και μία δυνατή ιστορία για το πάθος, το πείσμα, τη συνεργασία, την προσπάθεια, την επιμονή και την αγάπη τους για τα βουνά και τη φύση.

Ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό όταν την άνοιξη του 2004 ηγήθηκε της Εθνικής ομάδας ορειβασίας στην πρώτη επιτυχημένη ανάβαση Ελληνικής αποστολής στο όρος Έβερεστ. Έχει πάρει μέρος σε πολλές ορειβατικές αποστολές στα Ιμαλάια (Everest 8.848m, Cho Oyu 8.201m, Dhaulagiri 8.167m, Shisha Pangma 8.046m) αποκομίζοντας εκτός των άλλων, μεγάλη εμπειρία σε θέματα διαχείρισης κινδύνου και καθοδήγησης ομάδων σε αντίξοες συνθήκες.

Ο Παναγιώτης είναι επίσης inspirational speaker σε σεμινάρια ηγεσίας, ομαδικότητας και ενδυνάμωσης ανθρώπινου δυναμικού και διοργανωτής εταιρικών team-building events, μέλος του European Mentoring & Coaching Council (EMCC), της Hellenic Coaching Associasion (HCA) και του Global Institute for Leadership Development (GILD).

To 2001 ίδρυσε τη Σχολή Ορεινών Αθλημάτων «BASE CAMP» και αργότερα (2014) το ταξιδιωτικό γραφείο «BASECAMP TRAVEL», με σκοπό την εκπαίδευση στα ορεινά σπορ και τη διοργάνωση ορειβατικών αποστολών στα βουνά του κόσμου, με ανοιχτή συμμετοχή ορειβατών από όλη την Ελλάδα.

Ο Κορνήλιος Σαραντίογλου σε ηλικία μόλις 20 ετών και αφού είχε τελειώσει τις σπουδές του στη δημιουργική φωτογραφία στην «Σχολή Κινηματογράφου και Φωτογραφίας Λυκούργου Σταυράκου», ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στην διαφήμιση και στις εκδόσεις. Δεν άργησε να ανοίξει το δικό του studio και να συνεργαστεί από πολύ νωρίς με μεγάλους εκδοτικούς οίκους ,ενώ έχει παρακολουθήσει και σεμινάρια Σκηνοθεσίας και Διεύθυνσης Φωτογραφίας.

Παράλληλα, ανακάλυψε το μεγάλο του πάθος για τη φύση, την ορειβασία και την αναρρίχηση και από τότε έως σήμερα έχει ολοκληρώσει με επιτυχία τις σχολές Χειμερινού Βουνού και Ορειβασίας, την σχολή Αναρρίχησης Βράχου και τη σχολή Αρχηγών Αναβάσεων, όλες με αναγνωρισμένα πτυχία, από την Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αναρρίχησης (ΕΟΟΑ).

Τα τελευταία χρόνια έχει πάρει μέλος σε αποστολές ανάβασης στις Γαλλικές και Ιταλικές Άλπεις (Mont Blanc, Grand Paradiso) και στα Ιμαλάια (Nangkartshang 5.050μ., Kalapatar 5.550μ. Island Peak 6.189) με παράλληλη κινηματογραφική και φωτογραφική καταγραφή των προσπαθειών ως ambassador της The North Face®. από το 2018 και επιπλέον για λογαριασμό των εταιρειών Εxalco, trekking Hellas και της Boussias communications για διαφημιστικούς σκοπούς.

Ο Κορνήλιος και ο Παναγιώτης, λοιπόν, μιλούν στο in.gr για τις προκλήσεις του project τους, αλλά και για την μεγάλη τους κοινή αγάπη: το φλερτ με την κορυφή.

Πώς γνωριστήκατε; Τι σκεφτήκατε με το που πρωτοείδατε ο ένας τον άλλον και ποια ήταν η πρώτη σας κοινή περιπέτεια στα βουνά;

ΚΣ: Πριν από αρκετά χρόνια, όταν γνώριζα τον Παναγιώτη μόνο από τη φήμη του ως αρχηγό της 1ης Ελληνικής ανάβασης στο Έβερεστ ήμουν σε ένα κατάστημα ορειβατικού εξοπλισμού και χάζευα ένα βιβλίο στο οποίο υπήρχε η φωτογραφία του Παναγιώτη. Ξαφνικά ακούω κάποιον να μιλάει, γυρνάω και τον βλέπω μπροστά μου!

Για εμένα, που είχα πάντα το βλέμμα στραμμένο στη φύση και τα βουνά ήταν σα να βλέπω ένα θρύλο. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες και λίγο καιρό μετά πήγα στη σχολή χειμερινού βουνού που οργανώνει κάθε χρόνο και όπου επιβεβαίωσα τη φήμη του. Θυμάμαι σε μία αποστολή στην Όλυμπο – πραγματική περιπέτεια – που πέσαμε σε χιονοθύελλα και αντιμετωπίσαμε θερμοκρασίες αίσθησης κοντά στους μείον 30 να παρατηρώ την ψυχραιμία και τις απόλυτα μεθοδευμένες κινήσεις του Παναγιώτη και να σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε μαζί κάτι μεγάλο.

ΠΚ:  Τη θυμάμαι εκείνη την ανάβαση στον Όλυμπο! Θυμάμαι επίσης τον Κορνήλιο όταν πρωτοήρθε στη σχολή που ήθελε να μαθαίνει πάντα το κάτι παραπάνω-χαρακτηριστικό που αναζητώ και αγαπώ στους μαθητές μου. Έχοντας συνεργαστεί επαγγελματικά πέραν της ορειβασίας, στην 2η κοινή μας αποστολή στον Mont Blanc, ο Κορνήλιος δημιούργησε για εμένα ένα εταιρικό βίντεο από την ανάβαση.

Εκεί, ήταν μία ακόμα περιπέτεια όπου μας έκλεισε ο καιρός και όπου μετά από 33 ώρες άυπνοι σε απόλυτο white out (όταν η ομίχλη και το χιόνι δημιουργούν συνθήκες μηδενικής ορατότητας, σα να είσαι σε ένα λευκό θόλο) εδραιώθηκε η ποιότητα της μεταξύ μας επικοινωνίας και συνεργασίας.

Τι σας συνδέει με το βουνό, την διαδικασία της ανάβασης και την προσέγγιση της κορυφής; Ποια είναι τα συναισθήματα που αντιμετωπίζετε εκεί πάνω;

ΠΚ: Για εμένα, βουνό σημαίνει αγάπη για την φύση, αίσθηση ελευθερίας, ψυχική και σωματική ανανέωση, σεβασμός στο περιβάλλον, ζωή και ανάσα. Τα τελευταία χρόνια στόχος μου είναι η αναμετάδοση της αγάπης αυτής σε κάθε άνθρωπο που θέλει να εξελιχθεί με μια προσέγγιση που μοιάζει περισσότερο ολιστική.

Υπό αυτό το πρίσμα η έννοια της επίδοσης περνά σε δεύτερη μοίρα. Ο στόχος της “κατάκτησης” της κορυφής μπορεί να αποτελεί ένα ισχυρό κίνητρο, σε καμία όμως περίπτωση δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Σκοπός είναι να περάσουμε όμορφα, να ξεχάσουμε προσωρινά τα προβλήματα της καθημερινότητας μας και να επανασυνδεθούμε με τη φύση και τον πραγματικό μας εαυτό, καθώς η αστικοποίηση και ο μοντέρνος τρόπος ζωής στις πόλεις, μας στερούν την επαφή με τα βουνά, τις λίμνες, τα ποτάμια ακόμα και το ίδιο χώμα, που κάποτε αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας.

Η ασφαλής επιστροφή μας στην βάση, ολοκληρώνει κάθε φορά μια ξεχωριστή βιωματική εμπειρία, που καταγράφεται στην καρδιά, την ψυχή και το μυαλό μας.

ΚΣ: Η ορειβασία για εμένα σημαίνει εξέλιξη. Προσωπική, επαγγελματική και ψυχική. Σε κάθε ανάβαση αισθάνομαι πως γίνομαι λίγο καλύτερος άνθρωπος και αποκτώ νέα προοπτική που με βοηθά στην καθημερινότητα.

Οι δυσκολίες, ο κίνδυνος, η απόλαυση και τα μοναδικά τοπία που προσφέρει η φύση βάζουν τα καθημερινά προβλήματα στη σωστή τους θέση και σε πρώτο πλάνο όσα είναι πραγματικά σημαντικά στη ζωή. Η υγεία, η οικογένεια, η δημιουργία, όσα αγαπάμε.

Πώς καταλήξατε στην επιλογή του όρους Ντενάλι ως location του πολυαναμενόμενου ντοκιμαντέρ σας;

ΚΣ: Το 2019 συμμετείχα σε μία αποστολή στα Ιμαλάια όπου και μοναδικές εικόνες συνέθεσαν το πρώτο μου ορειβατικό ντοκιμαντέρ. Τα Ιμαλάια, η Κατμαντού είναι ένας ζωντανός, θορυβώδης και μυστικιστικός οργανισμός που αναπνέει με γρήγορο ρυθμό. Θέλοντας να προκαλέσω τον εαυτό μου και έχοντας εξελίξει τον τομέα της κινηματογράφησης η επιλογή για την επόμενη δράση ήταν μονόδρομος: Παναγιώτης Κοτρωνάρος και η απόλυτη ομορφιά και εκκωφαντική ησυχία των ατελείωτων παγετώνων της Αλάσκα.

Ντενάλι λοιπόν, ένας λευκός καμβάς, πάνω στον οποίο θα χρωματίσουμε με την ιστορία δύο φίλων και συνεργατών που τους συνδέει η αγάπη για τα βουνά και την ορειβασία, δάσκαλος και μαθητής, σχοινοσύντροφοι και συνεργάτες στην μεγαλύτερή μου έως τώρα κινηματογραφική πρόκληση.

ΠΚ: Το Ντενάλι είναι από τους στόχους που χρόνια είχα και λόγω υποχρεώσεων δεν είχα καταφέρει να πραγματοποιήσω. Όταν ένα βράδυ του Δεκέμβρη με πήρε τηλέφωνο ο Κορνήλιος και μου είπε «Παναγιώτη, πάμε να φτιάξουμε ένα ντοκιμαντέρ που δεν έχει γίνει ξανά στην Ελλάδα και να δείξουμε σε όλους την ομορφιά που ξέρουμε και ζούμε;» η απάντηση ήταν ασυζητητί ναι.

Εξηγήστε μας την διαδικασία υλοποίησης αυτού του ντοκιμαντέρ. Εξ όσων γνωρίζω, υπάρχει και μια -αναγκαία προφανώς- «περίοδος προετοιμασίας»…

ΚΣ: Η διαδικασία υλοποίησης χωρίζεται σε δυο κύρια αλληλοσυμπληρούμενα μέρη. Τη σωματική και ψυχική προετοιμασία και την προετοιμασία και δοκιμή του εξοπλισμού. Επιπλέον αυτών αναγκαία είναι και η συνεχής μελέτη και σκέψη γιατί ο πήχης έχει μπει πολύ ψηλά, όχι μόνο για το ίδιο το ντοκιμαντέρ αλλά και για την προσαρμογή των υλικών στις συγκεκριμένες ανάγκες κάθε εταιρίας που μας στηρίζει με τον τρόπο που ταιριάζει στη στρατηγική της.

Γιατί σε κάθε εταιρία-υποστηρικτή (συνεργάτη και όχι «χορηγό») θα παραδώσουμε ολοκληρωμένη καμπάνια επικοινωνίας με φωτογραφίες, βίντεο και άλλα υλικά προσαρμοσμένα στις κατευθύνσεις τους. Αξίζει να αναφερθεί ότι τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ και τη δράση μας στηρίζουν ήδη μεγάλες κι σημαντικές εταιρείες. Είναι μεγάλη μας χαρά να έχουμε συνεργάτες με κοινό όραμα.

Ως προς τη σωματική προετοιμασία τα πράγματα είναι τόσο απλά όσο και εξαιρετικά απαιτητικά: τρέξιμο, κολύμπι, καθημερινό εξειδικευμένο πρόγραμμα προπόνησης, εξατομικευμένο πρόγραμμα διατροφής από τη Nutrify.gr και φυσικά, όπως λέει και ο Παναγιώτης, βουνά – γιατί η καλύτερη προπόνηση για το βουνό είναι το ίδιο το βουνό. Πάντα μαζί με τον Παναγιώτη.

Ως προς τον εξοπλισμό, οι συνθήκες που θα αντιμετωπίσουμε απαιτούν ότι καλύτερο υπάρχει τεχνολογικά. Η ποιότητα της εικόνας δε, είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο οπότε η προετοιμασία περιλαμβάνει δοκιμές του εξοπλισμού σε ακραία περιβάλλοντα, έλεγχο αυτονομίας – μιας και στην τελική μας αποστολή ακόμα και η ηλεκτρική ενέργεια θα είναι πολύτιμο αγαθό – ανανέωση όπου χρειάζεται και φυσικά, μεγάλη οικονομική επένδυση.

Ποιο είναι το πιο τρομερό και αναπάντεχο πράγμα που σας έχει συμβεί σε αποστολή;

ΚΣ: Υπήρξε κυριολεκτικά μία στιγμή στην ορειβατική μου ζωή, που το συναίσθημα ήταν τόσο δυνατό και αναπάντεχο, που πραγματικά με έκανε να δακρύσω. Συνέβη πριν κάποια χρόνια όταν στο aiguille de midi στις γαλλικές Άλπεις, χιονίζει ασταμάτητα, ενώ παράλληλα είναι πνιγμένο στα σύννεφα, με αποτέλεσμα να έχει μηδενική ορατότητα. Αρκετά στεναχωρημένος ότι δεν θα καταφέρω να βγάλω την παραμικρή φωτογραφία, αρχίζω και μαζεύω τον φωτογραφικό μου εξοπλισμό.

Το βουνό είναι γνωστό πως έχει την τελευταία κουβέντα. Έτσι, λίγο πριν ξεκινήσω για την κάθοδό μου για τα χαμηλότερα υψόμετρα, μέσα σε 2 λεπτά το τοπίο καθαρίζει εντελώς, με κάποια σύννεφα στο βάθος να συνθέτουν την ιδανική φωτογραφία. Ίσως τελικά και να υπάρχουν κάποια κλικ, που να είναι γραφτό να καταγραφούν.

ΠΚ: Δυστυχώς το πιο τρομερό και αναπάντεχο πράγμα που μου έχει συμβεί είναι ο θάνατος από καρδιακή ανακοπή του συνορειβάτη μου Δημήτριου Κωνσταντίνου από την Πάτρα, που πέθανε στα χέρια μου  εν μέσω χιονοθύελλας, καθώς κατεβαίναμε από την κορυφή των Άνδεων, το όρος Aconcagua ύψους 6.942m.

Παρά το γεγονός ότι σε κοντινή απόσταση υπήρχαν δύο ακόμη ορειβατικές αποστολές, και παρά τις εκκλήσεις μου, κανένας από τους ορειβάτες που συμμετείχαν σε αυτές δεν γύρισε να βοηθήσει, εξαιτίας της κακοκαιρίας όπως αργότερα κατέθεσαν. Προσπάθησα για αρκετή ώρα να τον επαναφέρω κάνοντας του καρδιοαναπνευστική ανάνηψη, αλλά κάτι τέτοιο στάθηκε αδύνατο καθώς το υψόμετρο άγγιζε τα 7.000μ και το κρύο είχε πέσει στους -15 Cº.

Ακολούθησαν χρονοβόρες διαδικασίες κατάβασης και επαναπατρισμού της σορού και διαλεύκανσης της υπόθεσης από τις Αργεντίνικες αρχές που κράτησαν τρεις ολόκληρους μήνες. Μια από τις περιπέτειες μου που εντελώς αναπάντεχα, δεν είχε αίσιο τέλος. Άλλωστε η καρδιά είναι ένα όργανο που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε προδώσει.

Πολύ δυστυχές το συμβάν, Παναγιώτη. Θα ήθελα να ρωτήσω ποιο είναι το αγαπημένο σας βουνό στην Ελλάδα. Θεωρείτε υποτιμημένη την ορειβασία ως ενασχόληση στην συνείδηση του μέσου Έλληνα;

ΠΚ: Ποτέ δεν ξεχώρισα τα βουνά. Η αγάπη μου και ο σεβασμός για κάθε βουνό, θα είναι πάντα ίδια είτε πρόκειται για ένα απλό λόφο είτε για το ίδιο το Έβερεστ. Πριν από 30-40 χρόνια η ορειβασία ήταν όντως μια υποτιμημένη δραστηριότητα που αφορούσε κάποιους γραφικούς τύπους που “πήραν τα βουνά”.

Τα τελευταία όμως χρόνια, όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας, ανακαλύπτουν τα οφέλη της ενασχόλησης με την ορειβασία. Αυτό το βλέπουμε και από την ραγδαία αύξηση των συμμετοχών στην Πανελλήνια Σχολή Ορειβασίας Αναρρίχησης την οποία έχω την τιμή και την χαρά να διευθύνω.

Μέσα από την δύναμη της πληροφόρησης, οι άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με το βουνό, αντιλαμβάνονται ότι βασική προϋπόθεση για την αποτελεσματική και κυρίως ασφαλή ενασχόληση τους με την ορειβασία, περνάει πρώτα μέσα από έγκυρη και μεθοδική εκπαίδευση.

Ποια τα οφέλη της ορειβασίας στην δική σας ζωή;

ΚΣ: Υπάρχουν τα ξεκάθαρα οφέλη που όλοι γνωρίζουν που είναι τα σωματικά, ενώ αυτά που δεν είναι και τόσο γνωστά είναι τα πνευματικά και ακόμα περισσότερο ψυχικά οφέλη.

Μετά από μια επίσκεψη στο βουνό, η αποφόρτιση είναι τόσο μεγάλη, που σε γεμίζει ενέργεια να αντεπεξέλθεις στις απαιτήσεις της καθημερινότητας μέχρι την επόμενη φορά!

Ποια αλπικά ντοκιμαντέρ ξένων δημιουργών/ορειβατών σας εμπνέουν και σας ενδυναμώνουν;

ΚΣ:Εάν θα μπορούσα να πω, πως υπάρχει μια βίβλος σε αλπικό ντοκιμαντέρ, αυτή για μένα θα ήταν το “MOUNTAIN”. Ένα συνολικό ντοκιμαντέρ για της ορειβατικές δραστηριότητες, που μιλάει για αξίες.

Ίσως και να ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε το Ελληνικό ντοκιμαντέρ “MOUNTAIN”!

ΠΚ: Αν και έχω δει άπειρα ντοκιμαντέρ και ταινίες γύρω από την ορειβασία, η δική μου έμπνευση είναι προσωπική και εγχώρια. Οι δυο ταινίες του Παύλου Τσιαντού, «Cho Oyu» και το «Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ» αντιπροσωπεύουν την ψυχή και ένα σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής ορειβασίας, πνευματική και βιωματική παρακαταθήκη και για τις επόμενες γενιές Ελλήνων ορειβατών.

Τι σας έλειψε περισσότερο την περίοδο της καραντίνας; Πέρα από βουνά και αναρριχήσεις εννοώ…

ΚΣ: H ελευθερία! Η ελευθερία και η ιδέα να μπορώ να πάω και να μετακινηθώ οπουδήποτε.

ΠΚ: Αυτό που έλειψε από όλους μας. Η ελευθερία του να μπορείς να προγραμματίζεις και να υλοποιείς τις καθημερινές σου ασχολίες και συνήθειες, που όλοι μας θεωρούσαμε αυτονόητη.

Όπως όμως στις αποστολές μεγάλου υψομέτρου που θα μπορούσε κανείς να πει ότι περνάμε «περιόδους καραντίνας» ,ώστε ο οργανισμός να προσαρμοστεί στο υψόμετρο, έτσι και στην περίοδο της καραντίνας, προσπάθησα να εκμεταλλευτώ το χρόνο ώστε να είμαι έτοιμος για την επόμενη ημέρα.

Ποιος είναι, τελικά, ο στόχος του ντοκιμαντέρ που ετοιμάζετε;

ΚΣ- ΠΚ: Το ντοκιμαντέρ μας δεν θα είναι μια ορειβατική περιπέτεια, ούτε θα μιλάει αποκλειστικά για το άθλημα της ορειβασίας. Το ντοκιμαντέρ θα περιγράφει την ιστορία δύο φίλων, τόσο όμοιων αλλά και τόσο διαφορετικών, που μέσα από τις δυσκολίες των καιρών, κυνήγησαν και πάλεψαν για το όνειρό τους.

Ζούμε σε μια εποχή που ο κόσμος έχει ανάγκη όσο ποτέ ξανά, να εμπνευστεί και να παρακινηθεί. Θα είναι μια ιστορία που θα μιλάει για αξίες, για διαχείριση ρίσκου και προκλήσεις, μία ιστορία προσπάθειας, φιλίας, χαράς και λύπης και της σαγήνης των βουνών στα μοναδικά τοπία της παγωμένης Αλάσκα αλλά και τα μοναδικά βουνά της Ελλάδας.

Στόχος μας είναι ο θεατής να ταυτιστεί και μέσα από όλες αυτές τις δυσκολίες, να δει τον ίδιο του τον εαυτό και να βγει ακόμα πιο δυνατός.

Ποια κορυφή του κόσμου παραμένει μέχρι στιγμής ανεκπλήρωτο όνειρο για εσάς και τι άλλο παθιάζει τον καθένα σας τόσο όσο η ορειβασία;

ΚΣ: Η κάθε επόμενη κορυφή που βάζουμε στόχο, είναι ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, που μετά από σκληρή δουλειά και προσπάθεια κατακτιέται και ξεπερνιέται, ενώ ολοκληρώνεται με τον επόμενο στόχο και την επόμενη κορυφή. Ένα όνειρο που συνεχώς ανανεώνεται και αναβαθμίζεται και δεν τελειώνει ποτέ. Αυτό δεν είναι άλλωστε το πάθος; Να προσπαθείς να εξελίσσεσαι και να γίνεσαι καλύτερος μέσα από αυτό που αγαπάς, είναι αυτό είναι που σε παρακινεί να πας στο επόμενο επίπεδο, όποιο και εάν είναι αυτό. Για μένα πάθος είναι η ζωή, η εμπειρίες και η καταγραφή εικόνων και ιστοριών.

ΠΚ: Όνειρα υπάρχουν πολλά. Μπαίνοντας όμως στο κανάλι της υλοποίησης, φιλτράρονται και μετατρέπονται σε στόχους. Το Ντενάλι είναι ένα όνειρο ταυτόσημο με την συνεχή εξέλιξη, τις νέες εμπειρίες και γνώσεις, καθώς και την αναμετάδοση αυτών. Παράλληλα κατά την διάρκεια της προετοιμασίας, θέλουμε να αναδείξουμε την σημαντικότητα των Ελληνικών κορυφογραμμών, προκειμένου να προστατευθούν και να σωθούν από την λαίλαπα των αιολικών εργοστασίων, που απειλούν με ολοκληρωτική καταστροφή τα βουνά μας, στο όνομα μιας μαύρης δήθεν “πράσινης” ανάπτυξης.

Μοιραστείτε, αν θέλετε, μαζί μας την πρώτη φορά που καταφέρατε να φτάσετε κάπου που είχατε στοχεύσει και τα συναισθήματά σας.

ΚΣ: Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το συναίσθημα της αποτυχίας, 200 μέτρα κάτω από την κορυφή του όρους Mont Blanc. Ήταν η 1η μου προσπάθεια σε ανάβαση υψομέτρου και η 1η μου προσπάθεια κινηματογράφησής αυτής. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα που πάω να μπλέξω, ενώ η δυσκολίες και η συνθήκες ήταν εξωπραγματικές και πρωτόγνωρες. Με τον καιρό να χαλάει και με έναν κινηματογραφικό εξοπλισμό 2 φορές πιο βαρύ από τα σημερινά δεδομένα, το σακίδιο μου ξεπερνούσε κατά πολύ τα επιτρεπτά όρια.

Η κινηματογράφηση μού στοίχισε την κορυφή και αυτό ήταν γεγονός.

Το να φτάσεις εκεί που έχεις στοχεύσει, είναι μοναδικό! Το να πάρεις όμως, την απόφαση να μην ρισκάρεις και να εγκαταλείψεις, απαιτεί τεράστια εγκεφαλική πειθαρχεία και ακόμα πιο τεράστια ψυχικά αποθέματα. Επέστρεψα την επόμενη χρονιά και με μια συνεχόμενη ανάβαση 33ων ωρών, η χαρά και η κούραση της κορυφής ήταν διπλή! Το συναίσθημα του να ξεπερνάς και να ανακαλύπτεις νέα όρια, σε κάνουν να νιώθεις πως μπορείς να καταφέρεις απλά… τα πάντα!

ΠΚ: Το πρωινό της 16ης Μαίου του 2004, η πρώτη Ελληνική ορειβατική αποστολή πλησιάζει στην κορυφή του κόσμου. Μετά το σημείο που ονομάζουμε “βήμα του Χίλαρυ” στα 8.700 λίγα μόνον μέτρα μας χωρίζουν πλέον από την κορυφή.

To υψόμετρο ακραίο (death zone) και λόγω της έλλειψης οξυγόνου κάθε βήμα μοιάζει με μαραθώνιο. Κοντοστέκομαι και κοιτάζω την κορυφή. Μου φαίνεται σαν ψέμα. Είναι η κορυφή του Έβερεστ! Στα τελευταία αυτά βήματα αισθανόμουν ότι κουβαλούσα μαζί μου 10.000.00 Έλληνες! Στην κορυφή ξεδιπλώνουμε την Ελληνική σημαία.

Περηφάνια, δάκρυα χαράς, αλλά και εγρήγορση για την ασφαλή επιστροφή όλης της ομάδας στη βάση. Ήταν ένα όνειρο των παιδικών μου χρόνων που έγινε πραγματικότητα.

Τι κοινό έχουν οι ορειβάτες, οι αναρριχητές και οι φυσιοδίφες με τους ονειροπόλους, τελικά; Ή μήπως δεν έχουν κανένα κοινό;

ΚΣ: Η Φύση από μόνη της σε προκαλεί να ονειρευτείς πέρα από όσα θεωρείς πιθανά, πραγματικά ή δεδομένα. Είναι από μόνη της ένα «θαύμα» που δίνει καθημερινά μαθήματα: η φύση θα βρει τον τρόπο να ξεπεράσει δυσκολίες, να προσαρμοστεί, να αναδομηθεί και να προσφέρει.

Εκεί – όπου οι ορειβάτες, οι αναρριχητές και κάθε λάτρης της φύσης δρα – το όνειρο είναι παντού. Από το να ονειρεύεσαι μία αναρριχητική διαδρομή έως το να την πετυχαίνεις, από το να ονειρεύεσαι την αίσθηση της πρώτης σου κορυφής έως τελικά τη στιγμή που στέκεσαι επάνω της.

Εκεί είναι που θα σκεφτείς και θα φανταστείς τον επόμενό σου στόχο, θα προσπαθήσεις να ξεπεράσεις κάθε εμπόδιο, θα ονειρευτείς την επιτυχία και ουσιαστικά θα εφαρμόσεις όλη αυτή τη διαδικασία στην καθημερινή σου ζωή.

ΠΚ: Χωρίς τα όνειρα κανείς δεν μεγαλουργεί, οι πρώτες αναβάσεις δε θα είχαν γίνει ποτέ, αναρριχητικές διαδρομές δε θα είχαν ανοιχτεί, μεγάλα επιτεύγματα δεν θα είχαν πραγματοποιηθεί.

Όλοι οι παραπάνω λοιπόν με τον άλφα ή βήτα τρόπο εμπνέονται από τα όνειρα τους. Η διαφορά είναι ότι ο ονειρόπολος δεν βρίσκει τον τρόπο ή δεν έχει το σθένος να τα υλοποιήσει, οπότε αυτά παραμένουν στην σφαίρα της φαντασίας.

Πώς μπορεί κανείς αρχάριος να ξεκινήσει την περιπέτεια στα βουνά; Τι θα προτείνατε για αρχή, από άποψης προορισμού και διαχείρισης; Είναι «αρσενικό» σπορ;

ΠΚ: Για την πρώτη επαφή με το βουνό (απλής μορφής πεζοπορία), το μόνο που χρειάζεται είναι καλή διάθεση, αγάπη για τη φύση, τον αθλητισμό, την περιπέτεια καθώς και μια στοιχειώδης φυσική κατάσταση η οποία βελτιώνεται προοδευτικά. Η ελάχιστη προϋπόθεση για μια επιτυχημένη ορειβατική εξόρμηση, είναι η σωστή προετοιμασία και η επαρκής εκπαίδευση. Οπότε, το επόμενο βήμα είναι η εγγραφή σε μια σχολή ορειβασίας για αρχαρίους.

Εκεί οι μελλοντικοί ορειβάτες θα διδαχθούν με έγκυρο και μεθοδικό τρόπο, όλες τις γνώσεις που απαιτούνται για την ασφαλή και αποτελεσματική κίνηση στο βουνό τόσο όσον αφορά την νοοτροπία (soft skills) όσο και τις τεχνικές γνώσεις (hard skills). Ξεκινάμε πάντα από βουνά χαμηλών απαιτήσεων και τεχνικών δυσκολιών και αυξάνουμε το βαθμό δυσκολίας προοδευτικά. Το πόσο θα εμβαθύνουμε στην ορειβασία, εξαρτάται αποκλειστικά από τη δική μας διάθεση καθώς θα ανακαλύπτουμε σιγά σιγά τον κόσμο του βουνού. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η όρεξη για μάθηση και το χτίσιμο εμπειρίας με μέθοδο και πρόγραμμα δίπλα σε ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν.

Η ορειβασία, η αναρρίχηση και κάθε άλλη δραστηριότητα στη φύση είναι φυσικά για όλους και σε καμία περίπτωση αποκλειστικά «αντρικό σπορ». Έχουμε άλλωστε ήδη δει αξιόλογες και πετυχημένες δράσεις από γυναίκες τόσο στην ορειβασία όσο και στην αγωνιστική αναρρίχηση, που πολλές φορές ξεπερνούν και αυτές των ανδρών, κάτι που αποδεικνύει ότι ο μόνος περιορισμός, είναι στην ουσία ο ίδιος μας ο εαυτός.

Υπάρχει κάτι που θα έκανε, εσάς προσωπικά, να σταματήσετε την ορειβασία οριστικά;

ΚΣ: Έχουν υπάρξει στιγμές στο βουνό, που είναι τόσο δύσκολες και εξωπραγματικά ακραίες, που αναρωτιέσαι τι κάνεις εδώ επάνω και ακόμα περισσότερο γιατί το κάνεις αυτό στον ίδιο σου τον εαυτό. Που αναπολείς την θαλπωρή του σπιτιού σου και όλα αυτά τα μικρά και απλά της καθημερινότητας, που μοιάζουν τόσο ασήμαντα και δεδομένα.

Όμως όταν κατέβεις από εκεί, από το δύσκολο και ακραίο, σου θυμίζει πόσο μικρός είσαι, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο… και ύστερα, μπαίνεις και πάλι στην καθημερινότητα και την ρουτίνα και ξεχνιέσαι. Το βουνό, είναι εκεί για να σου θυμίζει να ζήσεις. Να ζήσης όσο καλύτερα μπορείς και να ρουφήξεις την ζωή από το μεδούλι. Όσο σκληρά και να σου φερθεί, τίποτα δεν είναι ικανό να σε πάρει μακριά του.

ΠΚ: Ζω και αναπνέω για την ορειβασία, τα βουνά και τους ανθρώπους τους. Έχοντας βάλει σαφή στόχο να συμβάλλω παρέχοντας τα κατάλληλα “εργαλεία”, στην προσωπική ανάπτυξη του κάθε ανθρώπου, στην προσπάθειά του για την κατάκτηση των δικών του κορυφών και στόχων, δίνοντας του παράλληλα την ευκαιρία να ανακαλύψει τις ομορφιές του πλανήτη μας, η ορειβασία για εμένα θα σταματήσει όταν το αποφασίσει το ίδιο το βουνό.