Χρεοκοπίες

Με πρωτοβουλία του κ. Τσίπρα τέθηκε τις προάλλες στη βουλή το θέμα των οικονομικών των κομμάτων – και βεβαίως δεν μπορούσε να παραλείψει, τέτοιο θέμα σοβαρό,  να μην το χρησιμοποιήσει για να δώσει παράστασή «φιμώσεως του» στη βουλή. Όπου «φίμωση» αποτελεί να μην του αναγνωρίζεται το δικαίωμα να αγορεύει επί παντός του επιστητού σε πάντα τόπο και χρόνο.

Ανεξάρτητα όμως από τα διαδικαστικά -που καταφέρνει, ως καλός συνδικαλιστής, να τα ανάγει σε θέματα ουσίας ο πρώην πρωθυπουργός- το θέμα είναι σοβαρό: τα οικονομικά της Νέας Δημοκρατίας πάνε από το κακό στο χειρότερο: τα χρέη της από 225 εκατομμύρια ευρώ  το 2016, έφθασαν τα 343 το 2020, αυξήθηκαν κατά 118 εκατομμύρια σε τέσσερα χρόνια – σύμφωνα με ρεπορτάζ περιθωριακής εφημερίδας του βαθύτατου καραμανλισμού το οποίο επικαλέστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ για να απαγγείλει τις κατηγορίες του.

Η ΝΔ παραδέχθηκε πως έτσι έχουν τα πράγματα, ότι αυτά είναι τα ποσά και ότι η αύξηση των χρεών της οφείλεται στη συνεχή αύξηση εξυπηρέτησης των δανείων της: οι τόκοι που πληρώνει το κυβερνών κόμμα από 27,5 εκατομμύρια το 2019 έφθασαν τα 38 το 2020.

Κανείς δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι το «πολιτικό χρήμα» που κυκλοφορεί σε κόμματα και πολιτικά πρόσωπα αποτυπώνεται στους επίσημους απολογισμούς των κομμάτων – οι οποίοι, υπογράφονται και δημοσιεύονται από στελέχη της γραφειοκρατίας τους, χωρίς κανέναν εξωτερικό έλεγχο. Οι απολογισμοί προφανώς καλλωπίζονται, μακιγιάρονται, βάφονται και στολίζονται για να εκτεθούν στον δημόσιο χώρο ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σαν όπλο στον πολιτικό ανταγωνισμό, όπως ακριβώς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα – για να μην πει λέξη η ΝΔ, σημαίνει πως ο απολογισμός του δημοσίως είναι άψογος.

Μπορούμε να δεχθούμε ότι η ΝΔ έχει υποστεί μακρόχρονη κρίση ειλικρίνειας και δεν εξωραΐζει τη δύσκολη κατάσταση της. Να την συγχαρούμε για αυτό -όμως, αν ο δανεισμός της αυξάνεται επειδή τον «εξυπηρετεί», η εξυπηρέτηση αυτή είναι ολόιδια με την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους κατά την περίοδο Κώστα Καραμανλή που οδήγησε στη χρεοκοπία τη χώρα: γίνεται με συνεχώς δυσμενέστερους όρους  και συσσωρεύει νέα χρέη.

Αν η ΝΔ παραδέχεται ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί το δικό της χρέος, πώς θα διαχειριστεί το, χιλιαπλάσιο σχεδόν, δημόσιο χρέος; Μήπως πρέπει να φοβηθούμε για τις συνεχείς προσφυγές στις αγορές για δανεισμό, που τις μαθαίνουμε ως αποκατάσταση της δημοσιονομικής υγείας; Μήπως πρέπει να ανησυχήσουμε και για τη διαχείριση του αναμενόμενου πακτωλού από το Ταμείο Ανάκαμψης; Χρειαζόμαστε, νομίζω, κάποιες επιπλέον διευκρινίσεις.