Συνάντηση Μπάιντεν – Πούτιν: Αναζήτηση συνεννόησης εν μέσω κλιμάκωσης της σύγκρουσης

Ποιος γράφει τους κανόνες της διεθνούς τάξης πραγμάτων;

Όπως παρατήρησε πρόσφατα και ο ιδιαίτερα έμπειρος υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, το διεθνές δίκαιο σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό κληρονομιά της μεταπολεμικής περιόδου και γράφτηκε από τους νικητές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Και όντως, εάν το σκεφτούμε, αυτό αποτυπώθηκε σε ένα σύνολο θεσμών (από τον ΟΗΕ μέχρι το ΔΝΤ) και κανόνων που περιλάμβαναν συγκεκριμένες αφετηρίες: το σεβασμό των συνόρων του 1945 (συμπεριλαμβανομένων των εσωτερικών συνόρων των ομοσπονδιακών κρατών), το σεβασμό στην εθνική κυριαρχία, την προσπάθεια για παρεμβάσεις σε διεθνείς κρίσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, την αποφυγή παρεμβάσεων στα εσωτερικά των χωρών, την αναζήτηση πολυμερών συνεννοήσεων και δεσμευτικών συμφωνιών, την προώθηση μορφών πολυμερούς συνεργασίας για τα πλανητικά προβλήματα. Παρότι το πλαίσιο αυτό δοκιμάστηκε σημαντικά στον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο, εντούτοις κατάφερε να λειτουργήσει.

Το πρόβλημα είναι ότι εντός αυτού του πλαισίου είναι σχετικά δύσκολο να αποδοθεί παραβατική συμπεριφορά στη Ρωσία και την Κίνα, ή τουλάχιστον δύσκολο να αποδοθεί στην κλίμακα που θα ήθελαν ιδίως οι ΗΠΑ. Αυτό, πιθανώς, να μπορεί να εξηγήσει την παρατήρηση που έκανε ο Λαβρόφ ότι οι ΗΠΑ ολοένα και περισσότερο δεν επικαλούνται το διεθνές δίκαιο αλλά την ανάγκη για «παγκόσμια τάξη βασισμένη σε κανόνες» (rules based world order), κάτι που για τον Λαβρόφ παραπέμπει σε μια αντίληψη ξαναγραψίματος των κανόνων με σκοπό να διευκολυνθούν οι τρέχουσες επιλογές της Δύσης και των συμμάχων τους.

Η δύσκολη σχέση με τη Ρωσία

Το παράδοξο του τρόπο που ιδίως οι ΗΠΑ ορίζουν πλέον τους εχθρούς τους είναι ότι την ώρα που κυρίως ανησυχούν για την αυξανόμενη ισχύ της Κίνας, τους είναι πολύ πιο εύκολο να «δομήσουν» μια αντιπαλότητα με τη Ρωσία στα πρότυπα του «παλαιού» Ψυχρού Πολέμου, κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα η Κίνα, με την εξαίρεση περιοχών όπου έχει τον πρώτο λόγο όπως η Νότια Σινική Θάλασσα, ή παραδοσιακά σημεία τριβής (όπως τα σύνορα με την Ινδία), αποφεύγει τις επιθετικές ενέργειες. Αυτό εξηγεί και γιατί το τελικό ανακοινωθέν της Συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ μιλά για «απειλή» από τη Ρωσία και για «συστημικές προκλήσεις»  σε σχέση με την Κίνα.

Αντίθετα, με την Ρωσία, ιδίως μετά την ουκρανική κρίση η αντιπαλότητα είναι πιο εύκολα προσδιορίσιμη, ιδίως από τη στιγμή που οι χώρες της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ επιμένουν σε μια αντιρωσική γραμμή. Καθόλου τυχαία, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ δήλωσε ότι οι σχέσεις του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία είναι στο χαμηλότερο σημείο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Ας σημειώσουμε εδώ ότι ως προς την αντιπαλότητα με τη Ρωσία ο Μπάιντεν έχει και διακομματική στήριξη.

Την ίδια στιγμή, η Ρωσία είναι μία χώρα με την οποία ο ΗΠΑ καλούνται να συνεννοηθούν για μια σειρά από διεθνείς εστίες έντασης (από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, μέχρι την κρίση στη Συρία, την αναζήτηση πολιτικής λύσης στη Λιβύη, τη μεταπολεμική διευθέτηση στο Αφγανιστάν, αλλά και το Παλαιστινιακό). Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ είναι μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με τη Ρωσία και την Κίνα και άρα τυπικά σε ένα είδος διαρκούς υποχρέωσης για συνεννόηση.

Είναι αλήθεια ότι ο Τζο Μπάιντεν επένδυσε πολύ στο να συναντήσει  τον Πούτιν δείχνοντας ότι εκπροσωπεί μια ενωμένη και με κοινή στρατηγική Δύση. Όμως, ταυτόχρονα η προσπάθεια να συνενώσει τη Δύση αφορούσε κυρίως την κοινή παραδοχή ότι Ρωσία και Κίνα αποτελούν απειλές για τη Δύση. Αυτό διαμορφώνει μια ένταση ανάμεσα σε μια χειρονομία, αυτή μιας συνάντησης κορυφής που εκ των πραγμάτων χρειάζεται ένα βαθμό «συνεννόησης» για να μην θεωρηθεί αποτυχία, και μια τροχιά κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης, στην οποία ο ίδιος ο Μπάιντεν έχει συμβάλει π.χ. όταν χαρακτήρισε τον Πούτιν «δολοφόνο».

Μια συνάντηση χαμηλών προσδοκιών αλλά σημαντικών διακυβευμάτων

Από διάφορες πλευρές η συνάντηση έχει περιγραφεί ως μια συνάντηση χαμηλών προσδοκιών, παρά τα υψηλά διακυβεύματα. Ως προς τα μεγάλα ζητήματα ΗΠΑ και Ρωσία θα παραμείνουν σε τροχιά αντιπαλότητας και ιδίως οι ΗΠΑ δεν δείχνουν να θέλουν ως προς αυτό να κάνουν κάποια μεγάλη αλλαγή πορείας. Και από τη μεριά της η Ρωσία δεν θα ήθελε να δώσει μια εικόνα υποχωρητικότητας έναντι των ΗΠΑ, αντίθετα ο πρόεδρος Πούτιν θα ήθελε να υπογραμμίσει ότι πρόκειται για δύο ισότιμες υπερδυνάμεις.

Από την άλλη μεριά, όμως και οι δύο χώρες, έστω και για διαφορετικούς λόγους, θα ήθελαν να δώσουν και την εικόνα ότι υπάρχουν κάποια επίπεδα συνεννόησης, έστω και σε επιμέρους τομείς και έστω και κατ’ αναλογία με τον προηγούμενο Ψυχρό Πόλεμο όταν οι υψηλού επιπέδου διπλωματικές και πολιτικές συναντήσεις λειτουργούσαν, εκτός των άλλων, και ως εγγύηση προς τα έξω ότι παρά την ψυχροπολεμική αντιπαλότητα τα πολιτικά κανάλια επικοινωνίας ήταν ανοιχτά.

Ας μην ξεχνάμε ότι ανεξαρτήτως της ρητορικής, υπάρχει πάντα και η ουσία. Και αυτή αφορά το πώς θα εξελιχθεί πραγματικά μια σχέση αντιπαλότητας. Οι ΗΠΑ σε αυτή τη φάση μπορεί να θέλουν να δείξουν ότι κρατούν αυστηρή στάση έναντι της Ρωσίας αλλά δεν έχουν πολλά περιθώρια να κλιμακώσουν την αντιπαλότητα. Τα ζητήματα περαιτέρω πραγματικών κυρώσεων θα τις απομόνωναν από τους συμμάχους τους (ενδεικτική η μερική υποχώρησή τους έναντι των γερμανικών απαιτήσεων σε σχέση με τον αγωγό Nord Stream2). Προοπτική κάποιο μέτωπο να εξελιχθεί σε «θερμό» με τρόπο που να οδηγούσε σε υποχώρηση της Ρωσίας δεν υπάρχει, όπως φάνηκε και στην πρόσφατη κρίση με την Ουκρανία, όπου η σαφής ρωσική απειλή ότι θα απαντούσαν σκληρά σε οποιαδήποτε κίνηση του Κίεβου θα αμφισβητούσε το ισχύον status quo αντιμετωπίστηκε από τη Δύση με τη σιωπηρή παραδοχή μιας αδυναμίας απάντησης. Ιδίως όταν οι ΗΠΑ έχουν μπροστά τους και μια διαδικασία εσωτερικής οικονομικής ανασυγκρότησης.

Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν να διαχειριστούν και μια αντίφαση στην οποία βρέθηκαν με δική τους επιλογή. Η ταυτόχρονα επικέντρωση στη Ρωσία και την Κίνα ως απειλές, αντί για μια προσπάθεια επικέντρωσης κυρίως στην Κίνα (που μεσοπρόθεσμα λόγω της οικονομικής της δυναμικής συνιστά περισσότερο «υπαρξιακή απειλή» για τις ΗΠΑ), κατάφερε να φέρει πιο κοντά αυτό που όντως δυνητικά αποτελεί τροποποίηση του συσχετισμού, δηλαδή μια «ευρασιατική σύγκλιση» που κανονικά οι ΗΠΑ θα ήθελαν να αποφύγουν.

Όλα αυτά μπορούν να εξηγήσουν την προσπάθεια των ΗΠΑ να υπογραμμίσουν ότι θα αναδειχτούν όλα τα θέματα στη συνάντηση των δύο ηγετών αλλά και ότι θα προσπαθήσουν να είναι μια παραγωγική συνάντηση. Από τη μεριά του, ο Ρώσος πρόεδρος φρόντισε να υπογραμμίσει παραμονές της συνάντησης την υπαρκτή επιδείνωση των ρωσοαμερικανικών σχέσεων, αλλά και τη δυνατότητα να βρεθεί «κοινό έδαφος» σε διάφορα πεδία.