Αποζημίωση ή εξαγορά σιωπής;

Ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες για τις εταιρείες – οικονομικούς κολοσσούς είναι η ζημία στη φήμη τους.

Σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον, από μόνη της η ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών και προϊόντων δεν αρκεί, καθώς εξίσου απαραίτητο στοιχείο στην επιτυχημένη πορεία μιας εταιρείας και στη διατήρησή της στην κορυφή είναι και η διατήρηση της εμπιστοσύνης του καταναλωτικού κοινού, η οποία όμως μπορεί να κλονιστεί ευκολότατα.

Με το διαδίκτυο να έχει μετατρέψει τη Γη σε ένα μεγάλο πλανητικό χωριό, το παραμικρό αρνητικό γεγονός που μπορεί να συνδεθεί με μια επιχείρηση, όσο ισχυρή και αν είναι αυτή, μπορεί να προκαλέσει ένα ανεξέλεγκτο κύμα αρνητικής φήμης ικανό ακόμα και να την οδηγήσει στην πτώχευση.

Πόσο μάλλον όταν αυτό που συνέβη δεν είναι απλώς ένα δυσάρεστο γεγονός αλλά ο βιασμός μιας γυναίκας.

Τις τελευταίες ώρες, γίνεται όλο και περισσότερο γνωστή, η υπόθεση που αποκάλυψε το Bloomberg, και αφορά τον βιασμό μιας 29χρονης Αυστραλής, στη Νέα Υόρκη, το βράδυ της παραμονής Πρωτοχρονιάς του 2015, στη Νέα Υόρκη, μέσα στο διαμέρισμα που είχε μισθώσει με την παρέα της, μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας Airbnb.

Η υπόθεση

Το βράδυ εκείνο, η 29χρονη έφυγε από το πάρτι που διασκέδαζε και επέστρεψε μόνη της στο διαμέρισμα που είχε νοικιάσει με την παρέα της. Δυστυχώς όμως, όταν μπήκε στο μπάνιο του σπιτιού, αντιλήφθηκε πως δεν ήταν μόνη. Ένας άγνωστος άνδρας που κρυβόταν πίσω από την πόρτα, κολλώντας ένα μαχαίρι στο λαιμό της, την οδήγησε σε ένα κρεβάτι και τη βίασε.

Μία ώρα μετά και ενώ μέσα στο διαμέρισμα βρίσκονταν πλέον αστυνομικοί, ο άγνωστος άντρας επέστρεψε μπαίνοντας μάλιστα από την είσοδο. Αφού τον συνέλαβαν, βρήκαν πάνω του, ένα μαχαίρι, ένα από τα σκουλαρίκια της 29χρονης και κλειδιά του συγκεκριμένου διαμερίσματος.

Είναι άγνωστο πώς ο δράστης είχε στην κατοχή του κλειδιά του σπιτιού, όπως όμως δήλωσε η 29χρονη, όταν έφτασε με την παρέα της στην πόλη, τα κλειδιά δεν τα παρέλαβαν απευθείας από τον ιδιοκτήτη αλλά από ένα μικρό μπακάλικο, όπου τους τα είχε αφήσει. Η πρακτική αυτή συνηθίζεται αρκετά στις μισθώσεις του Airbnb χωρίς η πλατφόρμα να θέτει περιορισμούς.

Στις καταθέσεις που δόθηκαν την ημέρα εκείνη δεν έγινε καμία αναφορά στον τρόπο που η παρέα της 29χρονης είχε μισθώσει το σπίτι, κι έτσι το όνομα της Airbnb δεν αναφέρθηκε. Η εταιρεία όμως δεν ήταν διατεθειμένη να αφήσει τα πράγματα να εξελιχθούν στην τύχη.

Η συμφωνία

Σύμφωνα με το Bloomberg, δύο χρόνια αργότερα, η 29χρονη παρέλαβε από την Αirbnb επιταγή ύψους 7 εκατομμυρίων δολαρίων, που αποτελεί ένα από υψηλότερα ποσά που έχει δαπανήσει ποτέ η εταιρεία για αποζημιώσεις πελατών της.

Το αντάλλαγμα ήταν η ενυπόγραφη δέσμευση του θύματος να μην αναφερθεί ποτέ σε αυτήν τη συμφωνία, αλλά ούτε και φυσικά να υπαινιχθεί οποιοδήποτε ευθύνη της Airbnb ή του ιδιοκτήτη του διαμερίσματος.

O δικηγόρος της 29χρονης, Jim Kirk αρνήθηκε να προβεί σε οποιοδήποτε σχόλιο, δηλώνοντας «δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα στο άρθρο του Bloomberg».

Από την πρώτη στιγμή μέχρι την επίτευξη της συμφωνίας την όλη υπόθεση ανέλαβε ειδική ομάδα διαχείρισης κρίσεων της Airbnb που όπως αναφέρει το Bloomberg, «αναλαμβάνει και καθαρίζει όταν χτυπά η καταστροφή».

Εκπρόσωπος της εταιρείας, σε απάντησή του προς την Guardian που επίσης ερεύνησε την υπόθεση, χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη ομάδα, ως ομάδα «εμπιστοσύνης και ασφάλειας» και αρνήθηκε ότι η Airbnb επιχείρησε να «φιμώσει» την 29χρονη τονίζοντας πως «προτεραιότητά της εταιρείας μας και των αξιωματούχων μας ήταν να στηρίξουν την επιζήσασα και να κάνουν το σωστό για κάποιον που βίωσε ένα τραύμα».

Τι κάνεις όμως για να μην υπάρξουν και άλλα αντίστοιχα θύματα;

Η τακτική

Τα όρια μεταξύ αποκατάστασης της ηθικής βλάβης ενός θύματος βιασμού, όπως η 29χρονη, και εξαγοράς της σιωπής του είναι αρκετά δυσδιάκριτα. Κι αυτό που τα κάνει δυσδιάκριτα είναι οι ρήτρες εμπιστευτικότητας που πείθονται συνήθως να υπογράφουν τα θύματα.

Είναι φυσικά δικαίωμα των δύο συμβαλλόμενων μερών να αποφασίσουν τι θα συμφωνήσουν. Η συμφωνία όμως αυτή ,που φυσικά προστατεύει τη φήμη μιας εταιρείας και εξασφαλίζει στο θύμα ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, αποτελεί σαφή προσπάθεια της εταιρείας για συγκάλυψη σοβαρών κινδύνων που με τον τρόπο αυτό συνεχίζουν να υφίστανται για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους.

Η τακτική αυτή, δυστυχώς, δεν είναι καινούρια. Αντιθέτως είναι το επιστέγασμα μιας παγιωμένης νοοτροπίας πώς η μόνη ζημιά που δεν μπορεί να διορθωθεί είναι στη φήμη μιας εταιρείας, όλα τα άλλα, με το κατάλληλο φυσικά αντίτιμο, διορθώνονται.

Το θέμα, δηλαδή, δεν είναι να μη συμβεί το κακό, αλλά να μη μαθευτεί.