Γονιμότητα

Γιατί αναγνωρίζει η κοινωνία τη γυναικεία γονιμότητα μόνο στην τεκνοποίηση; Γιατί δεν αναδεικνύει γυναίκες με γόνιμη σκέψη, οι οποίες είναι ικανές να παράγουν ιδέες και να ανανεώσουν την πολιτισμική υπογεννητικότητα; Μια γυναίκα σήμερα θα έπρεπε να θεωρεί αυτονόητη μια συνθήκη που της επιτρέπει να δημιουργήσει τους καρπούς που προκύπτουν είτε από την εργασία της είτε από τη διαπροσωπική της σχέση. Δεν είναι λίγες εκείνες που αφοσιώνονται σε ερευνητικές σπουδές ή επενδύουν σε προσωπική εργασία και βρίσκουν στην επιθυμία τους να κάνουν έργο τον προσδιορισμό της ύπαρξής τους.
Εστω όμως ότι πολλές είναι και εκείνες που επιδιώκουν να νιώσουν την ενδόμυχη απόλαυση της αναπαραγωγής ζωής μέσα από το σώμα τους. Είναι ελεύθερες να το επιδιώξουν; Μάλλον υπάρχει ένα δίχτυ αμφιβολίας που εμποδίζει τον σκοπό τους. Μερικά επιδόματα προς νέους γονείς δεν είναι η λύση για να γεννηθούν μωρά σε αυτόν τον παράξενα θαυμάσιο κόσμο. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να διαθέτουν ελεύθερο χρόνο σε ταυτόχρονο διάστημα, ώστε σώματα και ψυχές να αισθανθούν, να ενωθούν, να γεμίσουν και να δημιουργήσουν ζωή.

Ας μην ξεχνάμε λοιπόν το πιο απλό που μας κατέστησε γνωστό η επιστημονική γνώση και πρόοδος. Οτι στρες και επισφάλεια είναι επιβλαβή για τους νευρώνες παραγωγής ευτυχίας. Ακόμα και η πολλαπλότητα εναλλακτικών μορφών οικογενειακού βίου δεν λειτουργεί με πρόγραμμα excel για να βρεθούν «κουτάκια διαθέσιμου χρόνου, επαρκή προς τεχνικές αναπαραγωγής του ελληνικού είδους».

Το καλύτερο στη συζήτηση ήρθε όμως μετά την πανδημία. Οταν η εμπορευματοποίηση της τεχνητής αναπαραγωγής προφανώς μείωσε τα έσοδα σε όσους επιστήμονες εξειδικεύονται σε αυτό το πεδίο και οι οποίοι έθεσαν σε λειτουργία τον μηχανισμό του φόβου για τη γήρανση. Και το «κάλλιστο» ήταν η διαπίστωση ότι στην πιο δυναμική συζήτηση (μεταξύ και των θεμάτων φύλου), που αφορά τη γυναικεία ύπαρξη, ηγερίες αναδύθηκαν οι τηλεπερσόνες της ελληνικής ποπ κουλτούρας. Και με ακονισμένα αντανακλαστικά αγκιστρώθηκαν σε ένα πιο σύγχρονο όχημα προβολής τους. Το lifestyle αφανίστηκε από την COVID περιοριστική πραγματικότητα. Ζήτω λοιπόν ο ελληνικός ποπ φεμινισμός.