Θα ξαναπάς σε ψεκασμένο γιατρό;

Σε λίγο καιρό που όλα τα κακά της πανδημίας θα έχουν περάσει, θα πηγαίνατε να σας δει ένας γιατρός που υπήρξε αρνητής;

Θα προσλαμβάνατε σε θέση υπεύθυνη κάποιον που ισχυριζόταν δυο χρόνια πως τα  εμβόλια έχουν μέσα μαγνήτες;

Θα γινόσασταν φίλος στο μέλλον με έναν ψεκασμένο;

Θα ψηφίζατε κάποιον που αμφισβήτησε τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας;

Αν ρατσισμός είναι να κρίνεις κάποιον για τα χαρακτηριστικά με τα οποία γεννήθηκε , για το δέρμα του, τη φυλή του, τη καταγωγή του, τη θρησκεία του,  τότε το να τον κρίνεις για τις απαράδεκτες απόψεις του, τι είναι; Πρόκειται για κάτι που σχεδόν δεν είχαμε προβλέψει.

Ήταν δύσκολο εξάλλου να φανταστούμε πως κάποτε θα υπάρξει ένας παγκόσμιος  εχθρός που κάποιοι δεν θα θέλουν να πολεμήσουν, όμως δεν θα είναι ακριβώς προδότες.

Δεν μπορεί λοιπόν  να είναι ρατσισμός να δυσκολεύομαι πλέον να εμπιστευτώ  κάθε ψεκασμένο .Δεν είναι πως ψηφίζουμε άλλο κόμμα. Αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας ,το γράφω με μεγάλη απογοήτευση.

Με τρομάζει που ζούμε σε μια εποχή όπου το σύνθημα «μη κρίνεις» μετάφραση του  αγγλικού don’t judge, έχει νομιμοποιήσει μια περίεργη  αδράνεια .

Δεν έχω όρεξη να φακελώσω κανέναν αλλά δεν θέλω να ξεχάσω πόσο δυσάρεστα με εξέπληξαν κάτι ψυχάρες, διανοούμενοι, λεβέντες, σκεπτόμενοι με τη στάση τους στην πανδημία.Γνωστοί, γείτονες, συνεργάτες, άνθρωποι που εκτιμούσα, ακόμη και φίλοι.

Δεν μίσησα κανέναν… Όμως διαχωρίστηκαν. Για εμένα σε 4 κατηγορίες σε σχέση με το πως αντιμετωπίζει ο καθένας τη σημερινή πραγματικότητα. Υπάρχουν: α) Οι συνετοί. Ακούνε τις οδηγίες. Προσέχουν στο πλαίσιο της λογικής.

Πρόκειται συνήθως για άτομα με ικανοποιητικό επίπεδο μόρφωσης και παιδείας ή για τύπους των οποίων ο χαρακτήρας είναι έτσι, και αυτό δεν αλλάζει, ώστε να μην προκαλούν προβλήματα στους εαυτούς τους και στους άλλους . Βοηθούν. Στηρίζουν. Προχωράνε- χωρίς να σημαίνει πως η σύνεση αποτελεί εγγύηση αδαμάντινου χαρακτήρα.

β) Οι μονίμως δύσπιστοι .Βρίσκονται ένα στάδιο πριν τους  «ψεκασμένους» και  τους συνωμοσιολόγους, πρόκειται για χρόνια δυσαρεστημένους τύπους . Βάζουν  νερό στο κρασί τους μόνο όταν χάσουν τη βολή τους , είναι όμως άβουλοι, μπερδεμένοι. Είναι εκείνοι  που τους ρωτάς αν εμβολιάστηκαν και απαντούν «Να δούμε πρώτα…», με ύψος δήθεν σκεπτόμενο. Το «τι» περιμένουν να δουν είναι μια κωμικότητα .Πιθανότατα εννοούν «αυτό» που έχει διαφύγει από την  παγκόσμια επιστημονική κοινότητα. Το θετικό είναι πως αν χρειαστεί να εμβολιαστούν, αφήνουν τις κόνξες για να αρχίσουν άλλες .

«Εγώ τον είχα περάσει τον COVID πριν εμβολιαστώ», «Έκανα το λάθος εμβόλιο, έπρεπε να είχα κάνει το άλλο», γ) Οι υπερβολικά φοβισμένοι.

Δεν θέλουν να βγάλουν τη διπλή  μάσκα ούτε τα Χριστούγεννα του 2026, την φοράνε μόνοι στο αυτοκίνητο και η μυρωδιά της ανάσας τους τους προκαλεί μια γνώριμη θαλπωρή ακόμη και στους 36 βαθμούς υπό σκιάν.

Πιστεύουν πως έχουν πάθει 3 φορές  κοροναϊο σε όλες τις μεταλλάξεις  αλλά και όλα τα προβλήματα  που συνδέονται με τη νόσο και βεβαίως υποφέρουν από όλες τις παρενέργειες όλων των εμβολίων μαζί, ακόμη και όσων δεν παρασκευάστηκαν ποτέ. Αποφεύγουν όποιον νόσησε, ας έχει  περάσει ένας χρόνος, ας είναι  οι ίδιοι εμβολιασμένοι.

Δεν έχουν πειστεί πως τα εμβόλια δουλεύουν. Έρχονται σε επαφή μόνο με άλλους φοβισμένους ώστε η διάδοση του φόβου να μη σταματήσει ποτέ. Θα τους στοιχίσει να περάσει η πανδημία γιατί τότε θα πρέπει να βρουν κάτι άλλο να φοβούνται .

δ) Στους ψεκασμένους .Πιστεύω πως έχουν  ξεθωριάσει πλέον. Τους άρεσε που στην αρχή μπορούσαν να κάνουν πάρτι ,να λένε  πως τα εμβόλια μας τα κάνουν για να μας ελέγχουν από δορυφόρο, πως οι Έλληνες δεν παθαίνουν τίποτα.

Κάπου εξαντλήθηκαν και ίσως αυτό που τους διέλυσε είναι πως δεν είχαν μια οικουμενική  συνωμοσία . Αν είσαι ο Ιούλιος Βερν της γειτονιάς θα βρεθεί κάποιος Ισαάκ Ασίμωφ, να σου πει κάτι που δεν ξέρεις ή δεν έχεις σκεφτεί . Επειδή ο κώδικας δεοντολογίας των ψεκασμένων βασίζεται στο ότι ποτέ δεν αμφισβητείς την ανοησία, αναλώθηκαν.

Αφήστε που μερικοί όντως είδαν τον COVID19  με τα μάτια τους και μια τραυματική εμπειρία είναι ικανή για να καταλάβεις πως έλεγες τόσο καιρό σαχλαμάρες.

Επιστρέφω όμως σ αυτό που ξεκίνησα να σας λέω στην αρχή και πιστεύω προβληματίζει κι άλλους: Η πανδημία ήταν μια αποκάλυψη της κοινωνίας , της παλαβομάρας, της ηλιθιότητας και της αμορφωσιάς που τη δέρνει.

Πολλές φορές σκέφτομαι πως σε έναν κόσμο συνετών, η πανδημία θα είχε αποτελέσει πολύ μικρότερο πρόβλημα. Οφείλουμε να συγχωρούμε.

Όμως το να μη ξεχάσω πως κάποιος που μπορεί να συμπαθώ, να συνεργάζομαι μαζί του, να πηγαίνουμε τα παιδιά μας στο ίδιο φροντιστήριο , υπήρξε ψεκασμένος… πιστεύω πως είναι οδηγός.

Δεν λέω πως θα συμπαθήσω έναν αντιπαθέστατο επειδή κατά τη διάρκεια της επιδημίας ήταν πολύ εντάξει, αλλά πως δεν θα εμπιστευόμουν με ενθουσιασμό την κρίση.ενός πέρα από τη λογική φοβισμένου ή ενός τύπου που έλεγε μόνο συνωμοσίες.

Είναι αυτό ρατσισμός ;