Δεν είναι «μεμονωμένα» τα περιστατικά. Είμαστε σε μία από τις πιο κρίσιμες καμπές του φεμινιστικού κινήματος από την αρχή της ιστορίας του: Διεκδικούμε τον τίτλο «γυναικοκτονία» για κάθε γυναίκα που δολοφονείται από έναν άντρα, στα πλαίσια σεξουαλικής, ενδοοικογενειακής, ψυχολογικής βίας. Και έχουμε υψώσει δυνατή φωνή. Ταυτόχρονα, τα δικαιώματά μας επερωτώνται ή περιστέλλονται.

Το έγκλημα στα Γλυκά Νερά ήταν σαν ταινία χωρίς σασπένς: Απλά περιμέναμε να ομολογήσει ο δολοφόνος. Και πράγματι, χθες ο 32χρονος δολοφόνος ομολόγησε ότι σκηνοθέτησε τη δολοφονία της Καρολάιν.

Μια υποτιθέμενη ληστεία, οι -υποτίθεται αλλοδαποί- δράστες σκότωσαν την 20χρονη μητέρα, επειδή φώναζε, μετά σκότωσαν και το σκύλο της κι άφησαν ζωντανό, δίπλα στο κινητό του (…), δεμένο το σύζυγο, που κατάφερε, φυσικά να λυθεί, να πιάσει το κινητό που ήταν δίπλα του (…) και να ενημερώσει, έντρομος, ότι μέσα στο σπίτι του σκότωσαν τη σύζυγό του και το σκυλάκι του. Χωρίς να τον πειράξουν ούτε στάλα, χωρίς να πειράξουν το μωρό που έκλαιγε. Μόνο την κοπέλα.

Βεβαίως, το αρχικό αντανακλαστικό ήταν πως πρόκειται για ληστεία κι αφού οι δράστες μιλούσαν… σπαστά ελληνικά, υπήρξαν και (ακρο)δεξιές φωνές που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το δράμα. Υπήρξε και μία μαία, που δήλωσε ψυχολόγος αι βγήκε να υπερασπιστεί δημόσια τον δολοφόνο. Υπήρξαν τεράστια λάθη στην αρχική δράση από πλευράς της αστυνομίας και θα πρέπει οι υπεύθυνοι να απολογηθούν. Αλλά το έγκλημα εξιχνιάστηκε, όπως όλοι (σχεδόν) περιμέναμε.

Έκαναν δεσμό όταν αυτός ήταν 27 κι εκείνη μόλις 15, δεν την άφησε να πάει να σπουδάσει, δεν την άφησε να δει αληθινή ψυχολόγο, στο τέλος την δολοφόνησε.

Έτσι, η Καρολάιν έγινε ακόμη μία νεκρή γυναίκα, θύμα τεράστιο μιας απίστευτης βίας. Πρόκειται για γυναικοκτονία, γιατί γίνεται διαρκώς. Πρόκειται για έμφυλη βία, γιατί γίνεται ακόμη συχνότερα.

Είμαστε στο σημείο αυτό που το φεμινιστικό κίνημα βάλλεται από αναχρονιστικό λόγο (υπενθυμίζεται το περιεχόμενο του συνεδρίου Γονιμότητας, που ευτυχώς ακυρώθηκε, αλλά και τις μεγάλες αντιδράσεις κατά του νόμου για τη συνεπιμέλεια), στο σημείο που γίνεται μία επίθεση από γυναίκες προς την αυτοδιάθεση του σώματος των άλλων γυναικών, περνάμε μία συντηρητικοποίηση την οποία ξεκίνησε η Αμερική του Τραμπ: Οι απίστευτης σύλληψης πρωτοβουλίες κατά των αμβλώσεων, οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση κατά του ίδιου του Προέδρου, οι συγκαλήψεις, νομοθετικές αλλαγές και άλλα τραγικά οδήγησαν σε ένα μεγαλειώδες γυναικείο κίνημα που γέμισε τους δρόμους των πόλεων και σε κάτι ακόμα: Οι γυναίκες άρχισαν να μιλάνε.

Ήρθε το #metoo κι αποκτήσαμε δημόσια φωνή. Το #metoo ήρθε και στην Ελλάδα. Σαν αντεπίθεση σε όλη αυτήν την καταπίεση των ετών, των δεκαετιών, των χιλιετηρίδων. Πάντα, βαδίζοντας στην ιστορία, θα δούμε τέτοια γυναικεία κινήματα. Το πρώτο ήταν κατά το μεσαίωνα στη Γερμανία, οι γυναίκες οργανώθηκαν απέναντι στους αυξημένους φόρους και το γεγονός ότι έχαναν τα προνόμιά τους αν έμεναν χήρες ή αν έλειπαν οι σύζυγοι. Ήταν το πρώτο κίνημα που καταγράφεται με ακρίβεια. Κι η «Λυσιστράτη» ήταν το πρώτο που καταγράφεται με σάτιρα, εμπνευσμένη, όμως, από μια οργή, ίσως κάποιες κοινωνικές συνθήκες που οδήγησαν τον Αριστοφάνη να μεγαλουργήσει.

Κι οι σουφραζέτες και η σεξουαλική επανάσταση και το δεύτερο κύμα, τώρα το τρίτο, ίσως πλέον να μην είναι καν αυτό, να έχουν περάσει χιλιάδες κύματα, όσα και τα νεκρά σώματα, τα κακοποιημένα, τα βιασμένα, τα καταπιεσμένα. Αλλά σίγουρα η ιστορία μυρίζει μπαρούτι. Δεν είναι κόσμος αυτός να ζεις αν είσαι γυναίκα. Κάθε έγκλημα φαίνεται όλο και πιο ειδεχθές, κάθε φωνή συντηρητική όλο και πιο επικίνδυνη.

Ανάσα βαθιά.

Headlines