Ποιοι σκοτώνουν τις Καρολάιν αυτού του κόσμου; Και ποιοι είναι εν δυνάμει δολοφόνοι;

Και τώρα Ελληνα; Σοκαρίστηκες που είδες το πρόσωπό σου στον καθρέφτη; Που αναγνώρισες τις παθογένειες της κοινωνίας σου στο πρόσωπο του δολοφόνου;

Κι όχι μόνο του δολοφόνου, αλλά και όλων των επαϊόντων που βγήκαν όλο αυτό τον καιρό να που τη δική τους ανοησία;

Κι εσύ «πεφτοσυννεφάκη;» Κατάλαβες ότι δεν είναι… τυχαίο γεγονός μια τέτοια δολοφονία; Ότι έχει ως εκκολαπτήριο την κοινωνία, τα στερεότυπά της, τα «κουτάκια» της και τις άθλιες συμπεριφορές που θεωρούνται αποδεκτές εθιμικώ δικαίω;

Ο καθρέφτης της άγιας, αγαπημένης οικογένειας και της καλής κοινωνίας που δεν έχει κανένα πρόβλημα, έσπασε. Και μαζί του γίναμε χίλια κομμάτια κι εμείς.

Μέχρι… το επόμενο έγκλημα, γιατί να είστε σίγουροι ότι η επόμενη Καρολάιν και ο επόμενος Μπάμπης σε κάποιο σπίτι βρίσκονται.

Οσο δεν παρεμβαίνουμε καίρια, τόσο θα μετράμε νεκρούς και κυνικούς δολοφόνους.

Ας δούμε πως ακριβώς φτάσαμε ως εδώ και πώς θα… ξαναπέσουμε από τα σύννεφα.

Τι ζητά η κοινωνία εδώ και χρόνια; Ζητά οικογένεια που να είναι ευτυχισμένη, κι αν δεν είναι να το δείχνει.

Παλιότερα μπροστά στην κάμερα του φωτογράφου έμπαινε ο σύζυγος – κύρης, καθισμένος στην καρέκλα.

Δίπλα του όρθια η πιστή σύζυγος που όλα τα υπομένει. Και μαζί τους τα ευτυχισμένα παιδάκια.

Σήμερα οι σέλφι χαράς, διασκέδασης, επιτυχίας αλλά και οι οικογενειακές ιστορίες αγάπης στο Instagram έρχονται να μας δείξουν πόσο ευτυχισμένες είναι οι οικογένειες. Κι ας μην είναι.

Κι όταν φτάνει η κατάσταση στα άκρα; Όταν το ζευγάρι πρέπει να χωρίσει… έρχονται τα «κουτάκια».

«Που θα πας; Τι θα πει ο κόσμος, η γειτονιά, οι συγγενείς; Που πάς να παρατήσεις το παιδί σου; Μείνε και όλα θα διορθωθούν, δεν πειράζει και καμιά σφαλιάρα».

Κι ας πέφτει το ξύλο σύννεφο, ας είναι κανόνας η αναξιοπρέπεια, η έλλειψη σεβασμού, η σιωπή…

Κάπως έτσι η Καρολάιν έγινε κάθε δυστυχισμένη γυναίκα στο γάμο της. Που δεν έπρεπε να φύγει, που δεν είχε δικαίωμα να πάρει το παιδί και να αισθανθεί ασφάλεια από τον σύζυγο – δυνάστη.

Ο Μπάμπης και η 15χρονη

Προσοχή. Ο Μπάμπης ο δολοφόνος, σε ηλικία 27 ετών έκανε σχέση με μια 15χρονη.

Δεν είναι παιδεραστία αυτό; Ενας ώριμος άνδρας, χειριστικός, πετυχημένος, το «κελεπούρι» για κάθε νεαρή (πολλώ δε μάλλον για μια ανήλικη), ο τέλειος γαμπρός για κάθε… παραδοσιακή οικογένεια που θα ήθελε κι ένα πιλότο, ένα γιατρό, ένα δικηγόρο με λεφτά, στο σπίτι.

Η 15χρονη έγινε ενήλικη, παντρεύτηκε στο εξωτερικό χωρίς συγγενείς, έκανε παιδί μόλις 19 ετών. Ολοκληρώθηκε η… ευτυχία; Ολοκληρώθηκε η άγια ελληνική οικογένεια;

Όπως έδειξαν οι εξελίξεις ένας καθρέφτης ήταν, μια «μόστρα» για το Instagram. Σαν κι αυτές τις «μόστρες» που υπάρχουν κατά χιλιάδες στα social media.

O Μπάμπης ο «τέλειος γαμπρός»… θόλωσε και σκότωσε σαν… σκυλί το άγουρο αυτό παιδί. Και μαζί σκότωσε και το σκυλί του. Ηταν έγκλημα πάθους; Ηταν η κακιά στιγμή;

Όχι βέβαια. Ηταν έγκλημα εκ προμελέτης.

Για να καταλάβετε για το πόσο άρρωστοι είναι μερικοί

Και πάμε και στα άλλα στερεότυπα. Οι «ειδικοί» έβλεπαν τους δολοφόνους ως «Αλβανούς», «μελαψούς», επικίνδυνους αλλοδαπούς που έχουν αλώσει την «παραδοσιακή, χριστιανική, άμωμη, ’’καθαρή’’ Ελλάδα».

Όμως, ο δολοφόνος ήταν τελικά ο… περιζήτητος γαμπρός, το τεφαρίκι για κάθε οικογένεια και για πολλές υποψήφιες… νύφες. Νέος, ωραίος, πετυχημένος, με λεφτά, κοινωνική καταξίωση. Και… πιλότος. Που το πάτε αυτό…

Και η ανοησία του κάθε «κυρ Παντελή» που βγάζει συμπεράσματα συνεχίστηκε.

Η δολοφονία στα Γλυκά Νερά πολιτικοποιήθηκε.

Η συντηρητική κυβέρνηση βρήκε ευκαιρία να ανακοινώσει αυστηροποίηση των ποινών. Μας «αποκάλυψε» ότι 117 βαρυποινίτες κυκλοφορούν ελεύθεροι βάσει του νόμου Παρασκευόπουλου, για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας…

Κι επικήρυξε τους δολοφόνους με 300 χιλ. ευρώ, κάτι που δεν έκανε σε άλλα ειδεχθή εγκλήματα. Γιατί αυτό… πούλαγε.

Κάπου εκεί δίπλα και ο ακροδεξιός εσμός της Ελλάδας. Οι «τραμπαρίφες» οπαδοί του ανεκδιήγητου πρώην προέδρου των ΗΠΑ. Ακόμη και πολιτικοί αρχηγοί, φασίστες με γραβάτα βγήκαν εξοργισμένοι. «Εδώ και τώρα απελευθέρωση της οπλοκατοχής. Κάθε σπίτι κι ένα όπλο», έλεγε αυτή μια άθλια πολιτική κατασκευή της άκρας δεξιάς.

Και καπάκι οι άλλοι που ζητούσαν επαναφορά της θανατικής ποινής. Γιατί πώς αλλιώς θα κερδίσεις ψηφαλάκια από τα συντηρητικά στρώματα της κοινωνίας που τρόμαξε με το ειδεχθές έγκλημα; Που άκουσε ότι οι δολοφόνοι είναι Αλβανοί, Γεωργιανοί, Ουζμπέκοι, που μπαίνουν στα σπίτια και σκοτώνουν;

Που είδε μέχρι και ανώτατους εισαγγελείς να μιλούν για την εισροή ξένων που αλλοιώνουν την ελληνική φυλή η οποία σέβεται την ανθρώπινη ζωή; Για γέλια και για κλάματα…

Τι να πεις και για τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις που έσπευσαν να κερδίσουν από το τρομερό αυτό έγκλημα.

Διότι αν δεν βγάλεις ανακοίνωση που να κατηγορεί την κυβέρνηση για έξαρση της ανομίας, για χώρα ξέφραγο αμπέλι, πώς θα κάνεις αντιπολίτευση;

Διότι αν δε σε λένε Βελόπουλο, Λατινοπούλου, Τζήμερο και όποιος άλλος βγήκε να κάνει πολιτική σπέκουλα, πώς θα αποκτήσεις εξουσία, αναγνωρισιμότητα, ψήφους και λεφτά;

Θέλετε κι άλλα στερεότυπα; Να πούμε για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που μπορεί να «αθωώνει» ακόμη και κακοποιητές εντός της οικογένειας;

Να πούμε για τους συγγενείς, τους γνωστούς και τους γείτονες που «δεν γνώριζαν» ή γνώριζαν αλλά σιωπούσαν;

Να πούμε αλήθειες.

Η κοινωνία μας γεννά δολοφόνους. Η οικογένεια θρέφει κακοποιητές, μάτσο άνδρες εν δυνάμει δολοφόνους.

Και όλοι μας οπλίζουμε το χέρι του κάθε συζυγοκτόνου με το να μην παρεμβαίνουμε, με το να σιωπούμε απέναντι σε ένα έγκλημα που λέγεται «αδιαφορία», «αμάθεια».

Ταυτόχρονα η οικογένεια, η κοινωνία, ο σύζυγος, ο γκόμενος, ο κολλητός, κόβουν τα φτερά κάθε γυναίκας που τολμά να βγει από τα κουτάκια της.

Ας πούμε την αλήθεια. Ευτυχισμένους ανθρώπους θέλουμε, που δεν είναι κατ’ ανάγκη κι ευτυχισμένοι οικογενειάρχες.

Χαρούμενες και ασφαλείς γυναίκες θέλουμε, που δεν είναι κατ’ ανάγκη σύζυγοι πετυχημένων, λεφτάδων, ωραίων και… προτύπων της κοινωνίας, με δύο – τρία παιδιά μέχρι τα 30.

Γυναίκες που απλά να είναι ανεξάρτητες, δυναμικές, μορφωμένες και διεκδικήτριες του τρόπου ζωής που αυτές επιλέγουν.

Ηρεμους και καλούς άνδρες χρειαζόμαστε. Που σέβονται την γυναίκα, το παιδί, τον ηλικιωμένο. Και που δεν σηκώνουν τα «ξερά» τους για κανένα λόγο.

Αν λοιπόν εσύ σοκαρίστηκες από το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, καλό είναι να δεις και τις ευθύνες σου.

Αν σε πειράζει ο όρος «γυναικοκτονία», πιες ξυδάκι. Τρεις γυναίκες έχουν δολοφονηθεί από τους άνδρες τους σε έξι μήνες. Αυτό δεν είναι σύμπτωση, είναι σύμπτωμα!

Αν εσύ όμορφο κορίτσι θέλεις μια υπέροχη ζωή, με λεφτά, «χορηγίες» χωρίς κόπο, μην ελπίζεις να αλλάξεις τον κόσμο.

Κι αν εσύ άνδρα χρειάζεσαι μια «βιτρίνα» στη ζωή σου, κενή περιεχομένου, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Οπως έγραψε ο τεράστιος Χρόνης Μίσσιος:

«Επανάσταση μεγάλη είναι για μένα το ότι κατάφερα και γλύτωσα, έσωσα την τρυφερότητά μου, το ρομαντισμό μου(…) Τώρα θέλω να παραμείνω ο κάποιος άλλος, ο διαφορετικός, και αυτό σημαίνει μεγάλο αγώνα για να αποκρούσεις την καθημερινή βαρβαρότητα».