Αλλοι χρωστάνε, άλλος πληρώνει

Είναι σπάταλος ο πρόεδρος Κυριάκος; Είναι «μπαταχτσής» (τι όρος!) όπως τον χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο «Λεγάμενος», αρχηγός του; Και αν είναι, τι γίνονται αυτά τα χρήματα που σπαταλώνται με τόση άνεση, παρότι προέρχονται από δανεισμούς από τις τράπεζες;

Τα ερωτήματα δημιουργούνται για να παίρνουν απαντήσεις. Και τα δικά μου, επίσης. Ρώτησα λοιπόν, και έμαθα.

Θύμα είναι ο Κυριάκος. Μεγάλο. Θύμα της σπάταλης διαχείρισης των προηγουμένων από αυτόν αρχηγών της ΝουΔου, και ειδικότερα ενός, του Κώστα Καραμανλή. Τα τοκοχρεολύσια των δανείων που πήρε επί των ημερών του άρχοντα της Ραφήνας είναι αυτά που εκτόξευσαν στα ύψη τον συνολικό δανεισμό της ΝουΔου.

Εγκύρως αναφέρω, διότι η πηγή μου είναι… αδιάψευστη, ότι ο πρόεδρος Κυριάκος στα πέντε χρόνια που είναι πρόεδρος της ΝουΔου δεν προσέφυγε ποτέ σε δανεισμό από τις τράπεζες, και μάλιστα όπως μου ανέφερε η πηγή μου, στην αναθεώρηση του Καταστατικού του κόμματος, περιελήφθη με δική του πρόταση, η απαγόρευση του δανεισμού του κόμματος από τράπεζες, με εγγύηση την κρατική επιχορήγηση – όπως παγίως συνέβαινε έως τότε…

Αδικη επίθεση

Τι εντυπωσιάζει από όλο αυτό;

Πρώτον, ότι ενώ ο πρόεδρος Κυριάκος δέχεται μια άδικη επίθεση από όλες τις πάντες (και από δικούς του, δηλαδή) και βέβαια από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπομένει καρτερικά την επίθεση, ενώ το πιο λογικό θα ήταν να απαντήσει με έναν τρόπο «παιδιά, αδίκως χτυπάτε εμένα, εγώ αμαρτίες άλλων πληρώνω». Δεν το είπε, δεν το έκανε γνωστό προς τα έξω, δεν εξέθεσε τον Κ. Καραμανλή – όπως ίσως θα έκανε ένας άλλος στη θέση του.

Ρώτησα την πηγή μου, αν φοβήθηκε τις επιπτώσεις μιας τέτοιας πράξης – να εκθέσει δηλαδή τον Καραμανλή. Η απάντηση που έλαβα ήταν αρνητική: «Οχι, ο πρόεδρος κινήθηκε από λόγους ευγένειας και αβροφροσύνης προς τους προκατόχους της αρχηγίας του κόμματος. Δεν θα έκανε, ποτέ, κάτι που θα τους εξέθετε».

Εντάξει, μπορεί να προσθέσει κανείς, ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του, ενδεχομένως υπήρχε και η σκέψη ότι αν εξέθετε τον Καραμανλή ως υπεύθυνο για την οικονομική κατάρρευση του κόμματος, θα δοκίμαζε ενδεχομένως τη συνοχή της ΚΟ – ποιος άκουγε μετά τον Βλάχο, τον Καράογλου, κι από κοντά τον Αντώναρο με τον Τσιτουρίδη και τον Αρη.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη παράμετρος: δέχεται ο Κυριάκος όλη αυτή την επίθεση από τον ΣΥΡΙΖΑ και υποτιθέμενα δεξιά μέσα ενημέρωσης, αδίκως όπως προανέφερα. Ο Καραμανλής, πού είναι, να βγει, και να δηλώσει, ναι, επί των ημερών μου έγιναν όλοι αυτοί οι δανεισμοί, διότι πραγματοποιήθηκαν στην 5ετία που κυβέρνησα απανωτές εκλογές, και είχαμε πολλά έξοδα; Πουθενά δεν είναι. As usual όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο. Παρακολουθεί ατάραχος ως άλλος (δεν το λέω το παρακάτω…).

Επικίνδυνη πρόταση

Εχει πάντως ενδιαφέρον, πολύ ενδιαφέρον, η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τα υπερχρεωμένα κόμματα – δηλαδή τα εξής δύο, τη ΝουΔου και το ΠΑΣΟΚ. Και παρουσιάζει ενδιαφέρον, διότι έχει έναν προφανή στόχο (την εξυγίανση των οικονομικών των κομμάτων) και έναν… προφανέστατο: την διά της οικονομικής ασφυξίας, εξόντωση των δύο αυτών πολιτικών σχηματισμών που κυβέρνησαν τη χώρα για τέσσερις δεκαετίες περίπου. Πώς θα επιτευχθεί η εξόντωση των δύο κομμάτων; Ιδού:

Κατά την πρόταση νόμου τα υπερχρεωμένα κόμματα οφείλουν να καταβάλλουν το 75% της κρατικής χρηματοδότησης για να αποπληρώνουν τα χρέη τους – ήτοι, να είναι υποχρεωμένα να συντηρούν όλες τις λειτουργίες του, με το 25%, της έτσι κι αλλιώς ισχνής πλέον (μετά τις απανωτές μειώσεις στις οποίες υποβλήθηκε στη διάρκεια των ετών 2010-2015) κρατικής επιχορήγησης.

Δηλαδή αν γινόταν ποτέ δεκτή η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ, τα κόμματα θα όφειλαν να ζήσουν με ελάχιστα χρήματα, τα οποία φυσικά θα ήταν απαγορευτικά στο να αναπτύσσουν πλήρως τις πολιτικές πρωτοβουλίες τους.

Η απαίτηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως την εκτιμώ, είναι στον πυρήνα της απόλυτα αντιδημοκρατική. Και επικίνδυνη για τη Δημοκρατία. Κόμματα που υπολειτουργούν, και πιθανώς προσεχώς θα εξαναγκασθούν να διακόψουν ακόμη και τη λειτουργία τους, γίνονται εύκολα θύματα οικονομικών συμφερόντων, που λογικά θα σπεύσουν να καλύψουν το κενό που αφήνει η περαιτέρω μείωση της οικονομικής τους αυτοτέλειας.

«Ψιλά γράμματα» θα μου πεις, για τον ΣΥΡΙΖΑ, και θα συμφωνήσω. Είναι.

Η απορία

Σε όλο αυτό, υπάρχει και μια απορία: αν ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η πρότασή του για τα οικονομικά των κομμάτων είναι η μόνη λύση για το πρόβλημα, γιατί δεν την «πέρασε» από τη Βουλή, την περίοδό που κυβερνούσε τη χώρα; Τότε που από κοινού με τον αξέχαστο Καμμένο, διέθετε την απόλυτη πλειοψηφία επί των 300 εδρών του Κοινοβουλίου;

Γιατί φέρνει εκ των υστέρων μια τέτοια εξοντωτική για τα δύο κόμματα, πρόταση; Η απάντηση, νομίζω, δόθηκε προηγουμένως.

Το άλλο ζήτημα, που επίσης έχει πλάκα, είναι το δεύτερο σημείο της προτάσεως νόμου του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που αναφέρεται στη συμμετοχή των βουλευτών, για να ξεχρεώσουν οικονομικά τα κόμματα.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτή, οι βουλευτές αυτών των κομμάτων (των υπερχρεωμένων) να έχουν την υποχρέωση να καταβάλλουν το 40% της βουλευτικής αποζημίωσης που λαμβάνουν, για την αποπληρωμή των χρεών. Ποιος το λέει αυτό; Ο ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου αριθμός βουλευτών αρνιόταν κατηγορηματικά να καταβάλει ως συνεισφορά στα οικονομικά του κόμματος το 30% της βουλευτικής αποζημίωσής τους!

Και φώναζε, και παρακαλούσε, και τους έπαιρνε με το καλό, ο πρώην γραμματέας Σκουρλέτης, αλλά εκείνοι βράχοι – «δεν δίνουμε μία».

Αυτός λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί τώρα, να νομοθετήσει για τους άλλους. Τη δική της καμπούρα δεν κοιτάζει ποτέ καμία καμήλα. Κοιτάζει των άλλων…

Υποπτη «ευαισθησία»

Και κάτι τελευταίο που αποδεικνύει την όψιμη όσο και ύποπτη «ευαισθησία» του ΣΥΡΙΖΑ για την εξυγίανση των οικονομικών των υπερχρεωμένων κομμάτων: όταν με δικές του νομοθετικές πρωτοβουλίες επιτράπηκε στις τράπεζες να πωλούν σε ξένα funds αντί πινακίου φακής τα κόκκινα δάνεια νοικοκυριών και επιχειρήσεων (στο 7%, 8%, 10% το πολύ της ονομαστικής τους αξίας) γιατί δεν μπορεί να γίνει το ίδιο και με τα δάνεια των κομμάτων;

Περισσότερη σημασία για μια τράπεζα έχει να αυξάνονται τα ποσά που χρωστούν τα κόμματα ή να πάρει κάτι και να διαγράφουν τα υπόλοιπα από τα χρωστούμενα, όπως επαναλαμβάνω, κάνει κατά κόρον με τα κόκκινα δάνεια για ιδιώτες και επιχειρήσεις;

Στην τελική, όταν οι τράπεζες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί τρεις και τέσσερις φορές έως τώρα, με χρήματα του ελληνικού λαού, πώς γίνεται να οδηγούνται τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα στην εκμηδένιση και τον αφανισμό; Δεν καταλαβαίνουν αυτοί που επιμένουν στην είσπραξη των δανείων, και ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης, ότι η απαίτηση βάλλει ευθέως κατά της λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού. Μόνο οι πολέμιοι της Δημοκρατίας θα χαίρονταν από μια τέτοια εξέλιξη…