Ξένια Καλογεροπούλου: Τα δύσκολα χρόνια με τον Φέρτη και η απόπειρα αυτοκτονίας του πατέρα της

Η Ξένια Καλογεροπούλου βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή της Έλενας Κατρίτση παραχωρώντας μία συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης στην οποία μίλησε για άγνωστες πτυχές της ζωής της.

Μεταξύ άλλων η Ξένια Καλογεροπούλου μίλησε για την περίεργη σχέση, που είχε με τον πατέρα της.

«Ο μπαμπάς μου δεν ήρθε ποτέ να δει που ζούμε. Ενώ με αγαπούσε πολύ σαν παιδάκι, τα πρώτα χρόνια λίγο περίσσευα. Αυτός ήταν πολύ ερωτευμένος κι είχε κάνει μέχρι κι απόπειρα αυτοκτονίας για να τον παντρευτεί η νέα του σύντροφος.

Ήταν ερωτευμένος μέχρι το τέλος της ζωής του αλλά κάποια Σάββατα που τρώγαμε μαζί, ποτέ δεν μιλήσαμε πολύ προσωπικά. Είχα πολλά φυλαγμένα που ήθελα να του πω. Καμάρωνε για εμένα πολύ και μοίραζε αυτόγραφα. Μου λείπουν πολύ τα μάτια του» ανέφερε η Ξένια Καλογεροπούλου.

Μου λείπει το σινεμά κι η τηλεόραση, με τα βιβλία το έχω βολέψει αλλά με τους ανθρώπους έχω θέμα να δω. Δυσκολεύομαι γιατί δεν είναι η ζωή όπως πριν» συμπλήρωσε η Ξένια Καλογεροπούλου.

Η Ξένια Καλογεροπούλου μίλησε ακόμα για τα δύσκολα χρόνια που έζησε με τον Γιάννη Φέρτη αλλά και το πρόβλημα υγείας με τα μάτια της.

«Περνούσαμε διάφορες περιόδους. Ανεβάζαμε με τον Γιάννη διάφορα έργα, μπορεί να ανεβάζαμε κάποιο έργο με επιτυχία, μπορεί όχι. Παίρναμε βερεσέ κρέας από τον πατέρα του Γιάννη που ήταν χασάπης και από τον μπακάλη στον δρόμο μας λέγαμε “φέρε μας εφημερίδα και τσιγάρα”. Όταν τελείωνε η εποχή του βερεσέ αυτό που κάναμε είναι να τρέχουμε να αγοράσουμε βρακιά. Και τα δικά μου βρακάκια και του Γιάννη ήταν γεμάτα τρύπες. Μόλις ανέβαινε μία επιτυχία έτρεχα και αγόραζα μερικές ντουζίνες βρακιά και σώβρακα» είπε η Ξένια Καλογεροπούλου και στη συνέχεια αναφέρθηκε στο πρόβλημα υγείας με τα μάτια της:

«Μια ημέρα, ενώ πήγαινα για πρόβα, ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν. Μπήκα στο θέατρο κι έβλεπα τους συνεργάτες μου ως μαύρες σκιές. Ήταν πάρα πολύ ζόρικο και αυτό είναι που μου λείπει περισσότερο. Τα μάτια μου, το να μην βλέπω. Μου λείπει η τηλεόραση και το σινεμά. Ό,τι και αν κάνω δεν είναι το ίδιο. Τον πρώτο καιρό δεν μπορούσα καθόλου να το δεχτώ. Έμενα ξαπλωμένη στα σκοτάδια μου κι έκλαιγα. Τώρα προσπαθώ να πάρω και πάλι τη ζωή στα χέρια μου».