Εγώ, η «δεν ξέρω τι θέλω», επειδή δεν έχω σύζυγο και παιδιά

Είναι μεγάλη υποκρισία και ταυτόχρονα εξοργιστικό να βλέπεις πως κάποιοι που σου κάνουν “πλάκα” τύπου “δεν έχεις παντρευτεί γιατί δε σε αντέχει κανείς” ή “πάρε καμιά γάτα” ή “άντε βρες κανέναν, μετά ποιος θα σε πάρει” -και άλλα τέτοια ωραία – είναι οι ίδιοι που γράφουν επιθετικά κείμενα – κυρίως στα  social –  κατακρίνοντας αυτές τις συμπεριφορές. Οι επιλογές του καθένα και της καθεμίας δεν είναι ένα trend στα social αγαπητοί μου, αλλά η ζωή μας.

Ξέρω, είναι κλισέ να γραφτεί ένα ακόμα κείμενο για το πόσο μπολιασμένοι είμαστε με στερεότυπα. Πόσο εύκολο είναι να βάζουμε ετικέτες σε ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή δεν φέρονται με βάση πως λειτουργεί η πλειονότητα, ή το δικό μας μυαλό.

Απλά, ο κόσμος νιώθει άβολα όταν δεν μπορεί να σε κατηγοριοποιήσει. Όταν δεν μπορεί να σου βάλει έναν τίτλο. Να σε κατατάξει. “Παντρεμένη/ος με παιδιά”, “ανώριμη/ος”, “χωρίς παιδιά, “οικογενειαρχης”, “δεν ξέρει τι θέλει, δεν έχει σχέση” κλπ.

Μία επέμβαση ρουτίνας, πριν από κάποια χρόνια, με έφερε αντιμέτωπη με τα λόγια του ιατρού και το ενδεχόμενο να μην μπορώ ίσως να κάνω παιδιά στο μέλλον. Δεν ήταν ποτέ στα σχέδια τα παιδιά. Αλλά δεν έχει σημασία. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της “μη επιλογής” νιώθεις μία θολούρα. Αυτή η στιγμή ανήκει στο παρελθόν.

Και το αναφέρω τώρα γιατί σε κατακλύζουν και οι σκέψεις που αποτελούν ένα χαρακτηριστικό δείγμα ότι τα στερεότυπα περνάνε στο υποσυνείδητο: ποια θα είμαι χωρίς παιδιά. Σου έρχονται επίσης όλες αυτές οι ερωτήσεις που έχεις δεχτεί. Εκείνων των αδιάκριτων…. “Φιλοσόφων” που σου εκτοξεύουν δίχως ίχνος ενσυναίσθησης “γιατί δεν έχεις παιδιά, αυτό είναι το νόημα της ζωής”, “αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά”, “βρες κάποιον, να κάνεις οικογένεια, σοβαρέψου”….

Με το καιρό κατάλαβα ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι απλά να παραμένεις άνθρωπος, όχι το να κάνεις παιδιά. Να μην είσαι καθίκι. Εφόσον οι επιλογές σου δεν έχουν αρνητικό αντίκτυπο στους άλλους, να νιώθεις απλά πλήρης, είτε μαζί, είτε μόνη/μόνος.  Η ευτυχία και η πληρότητα δεν μετριέται με βάση τα πόσα κεράκια σβήσαμε φέτος  ή πόσα παιδιά έχουμε.

Και επειδή δεν υπάρχει κάποιο πανεπιστήμιο να μας διδάξουν οι μαθηματικοί πως να υπολογίζουμε ο ένας τον άλλον, ας σοβαρευτούμε.

Η ζωή δεν είναι μαθηματικά. Δεν είναι αριθμοί. Δεν είναι trend στο twitter. Είναι αυτά που θέλουμε. Με σεβασμό στο διπλανό μας. Και κανείς δεν μπορεί να μας πει με τι και με ποιους θα είμαστε ευτυχισμένοι.