Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη

Παρακολουθώ τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική κοινωνία και το κοινό των ΜΜΕ αναζητούν και διαβάζουν κάθε λεπτομέρεια για τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά.

Καταλαβαίνω πολύ καλά το ενδιαφέρον. Και δεν έχω αντίρρηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι τα διαβάζουν όλα αυτά με αποτροπιασμό.

Όμως, υπάρχει και κάτι που το προσπερνάμε εύκολα.

Εννοώ ότι φερόμαστε ως εάν όλα αυτά να αφορούν κάποιους άλλους ανθρώπους, κάποιες άλλες οικογένειες, οριακά έναν άλλο κόσμο, ένα «παράλληλο σύμπαν» σχεδόν.

Μόνο που έτσι προσπερνάμε το γεγονός ότι όλα αυτά είναι πιο κοντινά από ό,τι πιστεύουμε (ή θέλουμε να πιστέψουμε).

Προφανώς και η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν αποτελείται από ανθρώπους ικανούς να φτάσουν στο φόνο (και όλη την επίδειξη κυνικής υποκρισίας μετά για να εξασφαλίσουν την ατιμωρησία) επειδή πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα απόλυτης ιδιοκτησίας πάνω στη σύζυγό τους.

Όμως, οι νοοτροπίες, οι αντιλήψεις, τα στερεότυπα που με έναν τρόπο όπλισαν το χέρι του δολοφόνου είναι πολύ πιο διάχυτα στην κοινωνία μας από όσο νομίζουμε.

Η αντίληψη ότι η σύζυγος δεν είναι σύντροφος αλλά κτήμα, ενίοτε και τρόπαιο, διαρκώς διαθέσιμη, είτε ερωτικά, είτε προς εκπλήρωση της τεκνοποιίας ως «καθήκοντος».

Η «ζήλια» που στην πραγματικότητα είναι μια διαρκής κακοποίηση.

Η αντίληψη της «αγάπης» ως ελέγχου και τελικά εξουσίας.

Η βαθύτερη πεποίθηση ότι άντρες και γυναίκες δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα.

Ας κάτσουμε και με ειλικρίνεια ας αναλογιστούμε πόσο συχνά θα δούμε αυτές τις συμπεριφορές τριγύρω μας.

Το φιλικό ζευγάρι που κάποιες φορές μας φέρνει σε αμηχανία, όταν κατανοούμε πόσο χειριστικός είναι ο άντρας, ακόμη και εάν η συμπεριφορά του δεν έχει τα τυπικά γνωρίσματα της «κακοποίησης».

Τη σχέση που έχει συχνούς «καυγάδες», παραβλέποντας το ποιος έχει την πρωτοβουλία της έντασης (ή ακόμη και της βίας).

Την πεποίθηση ότι «ένα παιδί θα την κρατήσει στον γάμο».

Την αντίληψη ότι κάποια πράγματα ανήκουν στην «ιδιωτική ζωή», με αποτέλεσμα μετά όλοι να «πέφτουν από τα σύννεφα», μη θέλοντας να παραδεχτούν ότι έκαναν ότι δεν άκουγαν ή δεν έβλεπαν τη βία.

Τον τρόπο που όταν μια γυναίκα κάνει το βήμα να ξεφύγει από μια κακοποιητική σχέση, σπάνια βρίσκει τη συμπαράσταση που θα ήθελε και βλέπει την ευρύτερη οικογένεια να προσπαθεί να τη μεταπείσει.

Γι’ αυτόν τον λόγο ας μην έχουμε την αίσθηση ότι αυτές τις μέρες βλέπουμε κάτι που είναι «έξω από εμάς».

Στον καθρέφτη κοιταζόμαστε και αυτό που βλέπουμε δεν πρέπει να μας αρέσει.