Η νέα ονειρική μπουτίκ του Μανόλο Μπλάνικ

«Νεαρέ, φτιάξε αξεσουάρ, φτιάξε παπούτσια!». Ήταν η συμβουλή της θρυλικής διευθύντριας της αµερικανικής «Vogue», το 1970, Νταϊάνα Βρίλαντ, στον 28χρονο τότε Μανόλο Μπλάνικ. Και ευτυχώς εκείνος την άκουσε.

Η λεωφόρος Μάντισον στη Νέα Υόρκη καλωσόρισε τη νέα μπουτίκ παπουτσιών του Μανόλο Μπλάνικ, σε ένα εμβληματικό κτήριο του 1923, με δύο ξεχωριστές βιτρίνες.

Η μία οδηγεί στην γυναικεία συλλογή, και η άλλη είναι αφιερωμένη στους άνδρες.

Συνδεδεμένη εσωτερικά, αλλά με κάθε χώρο να έχει ξεχωριστή διακόσμηση και προσωπικότητα. Άσπρο για εκείνη, έντονο μπλε για εκείνον. Δεσπόζει το μάρμαρο με δύο βενετσιάνικους πολυελαίους να φωτίζουν τη νέα μπουτίκ.

«Δημιούργησα ένα μέρος για να είναι οι πελάτες χαλαροί», είπε σύμφωνα με το ΑΠΕ, ο Μανόλο Μπλάνικ, ο οποίος αγαπά πολύ την αρχιτεκτονική και σχεδίασε το νέο χώρο με την ανιψιά του και διευθύνουσα σύμβουλο της εταιρείας, Κριστίνα και τον διακοσμητή εσωτερικών χώρων Ντέιβιντ Τόμας.

Αν και υπήρχαν σκέψεις ότι ίσως να μην είναι κατάλληλη η περίοδος λόγω πανδημίας για το άνοιγμα ενός νέου καταστήματος ο ενθουσιασμός του Μπλάνικ ήταν μεγάλος.

Ο ίδιος εξηγεί στην Vogue:

«Είμαι φοβισμένος από την μία, που άνοιξα ένα νέο κατάστημα στη Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή… Από την άλλη σκέφτηκα «ναι! Γιατί όχι;» Οι άνθρωποι είναι πεσμένοι ψυχολογικά, λόγω της πανδημίας για να ψωνίσουν. Ποιο θα είναι το κίνητρο; Κάτι διαφορετικό… Να αγοράσουν πράγματα που πιστεύουν ότι θα ήταν απαραίτητα, [είναι] πολύ καλοφτιαγμένα, [που] θα διαρκέσουν …»

Μετά από 50 χρόνια στην επιχείρηση, ο Μπλάνικ ξέρει να διαβάζει τους πελάτες του. Ελπίζει ότι στο νέο κατάστημα θα ανακαλύψουν «ένα μέρος της προσωπικότητάς τους που δεν ξέρουν».

Η νέα συλλογή για το φθινόπωρο είναι πρωτοποριακή παρά τις ιδιαίτερες συνθήκες στις οποίες δημιουργήθηκε.

«Μερικές φορές ένιωθα πως το κεφάλι μου θα εκραγεί, αλλά ολοκλήρωσα τη συλλογή… και νομίζω ότι είναι μία από τις καλύτερες συλλογές που έχω κάνει», λέει ο σχεδιαστής. «Δεν κάνω μεγάλες αλλαγές δεν ακολουθώ τη μόδα, αλλά σχεδιάζω σκεφτόμενος με την έννοια του “ σαν” ή “ γιατί όχι….”»
Και αυτή τη φορά [σχεδίασα] με αυτόν τον τρόπο.

«Η μαξιμαλιστική προσέγγιση που υιοθέτησα ήταν μια απάντηση στους περιορισμούς του κλειδώματος». Ο σχεδιαστής προβλέπει την επιστροφή στην αναζήτηση ευχαρίστησης και στον αισθησιασμό – «επειδή η μόδα είναι αισθησιακή σε κάθε περίπτωση».

Εμπνεύστηκε από την πρώτη του επίσκεψη στη Ν. Υόρκη το 1974.

«Μεγάλωσα τη δεκαετία του ’70 και, ξέρετε, όλα ήταν σαν, “ Ποιος νοιάζεται; » Εννοώ, όλοι φορούσαν ό,τι ήθελαν να φορέσουν». Στο Λονδίνο αρέσει πολύ το ανδρικό στυλ με μπαρόκ κεντήματα και αναμένει το ίδιο και στη Νέα Υόρκη .

«Αγοράζουν πράγματα όπως τουνίκ ξανά, δεν το πιστεύω!» αναφωνεί ο σχεδιαστής.