Πώς και γιατί διέρρευσε στη δημοσιότητα το ημερολόγιο της δολοφονημένης κοπέλας; Αποτελεί αποδεικτικού στοιχείου κι ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο. Διέρρευσαν αποσπάσματα που βοηθούν τον δράστη, Μπάμπη Αναγνωστόπουλο. Και εν μία νυκτί (κυριολεκτικά) η κοινή γνώμη άρχισε να αποκτά συμπάθεια, ή έστω μία συμπόνια προς τον άνθρωπο που σκότωσε βίαια την 20χρονη κοπέλα, σκότωσε το σκύλο τους για να σκηνοθετήσει τη δολοφονία της και επέρριψε ευθύνες σε δήθεν αλλοδαπούς δράστες, επενδύοντας -μαέστρος του συναισθηματικού χειρισμού- στα χειρότερα κοινωνικά μας αντανακλαστικά.

Το βασικό ερώτημα είναι ποιος και γιατί διέρρευσε κομμάτια του ημερολογίου της Καρολάιν Κράουτς. Κομμάτια που την δείχνουν να αυτοτιμωρείται. Ένα έμπειρο μάτι ή οποιαδήποτε γυναίκα έχει υπάρξει έρμαιο μίας βίαιης σχέσης (συναισθηματικά ή δωμάτια), αναγνωρίζει αμέσως τα σημάδια. Η Καρολάιν Κράουτς γράφει ότι αυτή φταίει, χτυπάει, απειλεί. Επιρρίπτει ευθύνες στις ορμόνες της. Κάθε θύμα μιας σχέσης εγκλωβιστικής κάνει το ίδιο πράγμα: Κατηγορεί τον εαυτό του. «Φταίω εγώ που τον εκνεύρισα, φταίω εγώ που έβρισα, φταίω εγώ».

Αν δε η κοπέλα είχε και κατάθλιψη, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ξεκάθαρα. Η κατάθλιψη είναι η νόσος που σε ρίχνει σε ένα σκοτεινό λαγούμι και σε κάνει να νιώθεις ότι με δική σου υπαιτιότητα έχει σκοτάδι.

Στα αποσπάσματα του ημερολογίου διέκρινα δύο πράγματα: Μία διαρροή που θα ευνοούσε τον γυναικοκτόνο στα μάτια της κοινής γνώμης και ένα κορίτσι που ήταν τρομαγμένο, που ένιωθε ότι φταίει. Κυρίως, που δεν μπορούσε να εξηγήσει τι είναι αυτό που φταίει.

Και τι να είναι, από τα 15 της σύναψε σχέση με έναν 27χρονο, με τις ευλογίες της οικογένειας την παντρεύτηκε, την πήρε από την Αλόννησο, έκαναν ένα παιδί και τελικά, όταν θέλησε να φύγει, τη σκότωσε. Ούτε αλλοδαποί τη σκότωσαν επειδή ήταν λευκή (που δεν ήταν, είχε καταγωγή από τις Φιλιππίνες) όπως χυδαιολόγησαν ακροδεξιά στοιχεία, ούτε κλοπή έγινε. Έγινε έγκλημα, αλλά όχι κλοπή μετά φόνου. Έγινε ξεκάθαρη γυναικοκτονία.

Κι όμως, τα αποσπάσματα του υποτιθέμενου ημερολογίου (που δεν έχει τεκμηριωθεί επίσημα ότι ήταν δικό της) κατάφεραν από οργή να μετατρέψουν το κλίμα σε ακριβώς αυτό που δίδασκε από οθόνης ο Μπαλάσκας: Εν βρασμώ ψυχής. Έτσι, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος γίνεται «ο Μπάμπης», το πατέρας που για το καλό του παιδιού του κι από την απόγνωσή του, έκανε κατά λάθος έναν φόνο. Γιατί, δήλωσε, είχε χτυπήσει το παιδί ξ κοπέλα και κατά λάθος την έπνιξε στο μαξιλάρι.

Αυτό, φυσικά,δεν αποδεικνύεται από την ιατροδικαστική έκθεση, που μιλά για σαφή σημάδια στραγγαλισμού, αλλά κανένας πια δεν ασχολείται με την ιατροδικαστική. Ούτε με την τέλεια σκηνοθεσία,το δέσιμο του Αναγνωστοπούλου στην καρέκλα, το φόνο του σκυλιού. Τώρα όλοι ασχολούνται με ένα «έγκλημα πάθους». Και λέγαμε ότι αυτή τη φορά θα τη γλιτώναμε,δε θα ακούγαμε τίποτε τέτοιο. Εξαρχής μιλούσαμε για γυναικοκτονία.

Τώρα, όμως, το θύμα είναι «επιθετική, άρρωστη, κακιά μαμά, τρελή». Κι ο δολοφόνος είναι ο «νέος πιλότος». Τώρα το κλίμα είναι υπέρ του, για την ακρίβεια υπέρ της υπερασπιστικής του γραμμής. Τα αποσπάσματα του υποτιθέμενου ημερολόγιο ταιριάζουν με την κατάθεση του Αναγνωστόπουλου.

Εάν υπήρχε ημερολόγιο, που αποτελεί αποδεικτικού στοιχείου και δημοσιεύτηκε, θα πρέπει με εισαγγελική παρέμβαση να ελεγχθεί πώς και από ποιους έγινε η διαρροή. Είναι η τρίτη «γκάφα» της ΕΛ.ΑΣ στην υπόθεση; Ή ευθύνεται ο δικηγόρος;

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο θύτης δέχεται ελαφρυντικά και το θύμα, που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της, γίνεται μετά θάνατον έρμαιο προσβλητικών σχολίων, που υπονομεύουν το άδοξο τέλος της. Για αυτήν και για κάθε γυναίκα που έχει πέσει θύμα.

Headlines