Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι αν τα οχήματα περισσεύουν ή οι άνθρωποι. Εκτός από δίποδα έχουμε γίνει δίτροχα και τετράτροχα άβουλα πλάσματα πλήρως εξαρτώμενα από τις βολικές συνήθειες μας αδιαφορώντας τόσο για το περιβάλλον όσο και για την υγεία μας. Διότι, οι ώρες που μποτιλιαριζόμαστε ξεπερνάνε κατά πολύ τις ώρες που θεωρούνται όριο για την ψυχική μας υγεία.

Αν δεχθούμε πως είμαστε αυτοκαταστροφικά όντα με περίσσια διάθεση να εκδικηθούμε για όσα κάνουμε στον εαυτό μας με θύμα το περιβάλλον, τότε με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε ένα γκρεμό βαθύ και σκοτεινό. Σκοτεινό σαν τα καυσαέρια που εκπέμπουμε καθημερινά.

Οι προεκτάσεις των ανθρώπων δεν είναι ούτε η αντιληπτική τους ικανότητα, ούτε η κοινωνική συναναστροφή, ούτε η κοινωνική αλληλεπίδραση. Οι προεκτάσεις μας είναι τα οχήματα μας. Φωτογραφιζόμαστε μαζί τους, να πλένουμε, τα γυαλίζουμε και τα φροντίζουμε γενικά περισσότερο και από μέλη της οικογένειας μας. Βλέπετε δεν γίνεται να ζήσουμε μακριά από αυτά. Θέλουμε να πηγαίνουμε μαζί τους παντού.

Θέλουμε να τα σταθμεύουμε όσο γίνεται κοντύτερα στο προορισμό μας, ακόμη και να εκεί απαγορεύεται η στάθμευση. Ακόμη και αν εκεί είναι ράμπα για ΑΜΕΑ. Όποιος δε τολμήσει να ακουμπήσει το όχημα του στο δικό μας τότε γινόμαστε έξαλλοι. Τότε αισθανόμαστε κενοί εκτός από οργισμένοι και αναφωνούμε, ….ωχ τι θα απογίνω τώρα που πρέπει να πάω το αυτοκίνητο στο συνεργείο; Ναι εκεί έχουμε φτάσει.

Φτάσαμε στο σημείο να βρίζουμε τους ποδηλάτες γιατί μας καθυστερούνε. Τους πεζούς που τολμάνε να πατάνε το κουμπί να ανάψει το φανάρι για να περάσουν. Οι δρόμοι έχουν μετασχηματιστεί σε πίστες και γκαλά μόδας όπου εκθέτουμε τα οχήματα μας. Η προέκταση μας είναι τα οχήματα.

Όμως τι γίνεται με όσους θέλουν να έχουν χώρους να περπατήσουν; Να έχουν πεζόδρομους περισσότερους όπου μπορούν να βηματίσουν χωρίς άγχος με την οικογένεια τους και χωρίς να αναγκάζονται στα μικροσκοπικά πεζοδρόμια να καταφεύγουν. Εκείνους που θέλουν να ανακουφίσουν τις αισθήσεις τους από το βίαιο ξέσπασμα μιας σπασμένης εξάτμισης  έως και την κόρνα που λυσσαλέα χτυπάει.

Ούτε για το ένα ούτε για το άλλο άλλωστε αισθάνονται πως ο υπαίτιος θα τιμωρηθεί. Ανεξέλεγκτα κυκλοφορούν οχήματα με εξατμίσεις που παράγουν υπερβολικό θόρυβο και βλάπτουν ποικιλοτρόπως κάθε τι ζωντανό και ουδείς ασχολείται.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά και όλοι που διαβάζετε να γράψετε πολλά περισσότερα καθώς θεωρώ πως υπάρχουν υγιή μυαλά ανάμεσα μας και πολλά που απλώς σιωπούν αποδεχόμενα την μοίρα τους. Και όμως, λύσεις υπάρχουν. Οι πόλεις δεν γίνεται να γκρεμιστούν και να ξαναφτιαχθούν ανθρώπινες. Αυτό που είναι εφικτό είναι αυτό που γίνεται σε μια πολυσύχναστη περιοχή  της Αττικής, την Νέας Μάκρη.

Εμπορικός πεζόδρομος στο Πεκίνο (φωτογραφία Reuters)

Μια περιοχής που ανήκει στο δήμο Μαραθώνα και τους καλοκαιρινούς μήνες ασφυκτιά από κόσμο και οχήματα. Εκεί λοιπόν, η δημοτική αρχή ξεκίνησε πέρυσι πιλοτικά την πεζοδρόμηση της κεντρικής παραλιακής οδού. Φυσικά υπήρξαν αντιδράσεις και αρνητικά σχόλια.

Φυσικά αρκετοί στην αρχή έκαναν πως δεν έβλεπαν την σήμανση και περνούσαν. Ωστόσο η εφαρμογή πραγματοποιήθηκε και συνεχίζεται και φέτος. Από τις 7 το απόγευμα έως και τις πρώτες πρωινές ώρες τα οχήματα δεν εισέρχονται στον πεζόδρομο για κανέναν λόγο.

Οι πολλοί το χάρηκαν. Θα δεις ανέμελα οικογένειες να πηγαινοέρχονται με χαμόγελο και άνεση κίνησης. ΑΜΕΑ να κινούνται ελεύθερα. Τα δικά τους χαμόγελα επισκιάζουν τους επικριτές της απόφασης. Το παράδειγμα του δήμου Μαραθώνα μπορούν να ακολουθήσουν δεκάδες άλλοι δήμοι της Αττικής. Για την εξυπηρέτηση των οδηγών ο δήμος Μαραθώνα έχει δημιουργήσει μάλιστα 5 δημοτικά πάρκινγκ ελεύθερης στάθμευσης. Έχει και τις προϋποθέσεις λόγω μεγάλων εκτάσεων ο συγκεκριμένος δήμος να παρέχει δωρεάν στάθμευση. Ας μην λησμονούμε πως ο πληθυσμούς του δήμου όμως το καλοκαίρι δεκαπλασιάζεται ίσως και περισσότερο. Λύσεις πιστεύω πως μπορούν να βρεθούν και σε άλλος δήμους. Αρκεί να υπάρχει η θέληση και το πολιτικό κόστος να επισκιάζεται από το πραγματικό ενδιαφέρον για την ποιότητα ζωής των πολιτών. Κάθε απόφαση ενός δημάρχου που έχει ουσιαστικό αντίκτυπο είναι η δική του δήλωση προς το κοινωνικό σύνολο.

Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο σε κάποιους μια μαμά με το καρότσι του μωρού της να μπορεί να περπατάει άνετα σε ένα δρόμο που έχει πεζοδρομηθεί. Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο ένα ζευγάρι ηλικιωμένων να πιάνεται από το χέρι και να περπατάει ξένοιαστα σε ένα πεζόδρομο και με ασφάλεια αφού τα περιορισμένα αντανακλαστικά του λόγω του χρόνου έχουν μειωθεί. Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο ένα άτομο ΑΜΕΑ να μπορεί να κάνει βόλτα με το αναπηρικό του αμαξίδιο σε ένα δρόμο.

Προσωπικά θα πως το εξής: ασήμαντο μπορεί να είναι μόνο σε εκείνους που έχουν ανοσία στη γήρανση και την αναπηρία και ροπή προς την αλαζονεία.

Headlines