Τα «γενέθλια» μιας εποχής

Η18η Ιουνίου έχει ήδη κερδίσει τη θέση της στα ιστορικά κιτάπια για τον Ολυμπιακό. Θα είναι για πάντα η αφετηρία μιας ολόκληρης εποχής. Της ίδιας που επιμελώς απλώνει τον ίσκιο της από το 2010 μέχρι και σήμερα. Της εποχής του Βαγγέλη Μαρινάκη. Και όσο τα χρόνια περνούν; Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, η ίδια σκέψη. Το «πώς» ο κορυφαίος αθλητικός οργανισμός κατάφερε στα δυσκολότερα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδας να γίνει η εξαίρεση στον κανόνα μιας ολόκληρης χώρας.

Σε αυτά τα έντεκα «ποδοσφαιρικά» χρόνια ο Ολυμπιακός κατέκτησε 9 πρωταθλήματα και 4 κύπελλα. Εφτασε ως τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ – όντας συνεπέστατος συμμετέχοντας στη φάση των ομίλων – και τέσσερις φορές ως τους «16» του Γιουρόπα. Είναι σταθερά στο top 35 του διεθνούς ranking. Ανέδειξε μια σειρά από σπουδαίους ποδοσφαιριστές αλλά και προπονητές που σκαρφάλωσαν ως το υψηλότερο επίπεδο. Και παραμένει πάντα ο ισχυρότερος «οικονομικός» παίκτης στο ελληνικό τραπέζι.

Σε αυτά τα έντεκα ποδοσφαιρικά χρόνια ο αιώνιος αντίπαλος Παναθηναϊκός δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα. Σε αυτά τα έντεκα χρόνια η ΑΕΚ έφτασε ως τα χαλάσματα της τρίτης κατηγορίας. Ο ΠΑΟΚ φλέρταρε με το «κραχ» έως ότου εμφανιστεί ο Ιβάν Σαββίδης. Ο Αρης μέχρι να ξαναβρεί τον δρόμο του έγινε ομάδα-ασανσέρ ανάμεσα στις κατηγορίες. Το ίδιο συνέβη και με τον ΟΦΗ και την ΑΕΛ. Στο μεταξύ σχεδόν εξαφανίστηκε ο Ηρακλής. Το ίδιο και ο Πανιώνιος. Αν ρίξετε ξανά μια προσεκτική «ματιά» σε αυτή τη λίστα; Θα διαπιστώσετε πως είναι εκεί ολόκληρη η βεντάλια του εγχώριου ανταγωνισμού. Οι ομάδες που κατέκτησαν όλα τα πρωταθλήματα και κύπελλα (πλην εκείνου που πήρε η Καστοριά το 1980) της ιστορίας του ελληνικού ποδόσφαιρου, που δεν κατέληξαν στο μεγάλο λιμάνι. Ισως αυτή και μόνο η αναφορά τα λέει όλα. Ισως πάλι αδικεί τον Ολυμπιακό της 11ετίας. Διότι μέσα από την επανεκκίνηση του 2010 δεν αναγεννήθηκε μόνο το ποδόσφαιρο. Μετατράπηκε και ο Ερασιτέχνης σε έναν από τους κορυφαίους πολυ-αθλητικούς συλλόγους παγκοσμίως. Ανασυστάθηκαν τμήματα που δεν λειτουργούσαν. Φόρεσαν τα ερυθρόλευκα χιλιάδες παιδιά.

Δεν πέρασε «μνημόνια» ο Ολυμπιακός. Δεν έκανε «εκπτώσεις». Δεν ένιωσε «αναταράξεις» και «αγωνίες» που δεν είχαν αποκλειστικά αθλητικό παρονομαστή. Δεν έχασε ποτέ τον βηματισμό του. Αντίθετα μεγάλωσε και άλλο τον μύθο του. Με όσα κέρδισε στα γήπεδα. Αλλά και με όσα έκανε έξω από αυτά δείχνοντας μια άλλη πτυχή του εαυτού του: Εκείνης της κοινωνικής προσφοράς και της αλληλεγγύης. Εξελίχθηκε σε αυτό που ήταν πάντα ο προορισμός του. Πραγματικά, τι άλλο να ζητήσεις…