Κάθε επάγγελμα έχει τα στραβά του και τις δυσκολίες του.

Ο γιατροί τις ατελείωτες εφημερίες, οι ποδοσφαιριστές τις διπλές προπονήσεις, οι σερβιτόροι τους παράξενους θαμώνες και οι δημοσιογράφοι τα καλοκαίρια χωρίς ειδήσεις.

Ο εφιάλτης για κάθε τηλεοπτικό σταθμό, πρωτίστως, αλλά και για κάθε άλλο δημοσιογραφικό μέσο είναι όταν αρχίζει να πιάνει το καλοκαίρι, που πολλές ειδήσεις δεν υπάρχουν και που το τηλεοπτικό και αναγνωστικό κοινό αρχίζει να παίρνει τα βουνά και τις θάλασσες.

Εκτός κι αν τα ΜΜΕ έχουν τύχη βουνό και προκύψει, συνήθως από το αστυνομικό ρεπορτάζ, ένας πραγματικός εφιάλτης, μια προσωπική τραγωδία, ένα έγκλημα. Αυτό πραγματικά είναι μάννα εξ ουρανού.

Στην πολιτική σκηνή της χώρας έπεσε η αυλαία με τον εργασιακό νόμο Χατζηδάκη και όλα δείχνουν πως η πολιτική ειδησεογραφία οδεύει προς την παραδοσιακή της θερινή νάρκη.

Και το σταθερό μας αποκούμπι όμως, ο κορονοϊός, με τα νέα κρούσματα να αρχίζουν πλέον να κινούνται, ευτυχώς, κάτω από τα 500 ημερησίως, δεν προσφέρεται ούτε για βίντεο με δραματικές μουσικές υποκρούσεις ούτε για δραματικούς τίτλους άρθρων.

Δεν υπάρχει πρόβλημα όμως! Γιατί και φέτος το καλοκαίρι (όπως πέρσι με την επίθεση με το βιτριόλι) βρήκαμε το προσωπικό δράμα που θα κρατήσει τους αντίχειρες σε τηλεκοντρόλ και οθόνες αφής απασχολημένους και που δυστυχώς τα έχει όλα: Δολοφονία με θύτη και θύμα που συνδέονταν ερωτικά, μεζονέτες, ψυχολόγους, ελικόπτερα, κατασκευασμένα στοιχεία και σκηνοθετημένο τόπο εγκλήματος, ένα παιδί χωρίς μάνα, διεκδίκηση επιμέλειας και πολλά ακόμα.

Και όλα αυτά είναι φυσικά βούτυρο στο ψωμί μας, όχι όλων των μέσων και των δημοσιογράφων αλλά τόσων πολλών που οι εξαιρέσεις μοιάζουν με μυρμήγκια σε πάρτι ελεφάντων.

Στην πιο κατάλληλη, λοιπόν, στιγμή, πάνω που αναρωτιόμασταν με ποιες ειδήσεις θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε το λειτούργημά μας και το σεβαστό μας κοινό που διψά για εμπεριστατωμένη ενημέρωση, ήρθε η υπόθεση των Γλυκών Νερών.

Και κρυμμένοι, τα ΜΜΕ πίσω από την υποχρέωση και οι τηλεθεατές/αναγνώστες πίσω από το δικαίωμα, για ενημέρωση έχουμε στηθεί μπροστά από μια κλειδαρότρυπα που κάθε μέρα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο.

Αρχικά υπήρχε η, ως έναν βαθμό, δικαιολογημένη αγωνία για την εξιχνίαση της υπόθεσης και την ανεύρεση του δολοφόνου. Η ομολογία του συζύγου όμως του θύματος ότι ο ίδιος διέπραξε τη δολοφονία φούντωσε ακόμα περισσότερο τα τυμβωρυχικά ένστικτα κοινού και δημοσιογράφων.

Πάντα στο όνομα της ενημέρωσης, προσωπικά ημερολόγια, προσωπικά μηνύματα, βίντεο «από τις ευτυχισμένες ημέρες θύτη και θύματος» δημοσιεύονται καθημερινά για να χορτάσει η αδηφάγα πείνα για ολοένα και πιο προσωπικά στοιχεία του θύματος και του θύτη του.

Ταυτόχρονα, και ως ΜΜΕ και ως τηλεθεατές/αναγνώστες δεν χάνουμε ευκαιρία να υπερθεματίσουμε για την ανάγκη να προστατευθεί το μέλλον του παιδιού του θύτη και του θύματος. Και το λέμε χρησιμοποιώντας το μικρό του όνομα και έχοντας κάνει φύλλο και φτερό κάθε πτυχή της ζωής της δικής του,των γονιών και των παππούδων του.

Και όλα αυτά σε μια εποχή που ακόμα και η μεγαλύτερη ανοησία, το μεγαλύτερο ψέμα, η μεγαλύτερη προσβολή και η πιο ανατριχιαστική λεπτομέρεια, βρίσκουν την παντοτινή τους θέση στο ελληνικό διαδίκτυο, και σε 10 ή 15 χρόνια, με την απλή αναγραφή μιας λέξης, θα εμφανίζονται στις οθόνες των συσκευών με την ίδια ευκολία που εμφανίζονται και σήμερα.

Τα εγκλήματα, ειδικά τα οικογενειακά, συγκινούσαν πάντοτε την κοινή γνώμη και όχι μόνο τη συγκινούσαν αλλά ερέθιζαν και τα πιο ποταπά ένστικτά της. Γι’ αυτό και ήταν πάντοντε ιδιαιτέρως αγαπητά στα ΜΜΕ.

Όμως αυτό που ζούμε τις ημέρες αυτές, μεγεθυμένο και γκροτέσκο μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης και του έξυπνου κινητού μας έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Κι αυτό δεν είναι για καλό.

Headlines