Ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα και να κάνει άριστα.

Από εξαιρετικός χορευτής, χορογράφος, ιδρυτής της ομάδας ΟΚΤΑΝΑ, μέχρι διευθυντής του μπαλέτου της ΕΛΣ και εμπνευστής των πιο hot βιντεοκλίπ της εγχώριας ποπ και λαϊκής μουσικής σκηνής.

Έχει χορογραφήσει στην Επίδαυρο το 1993 και έχει επιμεληθεί την εμφάνιση της ελληνικής συμμετοχής στη Eurovision το 2012.

Φέτος ο Κωνσταντίνος ανοίγει τα Επιδαύρια με τους «Ιππείς» του Αριστοφάνη και στη συνέχεια παρουσιάζει την δική του κατάθεση ψυχής πάνω στο έργο του Χατζιδάκι.

Δύο 24ωρα πριν κάνει την μεγάλη πρεμιέρα στην Επίδαυρο ο σπουδαίος καλλιτέχνης μίλησε στο in.gr για τα όνειρά του, τον Χατζιδάκι αλλά και το #metoo.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο;

Το Εθνικό Θέατρο με κάλεσε να σκηνοθετήσω Αριστοφάνη στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Υπήρχαν και άλλα έργα που διάβασα αλλά κατέληξα σε αυτό γιατί μιλάει για την δημαγωγία, τον λαϊκισμό και το κατά πόσο εύκολα το σύνολο μπορεί να ακολουθήσει μια άποψη. Όλα αυτό μου φάνηκε ότι έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο για σήμερα αλλά γενικά.

Επειδή δεν γνώριζα το έργο, δεν το είχα διαβάσει ή δει, θα ήταν για μένα ένας λευκός καμβάς για να ξεκινήσω να σκέφτομαι πάνω σε αυτό. Πολλές φορές για έργα που τα έχεις δει, έχεις στο μυαλό σου κάποιες εικόνες. Ήθελα να το αποφύγω αυτό, ήθελα να είναι ένα έργο που δεν είχα δουλέψει.

Που «κρύβεται» η γοητεία του έργου;

Για μένα η γοητεία του έργου είναι ότι ο λόγος του έχει μια πολύ ισχυρή ενέργεια και τα πρόσωπα μοιάζουν να είναι καθημερινά. Οι δύο πολιτικοί μοιάζουν να άπτονται κάθε εποχής. Μιλούν σχεδόν την ίδια γλώσσα με μια μικρή μετατόπιση.

Ονειρευόσουν να σκηνοθετήσεις στην Επίδαυρο;

Όταν είχα πάει πρώτη φορά στην Επίδαυρο ονειρευόμουν να χορογραφήσω κάτι εκεί. Να σκηνοθετήσω ήταν ένα όνειρο αλλά δεν ήταν και απαραίτητο να συμβεί. Με ενδιέφερε όμως πολύ να αναμετρηθώ με τον χώρο.

Η σκηνοθεσία που έχεις κάνει έχει επηρεαστεί από την δυναμική του χώρου;

Σαφέστατα όλα το επηρεάζει ο χώρος. Το έργο είναι φτιαγμένο για να παιχτεί στην Επίδαυρο. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που θα μπορούσε να γίνει κάπου αλλού. Δεν θα το σκεφτόμουν έτσι αν το έκανα για ένα κλειστό ή για ένα άλλου είδους θέατρο.

Στη σκηνή θα ραπάρετε. Γιατί έκανες αυτή την επιλογή;

Θα ραπάρουμε και πολύ μάλιστα. Στο χορό ραπάρουν ταυτόχρονα 16 άτομα. Η επιλογή έγινε γιατί σε αυτό οδηγεί το ίδιο το έργο. Στο κομμάτι της παράστασης που οι Ιππείς γίνονται απλοί άνθρωποι και μιλάνε για πράγματα καθημερινά μιλούν πολύ γρήγορα.

Η παράβαση του έργου είναι η πρώτη που σώζεται και δίνει χρήσιμες πληροφορίες για το πώς έγραφε ο Αριστοφάνης. Είναι αριστοτεχνική παράβαση γιατί έχει πολλά στοιχεία που βοήθησαν ιστορικά να αναγνωριστεί το είδος.

Το έργο είναι γραμμένο για να προφέρεται με πολύ γρήγορη εκφορά του λόγου. Και η ραπ είναι ακριβώς αυτό. Και ταυτόχρονα είναι η μουσική της εποχής. Με έναν τρόπο όλο αυτό το κίνημα εκφράζει την νεολαία, το περιθώριο, την αντίδραση, την αντίσταση. Και οι Ιππείς ουσιαστικά αυτό κάνουν. Αντιστέκονται στον προηγούμενο δημαγωγό.

Έχεις πει ότι ο Αριστοφάνης ήταν συντηρητικός και δεν θα έδειχνε μεγάλη επιείκεια στη νεολαία. Ποια είναι η δική σου σχέση με τους νέους;

Οι νέοι στην κάθε εποχή διαβάζονται από την εποχή τους. Κάθε εποχή είναι τελείως διαφορετική. Μοιάζει να λέμε ότι οι προηγούμενες γενιές τα έκαναν όλα καλύτερα, ήταν πιο δραστήριες.

Δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει αυτό. Η ιστορία μας δείχνει ότι κάθε γενιά χαλάει κάτι για την επόμενη, όχι φτιάχνει.

Δεν μπορώ να είμαι άδικος με τους νέους. Αυτή την περίοδο οι νέοι είναι πιο αντιδραστικοί, πιο ενεργοί. Ακόμα και τα παιδιά που βλέπω στον δρόμο που ακούν άλλου είδους μουσικής και παρεμβαίνουν στα πράγματα είναι αισιόδοξο. Αν αυτό συνδυαστεί με γνώση μπορεί να έχουμε ένα αισιόδοξο μέλλον.

Τι έχει αλλάξει από το 1993 που χορογράφησες τις Νεφέλες στην Επίδαυρο;

Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Έχουν περάσει τα χρόνια και υποχρεωτικά έχουμε ωριμάσει. Έχουμε αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, τις αποστάσεις που παίρνουμε από τα πράγματα. Σε μένα δεν έχει αλλάξει η συναισθηματική εμπλοκή με τα πράγματα. Με οτιδήποτε καταπιάνομαι εμπλέκονται συναισθηματικά. Για να υπάρξει δημιουργία πρέπει να υπάρχει συναισθηματική εμπλοκή.

Στο Φεστιβάλ Αθηνών όμως συμμετέχεις και μια ακόμα παράσταση. To «Χορεύοντας με τη σκιά μου» στο Ηρώδειο. Πώς είναι να χορεύεις ξανά μπροστά στο κοινό;

Αυτό το κομμάτι είναι αυτοβιογραφικό και δεν νιώθω ότι χορεύω. Νιώθω ότι μιλάω με τη γλώσσα του σώματος. Είναι φτιαγμένο πάνω σε τέσσερα έργα του Χατζιδάκι που σφράγισε την εφηβεία μου. Οποτε το άκουω σκέφτομαι ‘τι μεγάλος κόσμος είναι αυτό’. Είναι η ιστορία μου –όχι η προσωπική- οι εφηβικές μου αναφορές σε ένα έργο διαχρονικό. Μέσα από αυτό αφήνω και εγώ ένα αποτύπωμα της ύπαρξης μου.

Χορευτής, χορογράφος, διευθυντής μπαλέτου, σκηνοθέτης. Χωρίς ποια ιδιότητα δεν θα μπορούσες να ζήσεις.

Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Μπορείς να ζήσεις με οτιδήποτε χωρίς. Το πιο σημαντικό είναι να είμαστε υγιείς και να μπορούμε να υπάρχουμε. Και με οτιδήποτε από αυτά να μην υπάρξω, θα βρεθεί κάτι άλλο που θα μπορώ να υπάρξω.

Ποιος ήταν ο στόχος όταν ανέλαβες διευθυντής μπαλέτου στην Εθνική Λυρική Σκηνή;

Να κρατήσω μια ομάδα που να έχει ένα καλλιτεχνικό έρεισμα αλλά ταυτόχρονα να είναι μέλος της καλλιτεχνικής κοινωνίας. Να θέλει να την δει ο κόσμος, να πάει σε νέους δημιουργούς, να κάνει update στους κλασικούς να φέρει για πρώτη φορά ξένους δημιουργούς στην Ελλάδα.

Αυτά είναι τα στοιχήματα και με έναν τρόπο έχουν κερδηθεί. Αν δεν είχε υπάρξει και ο κοροναϊός θα ήταν ήδη η ομάδα σε περιοδεία. Έχω βρεθεί πολλές φορές στο Εθνικό, είναι η Πέμπτη μου δημιουργία φέτος. Είναι ένας χώρος που τον γνωρίζω πολύ καλά. Οι περισσότεροι είναι χρόνια εκεί. Τους αγαπώ και με αγαπούν.

Την δύσκολη στιγμή οι άνθρωποι παραμένουν εκεί. Τα πράγματα οφείλουν να προχωράνε. Ο θεσμός του Εθνικού Θέατρο είναι πάνω από όλα. Ο θεσμός δεν έχει την ανάγκη στήριξης. Ο θεσμός στηρίζει εμάς. Θυμήθηκα μια φράση από τη «Σεβάς Χανούμ» που έλεγε ότι κάθε πόλεμος είναι μια καταστροφή αλλά φέρνει ένα καινούργιο αύριο. Σαν κοινωνία προχωράμε μπροστά. Ποτέ άλλωστε στις κοινωνίες δεν είναι όλα ρόδινα.

*Στην παράσταση Ιππείς συμμετέχουν(αλφαβητικά): 

Αλλαντοπώλης: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης
Δήμος: Στέλιος Ιακωβίδης
Κλέων: Κώστας Κόκλας
Δημοσθένης: Πάνος Μουζουράκης
Νικίας: Κωνσταντίνος Πλεμμένος
Kορυφαίοι Χορού:
Στεφανία Γουλιώτη, Κωνσταντίνος Μπιμπής (γιουκαλίλι), Γιάννης Χαρίσης

Χορός:
Πάρις Αλεξανδρόπουλος, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Θάνος Γρίβας (κιθάρα), Πάνος Ζυγούρος (μελόντικα), Κωνσταντίνος Καϊκής, Γιάννης Καράμπαμπας (κιθάρα), Αλκιβιάδης Μαγγόνας (κλαρινέτο), Βασίλης Μπούτσικος (κιθάρα), Γιώργος Πατεράκης (κιθάρα), Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Περικλής Σιούντας (μπαγιάν), Γιώργος Σκαρλάτος (ευφώνιο), Αντώνης Σταμόπουλος (κιθάρα).

Headlines