ΕΣΠΙ: Το in.gr επισκέφθηκε τον Σύλλογο που φροντίζει κακοποιημένα ιπποειδή από όλη την Ελλάδα
Αλογάκια, γαϊδούρια και μουλάρια με εμπειρίες βαριάς κακοποίησης, βρίσκουν μια καλύτερη τύχη – και πολλές αγκαλιές – στις όμορφες εγκαταστάσεις του ΕΣΠΙ, στο Μαρκόπουλο Αττικής
Ένα παράξενο, βροχερό Σάββατο του Ιουνίου, την ώρα που οι περισσότεροι παραμένουν στα σπίτια τους περιμένοντας την επιστροφή του καλοκαιριού, ο Ελληνικός Σύλλογος Προστασίας Ιπποειδών (ΕΣΠΙ) είναι γεμάτος ζωή.
Στα τραπεζάκια που έχουν τοποθετηθεί μπροστά στην πόρτα του Συλλόγου, τέσσερις από τους πέντε βασικούς εθελοντές, ο Θανάσης Χελιώτης, η Στέλλα Καλαμάκη, η Αγγελική Μάνεση και η Μαριάνθη Φράγκου, προσπαθούν να συντονίσουν στο περιθώριο της συζήτησής μας τις πιο επείγουσες προτεραιότητες από μια ατέλειωτη λίστα εργασιών. Η μόνη που λείπει για να συμπληρωθεί η «καρδιά» του ΕΣΠΙ είναι η Χριστίνα Αλεξάνδρου, ένα από τα πρώτα μέλη του συλλόγου, που – όπως και όλοι οι υπόλοιποι – διαθέτει πολλαπλούς ρόλους και αρμοδιότητες για τη λειτουργία του.
Και οι πέντε τους είναι εργαζόμενοι. Και παράλληλα επιφορτισμένοι με τον απίστευτο όγκο διαδικασιών που απαιτούνται για την προστασία και τη φροντίδα των κακοποιημένων ιπποειδών, που φτάνουν στα χέρια τους από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Η συζήτηση διακόπτεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, για να βεβαιωθούν ότι όλα τα ζώα έχουν αυτό που χρειάζονται, να κανονίσουν τα διαφόρων ειδών μερεμέτια που σε μεγάλο βαθμό πραγματοποιούνται από τους ίδιους ή για να ενημερωθούν για την εξέλιξη κάποιας καταγγελίας.
Άλλοτε πάλι, μας διακόπτει το στεντόρειο γκάρισμα του Πελοπίδα, ενός ιδιαίτερα κοινωνικού νεαρού γαϊδάρου, που απαιτεί χωρίς περιστροφές λίγα ακόμη χάδια στη μουσούδα του. «Ακούγεται σαν πλοίο που αναχωρεί», θα πει η Αγγελική.
Όσο μιλάμε, στο βάθος ακούγονται χλιμιντρίσματα, στα πόδια μας τρίβονται γατιά και φιλικοί σκύλοι περιμένουν για χάδια.
Ο Πελοπίδας, ένας πραγματικά ακαταμάχητος – και βροντόφωνος – γάιδαρος
Είναι εμφανές πως όλα τα ζώα, ακόμη κι εκείνα που ακόμη έχουν δρόμο για την ανάρρωσή τους, παίρνουν αυτό που έχουν ανάγκη. Εξάλλου, την ημέρα που το in.gr επισκέφθηκε τις εγκαταστάσεις του Συλλόγου, τα περισσότερα ιπποειδή είχαν ήδη περάσει αρκετό καιρό εκεί ώστε να έχουν συνέλθει αισθητά. Η εικόνα τους δεν ήταν πάντα εξίσου καλή.
Τα περισσότερα έφτασαν στις εγκαταστάσεις στο Μαρκόπουλο ως θύματα διαφόρων μορφών κακοποίησης, μετά από καταγγελίες, νομικές διαμάχες και αγωνιώδεις προσπάθειες εύρεσης των πόρων που απαιτούνται για τη φροντίδα τους. «Μια από τις πιο συνηθισμένες [μορφές κακοποίησης] είναι το “παστούρωμα”, το δέσιμο των ποδιών μεταξύ τους ή με το κεφάλι», εξηγεί ο Θανάσης. «Είναι μια τεχνική που πιστεύουν ότι είναι παραδοσιακή, αλλά μόνο παραδοσιακή δεν είναι, για να μην μπορούν τα ζώα τους να φύγουν από τον στάβλο. Συνήθως το παστούρωμα τούς δημιουργεί είτε προβλήματα στα πόδια, είτε στη μέση και την πλάτη, λόγω ακινησίας».
«Άλλα ζώα έρχονται εδώ εξαιτίας αμέλειας των ιδιοκτητών», συνεχίζει. «Μπορεί να έχουν αμελήσει μια πληγή, που να έχει γίνει πλέον τεράστια γιατί δεν την έχουν φροντίσει στα πρώτα στάδια. Πολλά έχουν προβλήματα στα πόδια. Ένα ζώο που χτυπάει, για πολλούς ιδιοκτήτες θεωρείται άχρηστο πλέον. Δεν μπορούν ούτε να το καβαλήσουν, ούτε να το χρησιμοποιήσουν».
Δεν λείπουν και τα ζώα που είναι αρτιμελή και χωρίς προβλήματα υγείας, όμως ταυτόχρονα τόσο υποσιτισμένα ώστε να έχουν αποκτήσει μυοσκελετικά προβλήματα. Κι ακόμη και εκείνα που έχουν φτάσει στα χέρια του ΕΣΠΙ χωρίς να έχουν υποστεί βαριές σωματικές βλάβες, συχνά φέρουν τα ψυχικά σημάδια της κακοποίησης.
«Μην ξεχνάς ότι όλα αυτά έχουν μεγάλη ψυχολογική επίπτωση επάνω στο ζώο», εξηγεί στο in.gr η Αγγελική. «Δεν μπορούν να εμπιστευτούν τους ανθρώπους. Το ψυχολογικό κομμάτι αποκαθίσταται με μεγάλη υπομονή, δείχνοντας τους ότι δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο. Είναι βήματα που γίνονται πολύ αργά και εξαρτώνται από τον βαθμό της κακοποίησης που έχουν υποστεί. Κάποια μας εμπιστεύονται πάρα πολύ γρήγορα, άλλα μπορεί να χρειαστούν κι έναν ολόκληρο χρόνο. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι υπομονή, να περάσεις χρόνο μαζί τους και να τους δίνεις την αγάπη που χρειάζονται. Γιατί τα περισσότερα θέλουν και να δώσουν αγάπη, αλλά την “κλειδώνουν”. Χτίζεται, όπως και με έναν άνθρωπο, μέρα με τη μέρα».
Μια φρικτή ιστορία κι ένας όμορφος Σύλλογος
Η γέννηση του ΕΣΠΙ ήρθε το 2006, μετά από ένα αποτρόπαιο περιστατικό. «Αφορμή ήταν μια καταγγελία για 65 άλογα στην περιοχή του Ασπροπύργου», θυμάται ο Θανάσης. «Στον Ασπρόπυργο γινόταν το μεγαλύτερο εμπόριο αλόγων στην Ελλάδα. Ακόμη υπάρχουν κάποιοι ιδιώτες, που τους ονομάζουν “τσαμπάσηδες”, που έπαιρναν στην κατοχή τους όλα τα παρατημένα, εγκαταλελειμμένα ή “προβληματικά” ζώα. Τα “άχρηστα εργαλεία”. Και τα έστελναν για σφαγή στην Ιταλία».
Η ένσταση των φιλόζωων που αντέδρασαν στο περιστατικό δεν ήταν πρωτίστως η σφαγή, αλλά οι συνθήκες στις οποίες ζούσαν έως τότε τα άλογα. «Υπήρχαν ζώα που δεν είχαν σιτιστεί ποτέ, δεν είχαν πιει ποτέ νερό», τονίζει ο Θανάσης. «Κάποια ήταν πεθαμένα, σε κατάσταση σήψης, άλλα με πληγές… Ήταν τραγική η κατάσταση. Κάπως έτσι ξεκίνησε ο Σύλλογος. Τα ζώα αυτά κατασχέθηκαν μετά από δικαστήρια και μετά από δυο-τρία χρόνια ξαναδόθηκαν στο αφεντικό τους, γιατί τα δικαστήρια τα αντιμετώπισαν ως αντικείμενα, ως περιουσιακό στοιχείο του. Κάποια αγοράστηκαν για να σωθούν, κάποια ξαναπήγαν στα χέρια του και κάποια άλλα δυστυχώς “έφυγαν” μέσα σε ένα χρόνο, γιατί ήταν σε άθλια κατάσταση».
Όλα τα αλογάκια είναι εξοπλισμένα με ειδικές μάσκες, προκειμένου τα έντομα να μην πλησιάζουν τα μάτια τους όσο βρίσκονται στους εξωτερικούς χώρους του Συλλόγου
Ελλιπές νομικό πλαίσιο και εχθρικό περιβάλλον
Έκτοτε οι καταγγελίες πέφτουν βροχή, κι ο ΕΣΠΙ προσπαθεί με το εξαιρετικά περιορισμένο δυναμικό του – και το καθόλου βοηθητικό νομικό πλαίσιο που έχει στη διάθεσή του – να ανταποκριθεί σε όσες περισσότερες μπορεί.
Πρώτα από όλα, τα ιπποειδή στην Ελλάδα δεν θεωρούνται ζώα συντροφιάς. Αυτό μεταξύ άλλων συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο που να ορίζει κανόνες για την ευζωία τους, αλλά και ότι οι Δήμοι δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα ή δικαιοδοσία απέναντι σε εκείνα που εντοπίζονται αδέσποτα. Και φυσικά, το νομικό πλαίσιο αντανακλά κατά το μάλλον ή το ήττον και τα κοινωνικά ήθη. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως τονίζουν οι εθελοντές του ΕΣΠΙ, οι καταγγελίες πέφτουν στο κενό, καθώς η αντιμετώπιση των ζώων ως άψυχο «περιουσιακό στοιχείο» οδηγεί στην άρνηση των δικαστηρίων να επιδικάσουν κατάσχεση ή ακόμη και στην αδράνεια της εισαγγελίας που κρατά «στο συρτάρι» την καταγγελία για μήνες ολόκληρους.
Ο Μάρκος, το μοναδικό μουλάρι που φιλοξενείται αυτή τη στιγμή στον ΕΣΠΙ, κοιτάζει όλο περιέργεια τη νέα άφιξη στον χώρο
Μια σειρά από ματαιώσεις
Άλλες φορές είναι οι πελατειακές σχέσεις που μπαίνουν στη μέση, ιδίως στις μικρές κοινωνίες όπου είναι και πιο συνηθισμένη η κατοχή ιπποειδών και η χρήση τους ως ζώα εργασίας. Τα μέλη του ΕΣΠΙ καταγγέλλουν ότι υπάρχουν περιστατικά κατά τα οποία το περιεχόμενο μιας καταγγελίας εξετάζεται με καθυστέρηση εβδομάδων ή μηνών, χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο ιδιοκτήτης έχει το περιθώριο να ταΐσει, για παράδειγμα, ένα σκελετωμένο άλογο ή να φροντίσει τις πληγές του, για να «αποδείξει» ότι δεν υφίσταται κακοποίηση.
Επιπλέον, δεν λείπουν και οι περιπτώσεις των ιδιοκτητών που αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το άλογο, το γαϊδούρι ή το μουλάρι τους στο βουνό, όταν έχει πάψει πλέον να τους είναι χρήσιμο, προκειμένου να απαλλαγούν από το βάρος της συντήρησής του. Όπως προαναφέρθηκε, οι Δήμοι δεν έχουν την παραμικρή δικαιοδοσία να επέμβουν. Δεν είναι σπάνιο, λοιπόν, οι ίδιοι οι Δήμοι να τηλεφωνούν στον ΕΣΠΙ, εκλιπαρώντας για την παρέμβασή του και υποσχόμενοι να καλύψουν μέρος των εξόδων του. «Μας τάζουν χρηματοδότηση που δεν μας δίνουν ποτέ», υποστηρίζει η Στέλλα. «Δεν μας σηκώνουν τα τηλέφωνα, λες και είμαστε μικρά παιδιά».
«Παίζουν με το συναίσθημά μας», συμπληρώνει ο Θανάσης. «Θέλουν να τους λύσουμε το πρόβλημα, μας λένε ότι δεν έχουν άλλες επιλογές, κι εμείς πηγαίνουμε και τα παίρνουμε. Πληρώνουμε όλα τα έξοδα, τα φροντίζουμε, τα δίνουμε για υιοθεσία…»
Ποιος είπε ότι τα άλογα είναι μονίμως σοβαρά; Ένα περήφανο λευκό άτι απολαμβάνει τα αποτελέσματα της βροχής.
Τα τρία «Χ»
Δεν έχουν όλα τα ζώα που δουλεύουν στην Ελλάδα την ίδια θλιβερή τύχη. Ωστόσο, όπως τονίζει ο Θανάσης, «το 15% το πολύ δουλεύει σωστά. Παλιότερα, όταν το ζώο το χρησιμοποιούσαν ως υποζύγιο, το περιποιούνταν περισσότερο, γιατί ήταν πραγματικά το εργαλείο της δουλειάς τους και έπρεπε να επιβιώσουν μαζί του».
Εξάλλου και σήμερα, η κακοποίηση δεν οφείλεται πάντα στην αδιαφορία – ακόμη σπανιότερα στον αυθεντικό σαδισμό. Σε πολλές περιπτώσεις, είναι η άγνοια για την σωστή φροντίδα των ιπποειδών που κάνει τους ιδιοκτήτες να τα κακομεταχειρίζονται, δίνοντάς τους, για παράδειγμα, λάθος τροφή ή αναβάλλοντας την κάλυψη ακριβών αναγκών, όπως το πετάλωμα, η εξέταση και η φροντίδα από ιππίατρο και εξειδικευμένο οδοντίατρο.
Όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Θανάσης, «τα άλογα χρειάζονται τα τρία “Χ”: Χώρο, χρόνο και χρήμα. Εγώ θα πρόσθετα και ένα “Γ”: Γνώσεις».
Τα άλογα έχουν ανάγκη από συντροφιά, για αυτό και οι εθελοντές φροντίζουν να τους βρίσκουν την κατάλληλη συντροφιά για τις μέρες τους στον ΕΣΠΙ.
Βοηθώντας τα άλογα να ανακτήσουν την περηφάνια τους
Αφού το δικαστικό σκέλος ολοκληρωθεί, και εφόσον τα δικαστήρια κρίνουν ότι συντρέχουν πράγματι αιτίες κατάσχεσης ενός ζώου και απόδοσής του στον ΕΣΠΙ – πράγμα όχι ιδιαιτέρως εύκολο, καθώς εξαιτίας έλλειψης πόρων τον ρόλο του δικηγόρου αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι εθελοντές – παίρνουν σειρά ατέλειωτες ακόμη διαδικασίες. Πρώτα από όλα, η εύρεση πόρων για να καλυφθεί το κόστος της μεταφοράς τους, ιδίως σε περιπτώσεις που τα ιπποειδή πρέπει να φτάσουν στον ΕΣΠΙ από την άλλη άκρη της Ελλάδας. Στη συνέχεια, οι νέες αφίξεις μπαίνουν σε καραντίνα, μέχρι να ολοκληρωθεί πλήρως η αποπαρασίτωσή τους και να τους γίνουν αιματολογικές εξετάσεις – συχνά και ακτινογραφίες – από τον ιππίατρο.
Πολλά ζώα έχουν άμεση ανάγκη από κάποια θεραπεία. Φλεγμονές, μολύνσεις και τα – πολύ συνηθισμένα – περιστατικά ενδονυχίτιδας, μιας πάθησης των οπλών, δέχονται τη φροντίδα των εθελοντών, του ιππίατρου και του πεταλωτή.
Χωρίς να συνυπολογίζονται καν τα έκτακτα ιατρικά έξοδα, που εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι είναι πολύ συνηθισμένα για τα πολύ ταλαιπωρημένα (και άλλοτε απλώς πολύ γερασμένα) αλογάκια, γαϊδούρια και μουλάρια του ΕΣΠΙ, το κόστος λειτουργίας του Συλλόγου είναι δυσβάσταχτο, αγγίζοντας τα 4.000 ευρώ το μήνα.
Το σύνολο αυτών των εξόδων καλύπτεται από τις συνδρομές των μελών και των εθελοντών, από τις δωρεές απλών πολιτών, την παροχή αναγκαίων ειδών και το σύστημα αναδοχών που έχουν δημιουργήσει οι εθελοντές. Μέσα από αυτό, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να γίνουν ανάδοχοι ενός αλόγου, καταβάλλοντας 70 ευρώ το χρόνο για να καλύψουν ένα μικρό μέρος των εξόδων της διατροφής τους.
Η τροφή των αλόγων είναι το σημαντικότερο έξοδο του Συλλόγου – και το πρώτο πράγμα που πρέπει να εξασφαλιστεί.
Η πορεία προς την υιοθεσία
Στόχος δεν είναι τα ιπποειδή να παραμείνουν για πάντα στις όμορφες και απλές εγκαταστάσεις του Μαρκόπουλου. «Δεν πρέπει να μένουν εδώ, είναι ένα μεταβατικό στάδιο», εξηγεί ο Θανάσης. «Πρέπει να έρχονται, να παίρνουν τη φροντίδα που τους αξίζει, και μετά να πηγαίνουν σε ένα κανονικό σπίτι, όπου θα δένονται με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό πολλές φορές. Εμείς εδώ, επειδή εργαζόμαστε, δεν έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε μαζί τους, να τα ξυστρίσουμε.. Ερχόμαστε, κάνουμε τις θεραπείες που πρέπει να γίνουν, βλέπουμε αν τα ζώα είναι καλά, αν είναι εντάξει ο χώρος και φεύγουμε. Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι άλλο».
Η εύρεση κατάλληλων κηδεμόνων για ένα ιπποειδές δεν είναι εύκολη υπόθεση – ιδίως όταν το καθένα από τα ζωάκια του ΕΣΠΙ έχει ήδη βιώσει τη δική του, δύσκολη προσωπική ιστορία. Όπως εξηγεί η Στέλλα, προκειμένου να προχωρήσει μια υιοθεσία, ο Σύλλογος πρέπει πρώτα από όλα να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο άτομο που ζητά κάποιο από τα ζώα.
Η Μαριάνθη, ο Θανάσης και η Αγγελική, τρεις από τους πέντε εθελοντές που αποτελούν τον «πυρήνα» του ΕΣΠΙ.
«Το κυριότερο είναι να έχει καλές γνώσεις από ιπποειδή», σημειώνει. «Να μην το έχει δεμένο, να μην το έχει κλεισμένο σε κάποιο στάβλο μόνιμα – αλλά να υπάρχει στάβλος. Να είναι ελεύθερο και να μπαίνει μόνο κάποιες ώρες, αν το χρειάζεται. Να υπάρχουν καλές εγκαταστάσεις».
«Το βασικότερο είναι ότι τα περισσότερα ζώα που φιλοξενούμε στον χώρο, μπορείς να τα πάρεις μόνο ως pet», συμπληρώνει η Αγγελική. «Είναι ελάχιστα εκείνα που θα μπορούσες να ιππεύσεις ή να χρησιμοποιηθούν σε μια πολύ ελαφριά – και το τονίζω αυτό – πολύ ελαφριά μορφή εργασίας».
«Θα πρέπει να το έχεις για συντροφιά», συνεχίζει. «Εμείς το βλέπουμε όσες ώρες είμαστε εδώ: Η συντροφιά τους σου δίνει το ίδιο πράγμα με έναν σκύλο. Γίνεστε φίλοι, είστε σύντροφοι. Μπορείς να το έχεις χωρίς να το ιππεύεις. Δυστυχώς, αυτή η κουλτούρα δεν είναι διαδεδομένη».
Με τη συζήτηση με τους εθελοντές, ωστόσο, πολλές απόψεις αλλάζουν. Και παρά το γεγονός ότι η εύρεση ενός κατάλληλου σπιτιού δεν είναι εύκολη υπόθεση (όπως αποδεικνύεται και από περιπτώσεις κατά τις οποίες ο ΕΣΠΙ, που διατηρεί πάντα την ιδιοκτησία των ζώων, αναγκάστηκε να πάρει πίσω ιπποειδή από κηδεμόνες που αποδείχθηκαν ανεπαρκείς), στα 15 χρόνια της λειτουργίας του, ο Σύλλογος έχει πετύχει περισσότερες από 100 υιοθεσίες ιπποειδών.
Τρεις ιστορίες και αμέτρητες ματαιώσεις
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, καθένα από τα ζωάκια που πέρασαν την πόρτα του ΕΣΠΙ έφερνε και τη δική του βαριά ιστορία, την οποία συχνά διηγούνται μόνο οι πληγές κι οι αντιδράσεις τους. Οι παρακάτω ανήκουν στην Ιόλη, τη Μελίνα και τον Κάσπερ.
Ο αγώνας της Ιόλης
Ένα από τα πιο διάσημα αλογάκια του ΕΣΠΙ, η Ιόλη είχε εντοπιστεί σε άθλια κατάσταση, στα Θούρια της Καλαμάτας, τον περασμένο Ιούλιο. Ήταν υποσιτισμένη σε ακραίο βαθμό και το σώμα της ήταν γεμάτο πληγές, που είχαν προκληθεί από την κατάκλιση. Δεν ήταν σε θέση να σταθεί στα πόδια της.
Πέρασαν περισσότεροι από τρεις μήνες και επανειλημμένες κρούσεις προκειμένου η υπόθεσή της να προχωρήσει, και η Ιόλη να μεταφερθεί στον ΕΣΠΙ, αφού έλαβε μια πρώτη φροντίδα στην Καλαμάτα, για να μπορέσει να αντέξει το ταξίδι. Φτάνοντας στο Μαρκόπουλο «ήταν τόσο αδύνατη που δεν ξέραμε αν θα τα καταφέρει», θυμάται η Αγγελική. Επιπλέον, είχε ενδονυχίτιδα, τα δόντια της ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και – φυσικά – ήταν εξαιρετικά αγχωμένη.
Μέσα σε λίγους μήνες, η εξέλιξή της ήταν εντυπωσιακή. Όμως μόλις άρχισαν να υποχωρούν τα σωματικά συμπτώματα, άρχισε να αναδύεται ο φόβος και η έλλειψη εμπιστοσύνης της προς τους ανθρώπους. «Γινόταν επιθετική. Τα άλογα δεν είναι εκ φύσεως επιθετικά ζώα, όμως αυτή είναι η άμυνά τους», εξηγεί η Αγγελική. «Στη φύση θα χρειαστεί να κλωτσήσουν ή να δαγκώσουν έναν πιθανό θηρευτή, γιατί είναι ζώα-θηράματα».
Μετά από σχεδόν ένα χρόνο φροντίδας έχει ηρεμήσει αισθητά και έχει γίνει σαφώς πιο δεκτική.
Μελίνα, η άτυχη
Η Μελίνα είναι ένας από τους λόγους που ο ΕΣΠΙ «σκανάρει» με τόση προσοχή τους υποψήφιους κηδεμόνες. Έφτασε στο Μαρκόπουλο από την Πάρο, όπου είχε υποβληθεί στο βασανιστήριο του παστουρώματος, όπως εξηγεί η Στέλλα. Για να βεβαιωθεί ότι το άλογο θα απαλλαγεί από το βασανιστήριο «μια καλή κυρία την αγόρασε και μας πήρε τηλέφωνο να μας ρωτήσει αν θα μπορούσε να μας τη δώσει».
Η Μελίνα ήταν υγιέστατη, «αλλά πολύ αδύναμη και με λίγο ταλαιπωρημένα ποδαράκια». Σύντομα ήταν έτοιμη για υιοθεσία. Και πράγματι, ένα ζευγάρι την πήρε από τον ΕΣΠΙ. «Μετά από ένα μήνα μας τη γύρισαν πίσω, με πληγές στα πόδια. Μας είπαν ότι το άλογο δεν κάνει για τίποτα και ότι είναι επικίνδυνη, πράγμα που δεν ισχύει».
Περίπου ένα χρόνο αργότερα θα έβρισκε το τρίτο της σπίτι, στο Κορωπί, όπου είχε ξεκαθαριστεί ότι θα πήγαινε αποκλειστικά ως κατοικίδιο και οι νέοι της κηδεμόνες θα κάλυπταν όλες τις της ανάγκες. Λίγο καιρό μετά, σε έλεγχο της Στέλλας διαπιστώθηκε ότι το άλογο ήταν πολύ ταλαιπωρημένο και υποσιτισμένο. Έγινε άρση της υιοθεσίας.
Η Μελίνα είναι ακόμη στον ΕΣΠΙ.
Κάσπερ, το φαντασματάκι της νύχτας
Η ιστορία του Κάσπερ είναι αναμφίβολα η πιο εντυπωσιακή: «Ο Κάσπερ ήρθε μόνος του», εξηγεί ο Θανάσης. «Ήρθαν και τον έδεσαν στην κολώνα έξω από την πόρτα μας, όπως αφήνουν τα κουτάβια σε μια κούτα».
Λίγες ημέρες νωρίτερα, είχε προηγηθεί μια καταγγελία για ένα αλογάκι που είχε εγκαταλειφθεί στην περιοχή του Κουβαρά. «Ήταν λευκό, ήταν χοντρό και είχε δεθεί κάτω από σκιά. Την ίδια περίοδο, η αστυνομία είχε διώξει κάποιους Ρομά από την περιοχή, διαλύοντας τις σκηνές τους. Έφυγαν και άφησαν πίσω τους σκυλιά, κότες και πολλά ρούχα. Υποθέτουμε ότι ένα από τα ζώα ήταν και αυτό, που δεν είναι εύκολο να το μεταφέρεις αν δεν έχεις ειδικό όχημα. Είναι η μοναδική περίπτωση αλόγου που μας έχουν φέρει».
Ο Κάσπερ είχε μια πληγή στην πλάτη από σέλα ή σαμάρι και ήταν προχωρημένης ηλικίας – περίπου 25 ετών. Αυτές ήταν όλες κι όλες οι πληροφορίες που γνώριζαν για εκείνον. Στο διάστημα που μεσολάβησε από την άφιξή του, όμως, οι εθελοντές συμπλήρωσαν κι άλλα κομμάτια του παζλ της ζωής του.
«Μάθαμε ένα μέρος της πορείας του», λέει ο Θανάσης. «Είχε κλαπεί από ένα κτήμα στην Εύβοια, περίπου ενάμιση χρόνο πριν μας τον φέρουν εδώ. Ο ιδιοκτήτης δεν ήθελε να τον πάρει πίσω γιατί είχε προβλήματα υγείας – όμως τον αναγνώρισε από τις φωτογραφίες».
Άλλο ένα στοιχείο για την ιστορία του Κάσπερ, ήρθε στην επιφάνεια τυχαία. «Κάποια στιγμή φέτος, χρειάστηκε να κάνουμε έναν εξωραϊσμό στο χωράφι που είναι από πίσω», θυμάται ο Θανάσης. «Μόλις βάλαμε το χλοοκοπτικό, εκείνος έπαθε σοκ. Οπότε είναι πολύ πιθανό σε όλη του τη ζωή να κουβαλούσε ξύλα, να ήταν ζώο που χρησιμοποιούσαν υλοτόμοι, πράγμα που ταιριάζει και με τον σωματότυπό του».
Δυσκολίες και επιβραβεύσεις
«Αυτό είναι ένα μείον που έχουμε εδώ», παρατηρεί η Αγγελική. «Προσπαθούμε να μαντέψουμε τι έχει περάσει κάθε ζώο που έρχεται. Είναι αλλιώς να ξέρεις, μπορείς να κινηθείς πιο στοχευμένα στη διαδικασία, τόσο τη σωματική όσο και την ψυχολογική».
Άλλο ένα σημαντικό μείον, είναι και η δυσπιστία που συναντούν όταν κινούν διαδικασίες κατάσχεσης κακοποιημένων ιπποειδών. Μια δυσπιστία που γίνεται ακόμη πιο επώδυνη καθώς όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα περιστατικά κι αν έχουν δει, όσο κι αν «σκληραίνουν» από την έκθεση σε σκληρές εικόνες, οι εθελοντές εξακολουθούν να σοκάρονται από τη βία που υφίστανται τα ζώα πριν φτάσουν στα χέρια τους.
«Η πιο έντονη συναισθηματική φόρτιση», παρατηρεί ο Θανάσης, «έρχεται όταν έχεις εικόνα του τι συμβαίνει στο ζώο και παράλληλα ξέρεις ότι δεν θα μπορέσεις να βοηθήσεις. Γιατί έχεις όλη την καλή διάθεση, έχεις βάλεις τα δυνατά σου και ξαφνικά βρίσκεις τόσα εμπόδια μπροστά σου, που δεν μπορείς. Αισθάνεσαι ότι είσαι ένα τίποτα».
Ο περιορισμένος αριθμός των εθελοντών, σε συνδυασμό με τον τεράστιο φόρτο εργασίας του Συλλόγου, που περιλαμβάνει ένα φάσμα πραγμάτων που εκτείνεται από τη διαχείριση των καταγγελιών, τις δικαστικές διαμάχες, την προσπέλαση της γραφειοκρατίας, τη φροντίδα των αλόγων και τη συντήρηση του χώρου, σημαίνει πως ο μικρός πυρήνας των πέντε πραγματικά εξαντλεί τις δυνάμεις του για να τον κρατήσει σε λειτουργία.
Και φυσικά, το υψηλό κόστος, που συχνά καλύπτεται «την τελευταία ή την προτελευταία στιγμή», συμπληρώνει μια εξαιρετικά δύσκολη εικόνα. Η επιβράβευση είναι εξίσου υψηλή.
«Σε γενικές γραμμές, όταν κάνεις ένα καλό χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα, αυτό σου επιστρέφει», λέει ο Θανάσης. «Όλα μας τα χρόνια είναι σαν να μην υπάρχει αύριο. Αλλά πάντα κάτι γίνεται τελευταία στιγμή. Και όλο αυτό έρχεται και εξισορροπείται. Και παίρνεις μια ανάσα και προχωράς. Είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό για την καθημερινότητά μας».
«Γιατί αν δεν έχεις τα χρήματα τι κάνεις;», αναρωτιέται. «Δεν τα ταΐζεις; Τα παρατάς και φεύγεις; Γίνεσαι λιγόψυχος;»
Μπορείτε να βοηθήσετε τον ΕΣΠΙ με μια δωρεά, υιοθετώντας – αν έχετε τον χώρο και τη δυνατότητα – ένα ιπποειδές, ή προχωρώντας στην αναδοχή ενός αλόγου.
Κάθε Κυριακή, από τις 11 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι, μπορείτε να γνωρίσετε από κοντά τα άλογα, τα γαϊδουράκια και το (μέχρι στιγμής μοναδικό) μουλάρι του Συλλόγου και να μάθετε αναλυτικά τις ιστορίες τους.
- Exit polls: 7 στους 10 ανησυχούν για την βία μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ
- Εκλογές ΗΠΑ: Τα ρεκόρ, τα προβληματικά μηχανήματα και η χειροκίνητη καταμέτρηση σε 4 πολιτείες-κλειδιά
- ΣΥΡΙΖΑ: Μπάχαλο στην Επιτροπή Νομιμοποίησης – Στα «μαχαίρια» οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές
- Ο Τραμπ ξεσπά σε δημοσιογράφο όταν τον ρωτά για τις αμβλώσεις
- Εκλογές ΗΠΑ: Το πρώτο exit poll δείχνει νικήτρια τη Χάρις – Παραμένει θρίλερ
- Γιατί ο Τραμπ μπορεί να ψηφίσει παρόλο που είναι «καταδικασμένος εγκληματίας» ;
