Η επανάσταση των παραιτήσεων

Λίγες εβδομάδες πριν, όταν η εστίαση στην Ελλάδα έκανε τα πρώτα βήματα εξόδου της από το πολύμηνο lockdown, βρήκε μπροστά της ένα εμπόδιο από το πουθενά: Την αδυναμία των καταστηματαρχών να βρουν προσωπικό.

Θα ανέμενε κανείς ότι ύστερα από αρκετούς μήνες απραξίας,  πολλοί απ’ όσους εργάζονται στην εστίαση και στον κλάδο του τουρισμού, ενόψει μάλιστα και της έναρξης της καλοκαιρινής περιόδου, θα έσπευδαν να αναζητήσουν εργασία. Kάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη.

Aυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.

Όπως αναφέρει το CNN, τον Ιούνιο, η αεροπορική εταιρεία American Airlines υποχρεώθηκε σε εκατοντάδες ακυρώσεις πτήσεων λόγω ελλείψεων στο προσωπικό τους, ενώ σύμφωνα με την εφημερίδα Guardian «εστιατόρια και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού Ωκεανού πασχίζουν να βρουν αρκετούς υπαλλήλους για να ξανανοίξουν».

Όπως μαρτυρούν μεγάλες έρευνες που δημοσίευσαν πρόσφατα τα αποτελέσματά τους, η απροθυμία του ανθρώπινου δυναμικού να εργαστεί είναι ιδιαίτερα εκτεταμένη.

Ένας από τους βασικούς λόγους είναι η τροπή και το ταρακούνημα που έδωσε στη ζωή μας η πανδημία.

Σύμφωνα με έρευνα της Ernst & Young, στην οποία συμμετείχαν 16.000 εργαζόμενοι από 16 χώρες, πάνω από τους μισούς εργαζόμενους παγκοσμίως (54%) σκέφτονται να παραιτηθούν, αν δεν τους δοθεί περισσότερη ευελιξία στο πού και πότε θα εργάζονται.

Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε η Guardian, σχεδόν 4 εκατομμύρια Αμερικανοί παραιτήθηκαν τον Απρίλιο, αριθμός ρεκόρ από τον Δεκέμβριο του 2000 που οι κυβέρνηση των ΗΠΑ ξεκίνησε να καταγραφεί τα συγκεκριμένα στοιχεία.

Επιπλέον, αναφέρεται πως και στο Ηνωμένο Βασίλειο «πολλοί σκέφτονται σοβαρά να παραιτηθούν» και πως το 38% των εργαζομένων επιδιώκουν να αλλάξουν ρόλο όσον αφορά την καριέρα τους, ενώ το 45% των στελεχών τμημάτων ανθρώπινου δυναμικού (HR) ανησυχούν ότι εργαζόμενοι των επιχειρήσεών τους θα αποχωρήσουν μόλις η αγορά εργασίας δείξει κάποια σημάδια βελτίωσης.

Οι λόγοι που ωθούν τους εργαζόμενους στην ηρωική έξοδο, μοιράζονται στο μεγαλύτερό τους ποσοστό ανάμεσα στο τοξικό εργασιακό περιβάλλον, στο πάγωμα των μισθών και στην ανατροπή των ισορροπιών μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής, με θύμα φυσικά τη δεύτερη.

Σύμφωνα με επίσημα εργοδοτικά χείλη του κλάδου της ελληνικής εστίασης, πολλοί νέοι που κάθε καλοκαίρι αναζητούσαν δουλειά σε μπαρ, εστιατόρια και ξενοδοχεία, φέτος προτίμησαν να μην εργαστούν και να εκμεταλλευτούν το κομπόδεμα που δημιούργησαν τους τελευταίους μήνες από τα έκτακτα κρατικά επιδόματα, που δόθηκαν λόγω του lockdown.

Ποιος μπορεί όμως να τους ψέξει γι’ αυτό και ποιος μπορεί να κατηγορήσει χιλιάδες εργαζόμενους που καθημερινά φτάνουν στον χώρο εργασίας τους με τη φαντασίωση ότι η συγκεκριμένη είναι η τελευταία τους ημέρα εκεί;

Όλο και περισσότερο, όλο και περισσότεροι αρχίζουν να μιλούν για τη ματαιότητα του να δουλεύεις νυχθημερόν με απολαβές κατώτερες των προσπαθειών σου, κυνηγώντας και ελπίζοντας ότι σύντομα θα έρθει η μισθολογική επιβράβευση.

Αντί για τις απολαβές όμως, αυτό που μονίμως αυξάνεται είναι ο όγκος δουλειάς και η πίεση για μεγαλύτερη αποδοτικότητα.

Το «Ξέρεις τι γίνεται εκεί έξω;» είναι μια από τις αγαπημένες προειδοποιήσεις χιλιάδων εργοδοτών και διευθυντών προς όποιον εργαζόμενο σκεφτεί ποτέ να θέσει ζήτημα βελτίωσης του μισθού του ή/και των συνθηκών εργασίας.

Το «έξω» είναι η ανεργία και η προσπάθεια χιλιάδων ανέργων να βρουν με κάθε κόστος και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες δουλειά.

Ήρθε όμως η πανδημία, που τα έβαλε όλα στον πάγο, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται τα ταρακούνησε κιόλας.

Κι έτσι, ώρα που οι πάγοι λιώνουν και ξαναγ­­­υρνάμε στις ζωές που είχαμε αφήσει, εκατομμύρια εργαζόμενοι σε ολόκληρο τον κόσμο δείχνουν αποφασισμένοι να μην επιστρέψουν εκεί που ένιωθαν σκλάβοι και φυλακισμένοι.

Αυτό το κύμα των υπό παραίτηση εργαζομένων κάνει το  «Ξέρεις τι γίνεται εκεί έξω;» να αλλάζει παραλήπτες, προκαλώντας άγχος και πανικό όχι σε εργαζόμενους αλλά σε εργοδότες και τμήματα ΗR.