Περί ιδιοκτησίας

Οσο και αν είναι κάτι απολύτως νομιμοποιημένο το να θέλει κανείς να αποκτά στη ζωή του όσο γίνεται ολοένα και περισσότερα πράγματα, δεν παύει το αίσθημα της ιδιοκτησίας και προπαντός το να διασφαλίσεις όσα περιέρχονται στην κατοχή σου να προκαλεί σε πολλούς μια απώθηση, αν όχι και μια αποστροφή. Δεν είναι μόνο γιατί ένας άνθρωπος με ανεπτυγμένο το αίσθημα της ιδιοκτησίας αποκαλύπτει συνήθως έναν ρηχό χαρακτήρα, αφού η ιδιοκτησία εννοείται κυρίως σε σχέση με πράγματα και καθόλου με αναφορά σε πνευματικά και ψυχικά πεπραγμένα.

Ούτε γιατί όταν ασυλλόγιστα θεωρείς τον κόσμο ως μια προϋπόθεση για να μεταφέρεις στην προσωπική σου κατοχή πράγματα που έχουν δημιουργηθεί για να μοιράζονται, αν όχι ισόποσα ανάμεσα στους ανθρώπους, τουλάχιστον με ένα στοιχειώδες αίσθημα ανθρώπινης δικαιοσύνης, στερείς τους άλλους με κάτι που τους είναι απαραίτητο ενώ για σένα είναι τελείως περιττό ή και ανώφελο.

Σκέψεις στοιχειώδεις και πρωτόλειες όπως αυτές που κάνει ο καθένας, χωρίς ωστόσο να έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν, αν όχι μια συνείδηση αποτρεπτική μιας ολέθριας συνθήκης, μια προοπτική έτσι ώστε το μέλλον να επιφυλάσσει έναν παροπλισμό του λυσσαλέου ως τη στιγμή αυτή που μιλάμε αισθήματος της ιδιοκτησίας.

Πώς θα μπορούσε όμως να συμβεί διαφορετικά όταν ανεξάρτητα από ό,τι λέγεται από καθ’ έδρας ή από άμβωνος, από δασκάλους, καθηγητές, ιεροκήρυκες, αμαρτωλούς ή και «αναμάρτητους» όσον αφορά το πάθος της κατοχής και της ιδιοκτησίας, ο τόνος που δίνεται χάρη σε μέσα ευρείας επικοινωνίας είναι σαν να πρόκειται για το ευγενέστερο αίσθημα, ώστε να υπογραμμίζεται ακόμη και όταν δεν υπάρχει λόγος. Αγγίζοντας βέβαια τα όρια της γελοιοποίησης καθώς το να μιλάς για το «κτήμα σου», το «αυτοκίνητό σου», το «εξοχικό σου», έχει μια εξήγηση, το να καταλάβει δηλαδή ο άλλος περί τίνος πρόκειται.

Αλλά σε μια απλή συνταγή μαγειρικής στην τηλεόραση να αναγγέλλεις με έμφαση «το τηγάνι μου», «η μπριζολίτσα μου», «το σκορδάκι μου», «το λεμονάκι μου», «το ψωμάκι μου», «το βουτυράκι μου», σάμπως θα μπορούσε να τα αμφισβητήσει κανείς σε όποιον θα αισθανόταν ότι μπορεί να εκφραστεί με έναν αντίστοιχο τρόπο, τι άλλο σημαίνει παρά μια φαινομενικά ανώδυνη εκπαίδευση και προπόνηση στην έννοια της ιδιοκτησίας, ώστε να στρωθεί ο δρόμος προς μια ιδιοκτησία που, όσο και αν θα είναι εις βάρος των άλλων, αντιμετωπίζεται ως κάτι φυσιολογικό. Σε μια ζωή που, όσα και αν σωριάσει κανείς, τελικά δεν πρόκειται να του συμπεριφερθεί, αφού υπάρχει ο θάνατος, παρά με έναν τρόπο δηλωτικό και μάλιστα εκκωφαντικά για τον σύμφωνο με την έννοια της ζωής ακτήμονα χαρακτήρα της, το αίσθημα της ιδιοκτησίας παραμένει η πιο απατηλή και ταυτόχρονα η πιο ταπεινωτική ψευδαίσθηση