Συναγερμός: Η κοινωνία βουλιάζει, οι άνθρωποι έρμαια των παθών τους

Πολύ βαριά η ατμόσφαιρα. Πολλά και σκληρά τα γεγονότα, γροθιά στο στομάχι, και πώς να αντέξεις;

Απανωτά σοκ στην ελληνική κοινωνία με την επικαιρότητα να είναι τόσο άσχημη που αισθάνεσαι ότι πνίγεσαι καθημερινά.

Οποιο μέσο ενημέρωσης κι αν ανοίξεις διαβάζεις τραγικές ειδήσεις.

Ο δολοφόνος των Γλυκών Νερών, ο Μπάμπης ο φονιάς που σκότωσε με τόσο άθλιο τρόπο τη γυναίκα του, που κρέμασε το σκυλί του, που έστησε ένα φανταστικό σκηνικό ληστείας για να τη γλιτώσει, μπροστά στα μάτια του παιδιού του.

Απανωτά χτυπήματα για ένα στυγνό, ψυχρό δολοφόνο που δεν σεβάστηκε απολύτως τίποτε και που συνεχίζει να προκαλεί, ακόμη και τώρα που αποκαλύφθηκε.

Κι εκεί που θέλεις να πάρεις ανάσα, να βγεις από τον βόθρο με τα… κοινωνικά λύματα, έρχεται η καθημερινότητα να σε τσακίσει.

Ένα αρρωστημένο μυαλό αρπάζει και βιάζει επί ώρες μια καθαρίστρια.

Καταγγέλλεται βιασμός 25χρονης εγκύου με νοητική υστέρηση, από 4 αλλοδαπούς.

Συλλαμβάνεται ιερέας για παιδική πορνογραφία γίνεται καταγγελία για βιασμό 6χρονου από 12χρονο.

Στο κέντρο της Αθήνας ανήλικα κορίτσια δίνουν ραντεβού θανάτου και μία τραβάει μαχαίρι και τραυματίζει δύο συνομήλικες.

Αυτοκτονεί άγνωστος στη Λ. Συγγρού για άγνωστο λόγο ενώ μαθαίνουμε και για την περίεργη αυτή αυτοκτονία ενός κοσμικού, του ιδιοκτήτη της γνωστής ταβέρνας «Κρητικός» στα Γλυκά Νερά.

Κι εκεί που θες να κλείσεις τα μάτια και τ’ αυτιά να σταματήσεις να βλέπεις το τέρας που βρίσκεται μπροστά του, συμβαίνει και το πρωτοφανές περιστατικό στη Μονή Πετράκη. Και όσα ακολουθούν με τις αποκαλύψεις για τον βίο και την πολιτεία του δράστη.

Και όλα αυτά μέσα σε λίγες ημέρες κι αφού είχαν συμβεί περιστατικά όπως οι δολοφονίες νονών της νύχτας μέρα μεσημέρι ή υποθέσεις όπως ο νεαρός στη Νέα Σμύρνη που κυνηγούσε κορίτσια με το παντελόνι κατεβασμένο ή ο άθλιος στη Ραφήνα που πείραζε ανήλικα παιδιά.

Βόθρος. Μια κοινωνία που δεν μπορείς να ξέρεις τι άλλο θα δεις. Που αγωνιάς λεπτό προς λεπτό μην ακούσεις κάτι πιο άσχημο, μήπως δεν έχουμε πιάσει πάτο και μήπως ο απόπατος έρθει όλο και πιο κοντά μας.

Φταίει η καραντίνα;

Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι απότοκα της πανδημίας. Αν η καραντίνα, ο φόβος του θανάτου, ο εγκλεισμός έχουν δημιουργήσει πολύ άσχημα σκηνικά στις οικογένειες.

Αν πυροδότησαν αρρωστημένα ή εγκληματικά πάθη, αν βγαίνει ο πιο άσχημος εαυτός των ανθρώπων. Οι έρευνες δείχνουν ότι σε 40 χώρες η κλινική κατάθλιψη μέσα την καραντίνα χτύπησε το 18% των ανθρώπων.

Η ποιότητα ζωής έχει πληγεί καίρια, οι ενδοοικογενειακές σχέσεις έχουν σοβαρά προβλήματα, τα νεύρα έχουν αυξηθεί, τα διαζύγια έχουν πολλαπλασιαστεί.

Οι έρευνες δείχνουν επίσης ότι η επίπτωση του εγκλεισμού ήτα σοβαρότατη σε άτομα που είχαν προηγούμενο ψυχιατρικό ιστορικό με το ποσοστό κατάθλιψης να ξεπερνά το 30% ενώ ένα 15% εμφάνισε υψηλά ποσοστά αυτοκτονικών σκέψεων.

Δεν μπορεί να είναι τυχαία όλα αυτά που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες και ίσως ανάλογα να δούμε το επόμενο διάστημα.

Όμως, η απαξία για την ανθρώπινη ζωή, για την αξιοπρέπεια, γενετήσια ή μη, έχει απογειωθεί.

Πολλοί άνθρωποι δείχνουν παντελή έλλειψη κοινωνικής ενσυναίσθησης, γινόμαστε έρμαια των παθών μας, των αρρωστημένων ενστίκτων μας.

Πώς είναι δυνατόν να πνίγεις επί πέντε λεπτά έναν άνθρωπο και να μη δείχνεις καμιά μετάνοια;

Πώς μπορεί να βιάζεις επί ώρες μια εργαζόμενη γυναίκα και να μην καταλαβαίνεις τι κάνεις;

Πώς μπορείς να αποπλανείς σεξουαλικά μικρά παιδάκια;

Αναπάντητα πώς και γιατί για τους ανθρώπους που είτε ήταν αρρωστημένοι από πριν και απλά «εξερράγησαν» και είναι πλέον ανεξέλεγκτοι, είτε πράγματι η ανθρώπινη αξία έχει ευτελιστεί.

Νομίζω ότι ακόμη και πάνω από την υγεία, πάνω από την οικονομική κρίση και τους φόβους για τα εμβόλια, η ψυχική υγεία των πολιτών θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την Πολιτεία.

Και πρέπει να δούμε όλοι πιο σοβαρά την καθημερινότητα, τους ανθρώπους γύρω μας, τους γείτονες, τους συγγενείς, τους συναδέλφους.

Αλλά περισσότερο απ’ όλα πρέπει να δούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Γιατί η ανθρώπινη φύση, το μυαλό, η ψυχολογία είναι μηχανισμοί πολύπλοκοι και κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα αντέξει στρεσογόνες περιόδους ή γεγονότα όπως η πανδημία.

Θα πρέπει να ανησυχούμε κι όταν πιστεύουμε πως «αυτό δεν μπορεί να τύχει σε εμάς». Ή στους γύρω μας.

Το μεγαλύτερο μάθημα για τα παιδιά μας είναι ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια. Του συντρόφου, του διπλανού, του αγνώστου, του διαφορετικού.

Αλλά ακόμη κι αυτό δεν φτάνει. Γιατί όπως έχει πει ο Μάνος Χατζηδάκις: «Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά».