Μόντυ Πάιθον, Ένα τρελό τρελό ξενοδοχείο (Faulty Towers), Μπένι Χιλ, Mίστερ Μπιν, Μαύρη Οχιά, «Μάλιστα, κύριε Πρωθυπουργέ» (Yes Prime Minister), Tζέιμς Μποντ αλλά και Peaky Blinders, To Στέμα (The Crown), Black Mirror, Sex Education, Σέρλοκ Χόλμς, Downton Abbey.

Eδώ και δεκαετίες, το ελληνικό κοινό παρακολουθεί φανατικά βρετανικές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές, πολλές από τις οποίες έχουν αφήσει ιστορία.

Καθώς όμως συμπληρώνουμε 5 χρόνια από το δημοψήφισμα που τελικά οδήγησε στο οριστικό διαζύγιο μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ηνωμένου Βασιλείου, διαφαίνεται πως οι βρετανικές ταινίες και σειρές που θα μπορούμε να παρακολουθήσουμε θα είναι όλο και λιγότερες.

Όπως, εμφανώς προβληματισμένη, αναφέρει η Guardian, η Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμάζεται να λάβει τα μέτρα της για «τον δυσανάλογο όγκο βρετανικού τηλεοπτικού και κινηματογραφικού περιεχομένου που προβάλλεται στην Ευρώπη»

Αν το ενδεχόμενο αυτό γίνει πραγματικότητα, οι Βρετανοί θα υποστούν ένα όχι αμελητέο οικονομικό πλήγμα, ενώ εμείς οι υπόλοιποι θα στερηθούμε τις τηλεοπτικές δημιουργίες τους καθώς πολλές από τις παραγωγές βασίζουν τους προϋπολογισμούς τους στις προπωλήσεις των διεθνών δικαιωμάτων προβολής τους.

Η Guardian κάνει λόγο για την ύπαρξη ενός εσωτερικού ευρωπαϊκού εγγράφου, στο οποίο οι βρετανικές παραγωγές χαρακτηρίζονται ως απειλή στην «πολιτιστική ποικιλομορφία της Ευρώπης».

Μια σειρά από χαρτιά που έχουν αρχίσει να κάνουν το γύρω της Ευρώπης, ενωμένης και μη, προετοιμάζουν το έδαφος για μια έντονη διαμάχη σχετικά με το κατά πόσο οι βρετανικές παραγωγές θα συνεχίσουν να χαρακτηρίζονται ως περιεχόμενο ευρωπαϊκό ή όχι.

Αν συμβεί το δεύτερο, oι βρετανικές παραγωγές που θα προβάλλονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα μειωθούν, καθώς σύμφωνα με την ευρωπαϊκή οδηγία για τις οπτικοακουστικές υπηρεσίες, το μεγαλύτερο μέρος του τηλεοπτικού αέρα θα πρέπει να προορίζεται για ευρωπαϊκό περιεχόμενο.

Oι προθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναμένονται να γίνουν πιο ξεκάθαρες από τον ερχόμενο Ιανουάριο όταν θα αναλάβει την προεδρία της η Γαλλία, η κινηματογραφική και τηλεοπτική βιομηχανία της οποίας θα μπορούσε να επωφεληθεί από μία ενδεχόμενη μείωση του βρετανικού περιεχομένου.

Λέγεται μάλιστα ότι, έχοντας αντίστοιχες επιδιώξεις, στο πλευρό της Γαλλίας στέκονται αρκετές χώρες ανάμεσα στις οποίες η Ισπανία, η Ελλάδα και η Ιταλία.

Το να δοθεί τηλεοπτικός χρόνος και φυσικά ευρωπαϊκό χρήμα σε παραγωγές που λόγω εθνικότητας και άλλων χαρακτηριστικών έμεναν ως τώρα στο περιθώριο είναι η φωτεινή πλευρά του ζητήματος, η αντίθετη είναι ότι για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το ίδιο το καλλιτεχνικό έργο η Ευρώπη κινδυνεύει να στερηθεί μια θεμελιώδη πηγή της κουλτούρας της, τη βρετανική μυθοπλασία.

Το Brexit αρχίζει πια να μην είναι μια πολιτικοοικονομική διαμάχη μεταξύ Βρυξελλών και Λονδίνου που αφορά μόνο ευρωπαίους διπλωμάτες και τεχνοκράτες και που ελάχιστα αγγίζει την καθημερινότητά μας.

Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται ότι οι συνέπειες του διαζυγίου Βρετανίας – Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι πολύ περισσότερες και πολύ πιο έντονες απ’ ό,τι οι περισσότεροι ίσως φαντάζονταν και κατά πως φαίνεται, αυτοί που τελικά θα την πληρώσουν, όπως συνήθως συμβαίνει στα διαζύγια που δεν εξελίσσονται ομαλά, είναι τα παιδιά τους, δηλαδή εμείς οι πολίτες.

Headlines