Πόσο απελπισμένο είναι κόμμα που φιλοξενεί υβριστές αντιεμβολιαστές; Τους «έχει όλους» ο βελουχιωτιστής; Την ηγεσία, τους γραμματείς και φαρισαίους ονειροπωλητές νεοκομμουνιστές, τους ευαίσθητους τιμημένους παλαιοπασόκους; Όλοι τον φοβούνται;

Θα πει κανείς, «δεν είναι ότι ‘τους έχει’ – απλώς, όταν ο αρχηγός δηλώνει ‘η μουσική είναι η γλώσσα της ανάγκης’, είναι φανερό ότι καθένας δικαιούται να λέει ότι κατεβάσει η κούτρα του».

Δεν συμφωνώ – η φράση του Αρχηγού είναι μελετημένη, προέκυψε από συνεργασία λογίων: του πήγαν ο λογογράφος και η υπεύθυνος πολιτιστικών πανηγυρικό για την ημέρα της μουσικής. Ξεκινούσε «Η μουσική είναι η γλώσσα όλων των συναισθημάτων που μας ορίζουν ως ανθρώπους. Χωρίς τη μουσική, όπως έλεγε ο Νίτσε, η ζωή θα ήταν ένα λάθος».

– Ωραία η φράση αυτού του Νίτσε, αλλά δεν ήταν ακροδεξιός; – συνοφρυώθηκε ο πρόεδρος.

– Έτσι λένε πολλοί· δεν ισχύει όμως, διότι ο Ουναμούνο απέδειξε…, ξεκίνησε η περί τα πολιτιστικά ειδική.

– Άσε, εμείς είμαστε με τους πολλούς· να βγει το όνομα.

– Θα το βρουν αμέσως …, παρενέβη ο λογογράφος. Υπάρχει σε όλες τις συλλογές «10 αποφθέγματα για τη μουσική»· θα είναι χειρότερα, θα πουν πως τσιτάρουμε Νίτσε στα κρυφά.

 – Να το ισορροπήσουμε τότε, είπε ο αρχηγός. Σκέφθηκε λίγο … λοιπόν, θα ξεκινάει «Η μουσική είναι η γλώσσα της ανάγκης…», που είναι αριστερό και αγωνιστικό – απόδειξη ότι η τζαζ βγήκε από τους νέγρους στις βαμβακοφυτείες, είπε ο αρχηγός θριαμβευτικά.

– Μα ο Μπένγιαμιν έγραψε για τη τζαζ…, ψέλλισε η του πολιτισμού.

– Μπένγιαμιν; Who cares? – Βάρναλης: «τέκνο της Ανάγκης και ώριμο τέκνο της Οργής», αυτό είναι και η μουσική και εγώ – εμείς θέλω να πω, έκλεισε τη συζήτηση ο αρχηγός.

Με τη μουσική λοιπόν εκφράζονται οι αναγκασμένοι – ενίοτε και οι χαρούμενοι με ωδές, οι λυπημένοι με μοιρολόγια και Stabat Mater και Εγκώμια, ίσως οι ερωτευμένοι με καντάδες, μπορεί και οι καθαροί εστέτ του «η μουσική για τη μουσική» με νότες σε πεντάγραμμα, ίσως οι πανηγυριστές με νταούλια και ζουρνάδες, ενίοτε σαμάνοι με μανία ιεροτελεστική ή στρατηγοί με μανία για πολέμους και εμβατήρια, ή επαγγελματίες μουσικοί για να βγάλουν το ψωμί τους -αλλά η ανάγκη έχει τα πρωτεία.

Και έτσι πρέπει· αλλιώς, θα μείνουμε απλοί συνθέτες, εκτελεστές, τραγουδιστές, χορευτές – ενώ το θέμα είναι να γίνουμε αγωνιστές και πολεμιστές, να υπηρετούμε τους αρχηγούς, να τους υμνούμε, από την ανάγκη να μη μας πάρουν το κεφάλι.

Headlines