Το κόμπλεξ του ήρωα

«Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο», διαβάζουμε στο κείμενο των συμπερασμάτων, «καταδικάζει και απορρίπτει κάθε προσπάθεια τρίτων χωρών για εργαλειοποίηση των μεταναστών για πολιτικούς σκοπούς». Οχι μόνον καταδικάζει, παρακαλώ, αλλά απορρίπτει κιόλας! Δηλαδή, τώρα που μιλάμε, εκεί στην Αγκυρα πρέπει να τα έχουν κάνει πάνω τους. Ωστόσο, η Τουρκία δεν κατονομάζεται· απλώς υπονοείται και ο νοών νοείτω. Οπως ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει τα κηρύγματα κατά του εμβολιασμού, αλλά δεν τολμά να αναφέρει το όνομα του Παύλου Πολάκη, που κηρύσσει από το βήμα της Βουλής ότι αρνείται να γίνει «πειραματόζωο».

Υπάρχει βέβαια μια ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο περιπτώσεων. Στη διεθνή διπλωματία, τέτοιου είδους διακριτικότητα είναι κατανοητή, ίσως και επιβεβλημένη, εφόσον Τουρκία και ΕΕ βρίσκονται ξανά σε φάση προσέγγισης και προσπαθούν να συνεννοηθούν. Σε αυτό το πλαίσιο, προφανώς η ρητή αναφορά στην Τουρκία δεν θα βοηθούσε, ίσως μάλιστα έφερνε και το αντίθετο αποτέλεσμα. Παρόμοια διπλωματικότητα όμως στο εσωτερικό ενός κόμματος, που υποτίθεται ότι καθοδηγεί ένα τμήμα της κοινωνίας και φιλοδοξεί να κυβερνήσει ξανά, είναι καταγέλαστη και μάλιστα για ένα τόσο σοβαρό θέμα δημόσιας υγείας. Ο Πολάκης είναι βασικό και προβεβλημένο στέλεχος του κόμματος, δεν είναι «τρίτη χώρα» για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η Τουρκία για την ΕΕ – ή μήπως είναι και εμείς δεν το έχουμε καταλάβει;

Εδώ που έχουμε φθάσει, δεν το αποκλείω να είναι. Αλλωστε, είναι φανερό από την απάντηση, που έδωσε ο ίδιος στην εσωτερική κριτική για τη θέση του περί εμβολίων, ότι ο Πολάκης έχει τη δική του γραμμή στα πάντα. Αυτός συνεχίζει μόνος του τον εμφύλιο, κάτι που είμαι βέβαιος ότι δεν το συμμερίζονται όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ – ενδεχομένως να είναι αρκετοί όσοι ταυτίζονται με το εμφυλιοπολεμικό μένος που βράζει μέσα του, οπωσδήποτε όμως δεν είναι όλοι. Και έτσι να είναι, όμως, είναι αδιανόητο πρώην υπουργός Υγείας (αναπληρωτής έστω) να κάνει κηρύγματα κατά του εμβολιασμού για τον κορωνοϊό, σε σύγκρουση με την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, αλλά το κόμμα του να μην τολμά να τον βάλει στη θέση του.

Θα μου πείτε ότι, παρ’ όλα αυτά, τον άδειασαν τόσο ο Τσίπρας στο πολιτικό συμβούλιο όσο και ο Γιούκλιντ Τσαλακώτος, ο οποίος είχε μάλιστα το θάρρος να είναι κατά τι σαφέστερος από τον αρχηγό του στις δηλώσεις του. Και λοιπόν; Ο Πολάκης δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Οι αντιρρήσεις μάλλον τον ερεθίζουν περισσότερο και σύντομα θα επανέλθει στο θέμα. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, είναι τέτοια η φύση του. Ο τερατώδης ναρκισσισμός του δεν του επιτρέπει να δεχθεί ότι μπορεί να σφάλλει – πόσο μάλλον ότι λέει βλακείες. Αυτός θεωρεί ότι έχει πάντα δίκιο σε ό,τι λέει και, επειδή καταφέρνει να επιβάλλεται στο περιβάλλον του δια του εκφοβισμού, αυτό ενισχύει ακόμη περισσότερο την αυτοπεποίθησή του.

Θα περιμένε κανείς ότι το τέταρτο κύμα, που αναμένεται από Οκτώβριο και για το οποίο όλοι οι ειδικοί προεδοποιούν ότι θα πλήξει τους ανεμβολίαστους, θα τον έκανε να μεταβάλλει τη θέση του, δεδομένου ότι είναι και αρειμάνιος καπνιστής. Αμ δε! Το αντίθετο συμβαίνει, ο κίνδυνος τον προσελκύει, διότι ο άνθρωπος πάσχει από το κόμπλεξ του ήρωα. Το αστείο είναι να σκέπτεσαι ότι θα έλθει η μέρα – αναπόφευκτο είναι – που ο Πολάκης θα πάψει να είναι βουλευτής και τότε, όπως ορίζει ο νόμος, θα επιστρέψει στο ΕΣΥ με τον βαθμό του διευθυντή. Αλλά τι λέω; Τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, δεν μου φαίνεται και τόσο αστείο. Καλύτερα να παραμείνει βουλευτής μέχρι τη συνταξιοδότησή του παρά να επιστρέψει στα ιατρικά καθήκοντα. Το κοινωνικό κόστος θα είναι μικρότερο…

ΑΤΣΑΛΙΝΗ ΘΕΛΗΣΗ

Το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ (του «ιστορικού») ξεκίνησε και ο γραμματέας του Δημήτρης Κουτσούμπας στον χαιρετισμό του διαπίστωσε ότι βρισκόμαστε «σε εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό». Υποθέτω ότι η διαπίστωσή του αφορούσε αποκλειστικά την αίθουσα του συνεδρίου, όπως επίσης το κτίριο και το προαύλιό του, διότι πέρα από την περίφραξη του Περισσού μόνο ο Δ. Κουτσούμπας βλέπει κάτι τέτοιο.

Δήλωσε επίσης ή, μάλλον, διατράνωσε ότι «με αισιοδοξία και ατσάλινη θέληση προχωρούμε στον 21ο αιώνα». Κατ’ αρχάς, εφιστώ την προσοχή σας στο επίθετο «ατσάλινη» με το οποίο προσδιορίζει τη θέληση. Είναι ένας εύσχημος τρόπος, νομίζω, για να αποφύγει να προσδιορίσει τη θέληση ως «σταλινική», διότι αυτό σημαίνει το nom de guerre  του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουκασβίλι: άνθρωπος από ατσάλι. Γιατί όμως δεν το λέει ευθέως; Ο Στάλιν, ως γνωστόν, είναι αξιαγάπητος ανά τον κόσμο! Ωστόσο, οι στόχοι που θέτει το «ιστορικό» είναι υπέρ το δέον φιλόδοξοι έως ανέφικτοι. Το λέω γιατί δεν είναι απλό πράγμα να περάσεις απευθείας από τον 19ο αιώνα στον 21ο. Εκεί ανάμεσα υπάρχει και ο 20ος…