«Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173»: Από το Τμήμα Ανθρωποκτονιών, στην συγγραφή ενός καθηλωτικού βιβλίου

Το βιβλίο από τις εκδόσεις Διόπτρα με το χαρακτηριστικό εξώφυλλο με περιμένει εβομάδες στην βιβλιοθήκη και όλο λέω να το ξεκινήσω, μα το αναβάλλω. Παράλληλα, πέφτω πάνω σε δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο που αποθεώνουν έναν συγγραφέα που τυχαίνει να γνωρίζω κυρίως ως μεταφραστή.

Χαζεύω μερικές φορές το οπισθόφυλλο και μου έρχονται στο νου τα αγαπημένα μου επεισόδια του Κόκκινου Κύκλου και της Δέκατης Εντολής. Soundtrack Madrugada, ουρλιαχτά κορυφαίων Ελλήνων ηθοποιών και καρέ αγωνίας στην ελληνικη μικρή οθόνη-α, ρε Πάνο Κοκκινόπουλε.

Και μιας που είπα για το οπισθόφυλλο του τελευταίου βιβλίου του Βαγγέλη Γιαννίση «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173», σας παραθέτω το κείμενό του:

Ένας τοξικοεξαρτημένος βρίσκεται σταυρωμένος σε ένα δάσος.
Ένας εισοδηματίας δολοφονείται βίαια στο διαμέρισμά του.
Άγνωστοι πυροβολούν έναν Ολλανδό σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται από το σπίτι του.
Μια φωτιά σε ένα δώμα αποκαλύπτει ένα πτώμα δεμένο στο κρεβάτι.
Πέντε εγκλήματα και πέντε αξιωματικοί της αστυνομίας με έναν και μοναδικό στόχο: Να τα εξιχνιάσουν.

Ο Βαγγέλης Γιαννίσης γίνεται ο πρώτος Έλληνας συγγραφέας που συνεργάζεται στενά με τους αξιωματικούς του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας για να παρουσιάσει πέντε αληθινές ιστορίες βγαλμένες από τα αρχεία του Ανθρωποκτονιών. Ειδεχθή εγκλήματα ζωντανεύουν στα μάτια του αναγνώστη, σε ένα ταξίδι στα άδυτα πέντε υποθέσεων που συγκλόνισαν τη χώρα.

Διαβάστε αυτό το βιβλίο. Διαβάστε το ανεξάρτητα από το αν ας αρέσουν τα αστυνομικά μυθιστορήματα.

Γιατί αυτό είναι (το) κάτι άλλο.

Το ξεκίνησα ένα βράδυ που αποφάσισα να μείνω μέσα-λίγες μέρες πριν, κατακαλόκαιρο, στο διαμέρισμα το κυψελιώτικο.

Διαβάζεται μονορούφι. Μου ήταν δύσκολο να το «σπάσω» σε δύο δόσεις-πρώτα τρεις ιστορίες και έπειτα, οι άλλες δύο. Έτρωγα διαβάζοντάς το. Κάπνιζα διαβάζοντάς το. Έκλαψα σε δύο σημεία-δεν επιθυμώ να σα πω ποια. Είχα σχετική ταχυπαλμία, ειδικά σε ορισμένες σελίδες. Η διαλεύκανση εγκλημάτων, η διαδικασία της ανάκρισης, η αγωνία των αστυνομικών, ο τρόπος που δρουν οι κατ’ επάγγλεμα και οι «άπαξ» δράστες εγκλημάτων. Τα νεκρά σώματα των ανθρώπων, τα γεμάτα τασάκια.

Τηλεφωνώ στον Βαγγέλη από το γραφείο. Είμαι τόσο χαρούμενη που μπορώ να μιλήσω με τον συγγραφέα αυτού του επικού βιβλίου. Ναι, υπάρχουν θαύματα και εν ζωή, δεν βαριέμαι να τον γράφω.

«Έχω να σε ρωτήσω μερικά πράγματα», του λέω. «Ό, τι θες», μου απαντά. (Ευχαριστώ, Βαγγέλη)

Από την στιγμή της σύλληψης της ιδέας, μέχρι την παράδοση του βιβλίου στον εκδότη πόσος χρόνος μεσολάβησε;

Πρέπει να συμβουλευτώ τα email μου για να σου απαντήσω. Τέλη Απριλίου 2019 είχα την ιδέα να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα και 9 Μαΐου επικοινώνησα μέσω mail με τη Διεύθυνση Επικοινωνίας στο αρχηγείο της ΕΛΑΣ, προκειμένου να τους εξηγήσω το concept του βιβλίου και το πώς θα ήθελα να το υλοποιήσω.

Η θετική απάντηση ήρθε περίπου έναν μήνα αργότερα, στις 12 Ιουνίου και από την επόμενη εβδομάδα στρώθηκα για τα καλά στη δουλειά. Μέσα Ιουλίου του 2020 παρέδωσα το βιβλίο στη Διόπτρα. Ευτυχώς που μου είχε κόψει και έγραφα παράλληλα με τις επισκέψεις στη ΓΑΔΑ, ειδάλλως με το mental block που έπαθα στη δεύτερη καραντίνα, με βλέπω να μην το είχα τελειώσει ακόμα.

Ποια είναι η προσωπική σου «αγαπημένη» ιστορία; Ποια σε παίδεψε λίγο περισσότερο;

Δεν θα πρωτοτυπήσω, θα απαντήσω και στις δύο ερωτήσεις δίχως δεύτερη σκέψη: η τέταρτη ιστορία. Πρώτα απ’ όλα, εξαιτίας της φύσης της.

Η αστυνομική έρευνα έχει μία ρουτίνα. Στην αρχή έχουμε την ανακάλυψη του πτώματος (μιας και μιλάμε για ανθρωποκτονία), την αυτοψία της σκηνής του εγκλήματος , έπειτα έχουμε τη σκιαγράφηση του θύματος, αναζήτηση τυχόν μαρτύρων, έρευνα στο πεζοδρόμιο και συνήθως έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα η ομάδα καταλήγει σε κάποιον ή κάποιους υπόπτους.

9 στις 10 περιπτώσεις όταν ο φερόμενος ως δράστης ανεβαίνει στον 11ο όροφο για να περάσει από ανάκριση, η ομάδα έχει ήδη στοιχειοθετήσει το κατηγορητήριο εναντίον του και κυνηγούν την ομολογία όχι επειδή τη χρειάζεται για να καταδικαστεί ο δράστης, αλλά περισσότερο για να γίνει το profiling του.

Στην τέταρτη ιστορία, αυτή η σειρά ανατρέπεται και όλα τα στάδια της έρευνας θα πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα μέσα σε ελάχιστες ώρες. Λέω συχνά μία ατάκα, ότι η έρευνα είναι μαραθώνιος, όχι σπριντ. Σε αυτή την περίπτωση έπρεπε να γίνει σπριντ.

Δώσε μας για καθε μια απο τις ιστορίες 2 με 3 «κρυμμένα» facts-γύρω από την συγγραφή τους, την δυσκολία ή απόλαυση άγρας των σχετικών πληροφοριών, κάτι για τους ήρωες…

Η πρώτη ιστορία γράφτηκε δεύτερη χρονικά, ωστόσο όταν ολοκλήρωσα την πρώτη γραφή του βιβλίου και το διάβασα, θεώρησα πως ήταν καλύτερο να πάει πρώτη.

Ήταν και αυτή που χρειάστηκε τις περισσότερες συνεντεύξεις, ίσως γιατί… «φάγαμε» κάμποσες από αυτές μιλώντας για βιβλία. Ο Περρής (της δεύτερης) είναι απίστευτος χαρακτήρας και μάλιστα ανακαλύψαμε εντελώς κατά τύχη ότι πηγαίναμε στο ίδιο σουπερμάρκετ.

Δεν του το έχω πει, αλλά ετοιμαζόμουν να του προξενέψω και μία φίλη, αλλά έτυχε η πρώτη καραντίνα και η φίλη άρχισε να μιλάει στο Instagram με ένα παιδί, οπότε δεν προχώρησε.

Ο Λάλος κάνει τα καλύτερα γράμματα αριστερόχειρα που έχω δει στη ζωή μου. Ο Ευαγγέλου είναι ο πιο δεινός αφηγητής ιστοριών που έχω συναντήσει. Το μικρό όνομα που διάλεξα για το alter ego του πραγματικού Ευαγγέλου -Σωτήρης- πηγάζει από τον αγαπημένο του μυθιστορηματικό αστυνομικό τον Σάλβο Μονταλμπάνο.

Από τον Αρβανίτη ξεπατίκωσα τη νέα αγαπημένη μου συνήθεια, να χρησιμοποιώ πένα και μελάνι. Οι βιβλιογραφικές του γνώσεις είναι απίστευτες, είναι πραγματική εγκυκλοπαίδεια (και πώς να μην είσαι, όταν έχεις εκπαιδευτεί από το FBI). Να σημειωθεί, βέβαια, πως ακόμα μου χρωστάει βόλτα με τη μηχανή.

Θα ήθελα την ειλικρινή σου άποψη για την δουλειά του Πάνου Κοκκινόπουλου στην ελληνική τηλεόραση.

Δεν πιστεύω πως υπάρχει τηλεθεατής σε αυτή τη χώρα που να μην έχει δει έστω και ένα επεισόδιο από κάποια σειρά του. Είναι εθιστικές, τολμηρές (μιας και ο κ. Κοκκινόπουλος είχε την τόλμη να κάνει αστυνομικές σειρές σε εποχές που στην τηλεόραση πουλούσε κυρίως η κωμωδία και το δράμα) και ειλικρινείς.

Με όλες τις αδυναμίες που μπορεί να έχουν σειρές των 90s και 00s, οι οποίες δεν μειώνουν την αξία που αυτές έχουν για την ελληνική τηλεόραση. Προσωπικά, θα του είμαι για πάντα ευγνώμων, γιατί μέσα από τις σειρές του ανακάλυψα τους Madrugada και τους Midnight Choir.

Πες μου τρεις Έλληνες συγγραφείς που ασχολούνται με το αστυνομικό και τους θαυμάζεις.

Εύκολη απάντηση. Πρώτο και καλύτερο τον Δημήτρη Σίμο. Δεν χρειάζεται να πω πολλά, αν ο Δημήτρης είχε γεννηθεί στην Αμερική θα έκανε ακόμη περισσότερα όμορφα πράγματα. Ίσως ο πιο ταλαντούχος συγγραφέας της γενιάς μας.

Τη Χίλντα Παπαδημητρίου για την ποιότητα της γραφής της, το βιτριολικό χιούμορ και τις μουσικές αναφορές. Και τον Δώρο Αντωνιάδη που γράφει όποτε προλαβαίνει, αλλά όποτε γράφει το κάνει απίστευτα καλά. Δώρο, αν το διαβάζεις, σου κρατάω εγώ τα παιδιά αν είναι να γράψεις κάτι μέσα στο καλοκαίρι.

Τι ετοιμάζεις άλλο αυτή την περίοδο; Ίσως κάτι μεταφραστικά…

Μεταφραστικά έχω δουλειές με φούντες, μέχρι Οκτώβριο το πρόγραμμά μου είναι γεμάτο -ευτυχώς, δηλαδή. Συγγραφικά, ασχολούμαι με ένα stand-alone βιβλίο διαφορετικό απ’ όσα έχω γράψει μέχρι σήμερα. Οι φαν του Άντερς, βέβαια, ας μην ανησυχούν, το νέο του βιβλίο είναι ήδη έτοιμο και θα κυκλοφορήσει το 2022.

Ανακαλύψτε τα έργα του Βαγγέλη Γιαννίση εδώ.