«Αυτό το Facebook μπορεί να μας εξηγήσει;»

Προς στιγμήν, ενσκήπτει ο πειρασμός: αναρωτιέσαι αν όντως το Facebook επέβαλε τριήμερη αφωνία στον Παύλο Πολάκη ή αν πρόκειται για αυτοσχέδιο τρολάρισμα που θα ζήλευαν οι Μόντι Πάιθον της νέας εποχής. Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων, όμως, όταν ο ίδιος ο παθών ξέσπασε με το ακοπιάριστο ύφος του προσθέτοντας στα περασμένα μεγαλεία και εκείνο της λογοκρισίας στον προσωπικό του λογαριασμό; Ο μέχρι πρότινος προνομιακός χώρος για την απύλωτη ψυχοσύνθεση έβαλε βέτο στη «φωνή του λαού». Παρέλαβε κήρυκα και παρέδωσε «καρυδωμένο λαρύγγι».

Από μία άλλη οπτική, η σύγκρουση αυτή άργησε. Ο Πολάκης δεν τη φοβόταν. Αντιθέτως, ίσως και να τη χρειαζόταν. Μέσα στην – συγκρατημένη για τα κυβικά του – παράγραφο πρόλαβε να χωρέσει πολλά από τα παραπονεμένα λόγια ενός που τον φιμώσανε. Πρώτα απ’ όλα, την καταγγελία για «δολοφονία χαρακτήρα», που εσχάτως έχει πέσει σαν σπίθα στα σπαρτά του Facebook. O κανόνας μάλιστα λέει ότι επικαλούνται δολοφονία χαρακτήρος όσοι προηγουμένως έχουν ξιφουλκήσει κατά διαφόρων χαρακτήρων. Στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, ο Νίκος Μωραΐτης ένιωσε την ψυχρή ανάσα των «δολοφόνων» ύστερα από δική του ανάρτηση, όπου κατάφερε να χωρέσει στην ίδια πρόταση το όνομα της υπουργού Πολιτισμού με την περιγραφή «ντυμένη ψυγείο» και να της χρεώσει το χουντικό κιτς που έχει κατακλύσει όλη τη χώρα (ευτυχώς όχι ακόμη το έντεχνο τραγούδι, το έντεχνο χιούμορ και τον «έντεχνο» σχολιασμό της επικαιρότητας).

Ο Πολάκης χώρεσε επίσης τη θεωρία περί «κομμάτων – μπαταχτσήδων», χωρίς την οποία επικρατεί ξεραΐλα στο ψηφιακό δικαστήριο («επιστρατεύτηκαν τα γνωστά νεοδημοκρατικά τρολ των (καταχρεωμένων στις τράπεζες) υπογείων της Πειραιώς») και την πάντα επίκαιρη αιχμή προς την ελίτ της τεχνολογίας: «Αυτό το Facebook μπορεί να μας εξηγήσει πώς στοιχειοθετείται η παράβαση των όρων που «αφορούν σε παρενόχληση και εκφοβισμό» στις αναρτήσεις μου;». Με δεδομένη την πολυπραγμοσύνη του Μαρκ Ζάκερμπεργκ, εδώ έχουμε καραμπινάτη περίπτωση «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».

Ψεκαστικά τσιτάτα

Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε κι αυτό: στρέφονται εναντίον των social media όσοι νομιμοποίησαν τη γραμμή πυρός τους. Καταγγέλλουν τις ανθρωποφαγικές τάσεις πρόσωπα που καταγγέλλονται ότι πρωτοστατούν στις ψηφιακές πυρές. Με ένα τσιτάτο ψεκαστικό. Με έναν κανιβαλικό εξυπνακισμό. Με υπότιτλους που εξαργυρώνονται στο μελλοντικό ταμείο. Με μνησικακία και εχθρότητα ακαταπαύστως.

Το ζήτημα θα ήταν μεμονωμένο έως και αδιάφορο εάν δεν συνιστούσε ένα παράλληλο σύμπαν στο είδος αντιπολίτευσης που ασκείται στη χώρα. Μέχρι να συγκροτηθεί ένα ρεαλιστικό πλάνο, αντιπολίτευση είναι ό,τι παράγει θόρυβο. Από το εργασιακό και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ως τα ντεφιλέ μόδας και το έγκλημα στα Γλυκά Νερά.

Ακόμη και η πολακική ερμηνεία για τους εμβολιασμούς (στο όνομα της οποίας πάντως ο πρώην υπουργός έβαλε και εναντίον συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ «που το παίζουν παντογνώστες»). Παραγνωρίζεται έτσι ένας βασικός κανόνας της επικοινωνίας, σύμφωνα με τον οποίο ο βόμβος επικαλύπτει το μήνυμα. Ο Πολάκης φωνασκεί εναντίον του απρόσωπου Facebook, όπως και άλλοι «αναξιοπαθούντες» πριν από αυτόν. Το μήνυμα χάνεται μέσα στη χοάνη. Ξεχνιέται. Κι ύστερα θα επιστρέψουν όλοι και όλες στη θαλπωρή του αγαπημένου τους πολυβολείου. Η επόμενη βιτριολική ανάρτηση είναι έτοιμη από καιρό.