Πάουλ Κλέε: Το Μπαουχάουζ, ο Χίτλερ και η σπάνια νόσος που τον οδήγησε στο θάνατο

Ο Πάουλ Κλέε, ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες των αρχών του εικοστού αιώνα, ο οποίος υπήρξε ζωγράφος, εκπαιδευτικός, μουσικός και ποιητής πέθανε σαν σήμερα το 1940.

Η κριτική και ειρωνική ματιά του στον κόσμο, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές της ζωής του, ενέπνευσε σατιρικά σχέδια, καρικατούρες και πίνακες με τίτλους άλλοτε σοβαρούς και άλλοτε αστείους.

Ο Πάουλ Κλέε έπασχε από σκληροδερμία, μία σπάνια ρευματική νόσο και η ημερομηνία του θανάτου του έχει ανακηρυχθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Σκληροδερμίας με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Ενώσεων Σκληροδερμίας (FESCA).

Αφηρημένη τέχνη με αναμνήσεις

O Πάουλ Κλέε (Paul Klee) ήταν ελβετός ζωγράφος της αφηρημένης τέχνης, από τους πιο πρωτότυπους του 20ου αιώνα και από τους σημαντικότερους στοχαστές σε θέματα τέχνης. Τα έργα του, με τον παράδοξο πικτογραφικό χαρακτήρα τους και τη γραμμική ελευθερία, θυμίζουν μερικές φορές την παιδική τέχνη. Ο ίδιος χαρακτήριζε τη ζωγραφική του ως «αφηρημένη τέχνη με αναμνήσεις».

Ο Πάουλ Κλέε γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1879 στο Μινχενμπούχσε, ένα χωριό κοντά στη Βέρνη της Ελβετίας, από οικογένεια μουσικών. Ταλαντούχος ο ίδιος στο βιολί, ακολούθησε αρχικά μουσική σταδιοδρομία και μεταξύ 1903 και 1906 έπαιζε περιοδικά με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βέρνης. Στη νεότητά του ο Κλέε αγαπούσε ιδιαίτερα τα αρχαία ελληνικά, έγραψε επίσης ποιήματα και αποπειράθηκε να γράψει θεατρικά έργα.

Τα πρώτα του σχέδια περιλάμβαναν τοπία γεμάτα ευαισθησία, στα οποία οι γονείς του διείδαν την πιθανότητα μιας καλλιτεχνικής σταδιοδρομίας για τον γιο τους. Το 1898 ο Κλέε έφυγε για το Μόναχο κι ένα χρόνο αργότερα γράφτηκε στην Ακαδημία του Μονάχου, διευθυντής της οποίας ήταν ο Φρίντριχ φον Στουκ, τότε πολύ διάσημος ζωγράφος. Ο Κλέε ολοκλήρωσε τη μαθητεία του με μία επίσκεψη στην Ιταλία, όπου εμπνεύστηκε καθοριστικά από την αναγεννησιακή τέχνη.

Το 1906 παντρεύτηκε την πιανίστρια Λίλι Στουμπφ, που είχε γνωρίσει ως σπουδαστής, και εγκαταστάθηκε στο Μόναχο. Ο Κλέε εισήλθε στους κόλπους της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας όταν το 1911 έγινε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας «Γαλάζιος Καβαλάρης» («Der Blaue Reiter»), που είχαν ιδρύσει ο Βασίλι Καντίνσκι ο Φραντς Μαρκ.

Ωστόσο, ως το 1914 ο Πάουλ Κλέε δυσκολευόταν να ζωγραφίσει. Του έλλειπε η αυτοπεποίθηση και δεν εμπιστευόταν την ικανότητά του ως κολορίστα, γι’ αυτό και τα περισσότερα έργα του ως εκείνη τη χρονιά ήταν ασπρόμαυρα. Τον Απρίλιο του 1914 όμως ταξίδεψε στην Τυνησία κι εντυπωσιάστηκε από το τοπίο τόσο πολύ που άρχισε να ζωγραφίζει χρησιμοποιώντας έντονα χρώματα. Οι υδατογραφίες που φιλοτέχνησε στην Τυνησία θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτέλεσαν τη βάση για τον χειρισμό του χρώματος σ’ όλη τη μετέπειτα ζωγραφική του.

Ζωγραφίζοντας… αεροπλάνα

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε στον γερμανικό στρατό (1916-1918) και τοποθετήθηκε σε αεροπορικές βάσεις, όπου ζωγράφιζε και στίλβωνε αεροπλάνα. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, ο ψυχισμός του επηρεάστηκε έντονα από το θάνατο στα πεδία τω μαχών των φίλων του ζωγράφων Αουγκούστ Μάκε (1914) και Φραντς Μαρκ (1916).

Το 1920 ο Πάουλ Κλέε κλήθηκε να διδάξει στη Σχολή Αρχιτεκτονικής και Εφαρμοσμένων Τεχνών Μπάουχαους της Βαϊμάρης. Οι διαλέξεις που έδωσε – οι οποίες αργότερα συγκεντρώθηκαν σε περισσότερες από 3.000 σελίδες σημειώσεων κι έχουν εκδοθεί πολλές φορές σε πολλές χώρες – αποτελούν μια σημαντική συνεισφορά στον τομέα της θεωρίας της τέχνης.

Η βασική αρχή της τέχνης και της διδασκαλίας του Κλέε εκφράζεται καλύτερα με την παραβολή του με το δέντρο, που κορμός του είναι ο καλλιτέχνης. Το πρότυπο με βάση το οποίο αναπτύσσονται οι ρίζες του δέντρου είναι το πρότυπο της φύσης (πηγής μορφών και ιδεών για τον καλλιτέχνη). Το πρότυπο αυτό αντανακλάται στην ανάπτυξη των κλαδιών και των ανθών, αλλά στην τελική ανθοφορία (που είναι το έργο τέχνης) η φύση έχει μετασχηματιστεί χάρη στον πλούτο των φαντασιακών ενστίκτων του καλλιτέχνη. Σημαντικός είναι εξάλλου για τον Κλέε και ο ρόλος του αυτοσχεδιασμού: το έργο τέχνης, όπως κι ένα απλό σκαρίφημα, μπορεί να ακολουθήσει τη δική του πορεία εξέλιξης, οδηγούμενο από το υποσυνείδητο του καλλιτέχνη και χωρίς κανένα στοιχείο συνειδητού ελέγχου από μέρους του.

Η πρώτη ατομική έκθεση στο Παρίσι

Στα μέσα της δεκαετίας του ’20 ο Κλέε πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο Παρίσι. Η αυξανόμενη προσήλωσή του στην τέχνη του από τη μία και η πολιτική ένταση που επικρατούσε στη σχολή Μπάουχαους από την άλλη τον εξώθησαν να παραιτηθεί από την έδρα του το 1931, επιλέγοντας μία λιγότερο απαιτητική θέση καθηγητή στην Ακαδημία του Ντίσελντορφ.

Παρέμεινε εκεί ως την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Αφού υπέστη αλλεπάλληλες ταπεινώσεις από την Γκεστάπο, ξαναγύρισε στην Ελβετία, όπου και παρέμεινε ως το θάνατό του. Την περίοδο του ναζιστικού καθεστώτος, 102 έργα του από διάφορα γερμανικά μουσεία κατασχέθηκαν και απ’ αυτά 17 συμπεριλήφθηκαν στην έκθεση για την «εκφυλισμένη τέχνη», που οργάνωσαν οι Ναζί στο Μόναχο το 1937.

Μολονότι ο Κλέε ουδέποτε εντάχθηκε σε σχολή ή κίνημα (πέραν των χαλαρών δεσμών του με τον «Γαλάζιο Καβαλάρη»), επηρέασε τις περισσότερες καλλιτεχνικές τάσεις που χαρακτήρισαν την πρωτοπορία του 20ού αιώνα. Χωρίς να είναι ούτε παραστατικός, ούτε ανεικονικός, αλλά με τη δική του ενδοσκοπική, «χαμηλόφωνη», ιδιότυπη προσέγγιση, μας άφησε περισσότερους από 9.000 πίνακες, σχέδια και υδατογραφίες, τεκμήρια της εξαντλητικής του αφοσίωσης στο προσωπικό του όραμα. Το έργο του διακρίνεται για την εξαιρετική ευαισθησία του χρώματος, της γραμμής και της υφής του και είναι συχνά εμπλουτισμένο με φαντασία και χιούμορ.

Ο Πάουλ Κλέε άφησε την τελευταία του πνοή στις 29 Ιουνίου 1940 στην κλινική της Αγίας Αγνής στο Μουράλτο του Λοκάρνο. Την 1η Ιουλίου έγινε η αποτέφρωση της σορού του στο Λουγκάνο και η τεφροδόχος τάφηκε τελικά τον Σεπτέμβριο του 1942 στο κοιμητήριο Σοσχάλντεν της Βέρνης. Πάνω στην επιτύμβια πλάκα του είναι γραμμένο ένα απόσπασμα από το ημερολόγιό του: «Δεν μπορώ να αρπαχτώ από αυτόν τον κόσμο. Γιατί νιώθω τόσο κοντά με τους νεκρούς, όσο και με τα όντα εκείνα που δεν έχουν ακόμα γεννηθεί».