Επικείμενες τραγωδίες και κενές ελπίδες

Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να ζουν τον εφιάλτη της κατάρρευσης του 13ώροφου συγκροτήματος κατοικιών Champlain Towers South στη Φλόριντα.

Mέχρι στιγμής οι αρχές κάνουν λόγω για 12 νεκρούς και 149 αγνοούμενους.

Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης ο τραγικός σεισμός στην Πάρνηθα το 1999 είχε προκαλέσει τον θάνατο σε 145 ανθρώπους.

Η τελευταία εξέλιξη που κυριαρχεί στα αμερικανικά ΜΜΕ είναι πως, μόλις τον περασμένο Απρίλιο, οι ένοικοι είχαν ενημερωθεί με επιστολή των διαχειριστών, πως αναφορικά με κάποιες φθορές που είχαν εντοπιστεί ήδη από το 2018 η κατάσταση του κτιρίου, «έχει επιδεινωθεί σοβαρά».

Μάλιστα στην επιστολή αυτή αναφερόταν πως  «όταν μπορείς να διακρίνεις με τα μάτια σου τις ρωγμές στο τσιμέντο, αυτό σημαίνει ότι οι σιδερόβεργες που το συγκρατούν έχουν σκουριάσει και η κατάσταση τους επιδεινώνεται κάτω από την επιφάνεια»

Η επιστολή περιείχε λεπτομερή αναφορά των προβλημάτων που αντιμετώπιζε το κτίριο καθώς και ανάλυση του κόστους των επισκευών που ξεπερνούσε τα 16 εκατομμύρια δολάρια.

Η εικόνα ενός 13όροφου κτιρίου «σκισμένου» στη μέση, με παιδικά κρεβάτια να ισορροπούν στο κενό και προσωπικά αντικείμενα, μικροέπιπλα, στρώματα τσακισμένα σε σωρούς από συντρίμμια είναι σοκαριστική. Περίπου τα μισά από τα 135 διαμερίσματα του κτιρίου κατέρρευσαν.

Τριανταπέντε άτομα διασώθηκαν από το άθικτο τμήμα του κτιρίου και 2 ανασύρθηκαν ζωντανά από τα συντρίμμια.

Όλα συνέβησαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στη 01:30 περίπου τα ξημερώματα.

Η Σάρον Σρέχτερ, ένοικος διαμερίσματος στον 11 όροφο, δήλωσε στο CNN πως βρισκόταν στο κρεβάτι της όταν ένιωσε κάτι σαν σεισμό και πως όταν κοίταξε έξω από τις μπαλκονόπορτες και το τοπίο που αντίκριζε μπροστά της, της ήταν αγνώριστο.

«Δεν είδα τίποτα, και είπα στον εαυτό μου «Πού είναι το κτίριό μου;» Νόμιζα ότι ονειρευόμουν, ότι ήταν ένας εφιάλτης».

Ο 61 ετών κύριος Λόπεζ ξύπνησε από τον εκκωφαντικό θόρυβο της κατάρρευτσης, κοίταξε έξω από την πόρτα του διαμερίσματός του και είδε ότι δεν είχε μείνει τίποτα από το χολ του ορόφου του. Ούτε το διαμέρισμα στα αριστερά ούτε τα διαμερίσματα μπροστά του. Μόνο μια αλλόκοτη σιωπή και σκοτάδι.

H ένοικος του 11ου ορόφου παραδέχτηκε ότι ρωγμές στο κτίριο και η παρουσία νερού σε διάφορα σημεία του parking  του κτιρίου τής είχαν προκαλέσει ανησυχία για την γενική κατάσταση του κτιρίου.

Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι για ποιο λόγο οι ένοικοι του μοιραίου κτιρίου, παρόλο που και γνώριζαν και ανησυχούσαν, δεν έκαναν κάτι για να αποτρέψουν την τραγωδία.

Το κόστος για τις επισκευές ήταν σίγουρα πολύ μεγάλο, εξίσου όμως μεγάλος ήταν και ο κίνδυνος που διέτρεχαν.

Σύμφωνα με έρευνα για την τάση χιλιάδων ανθρώπων να αγνοούν ενδείξεις και προειδοποιήσεις που έχουν να κάνουν με επικείμενες καταστροφές, πολλές φορές η επιθυμία μας να μη συμβεί κάτι, μας κάνει τελικά να πιστεύουμε ότι αυτό δεν θα συμβεί.

Η ελπίδα μας δηλαδή ότι δεν θα έρθει μια καταστροφή, κι ας υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για το αντίθετο, αντικαθιστά οποιαδήποτε από μέρους μας δραστική ενέργεια.

Οι εθισμένοι στον κάπνισμα γνωρίζουν πολύ καλά το κακό που κάνουν στην υγεία τους, η άμεση όμως και στιγμιαία απόλαυση  που τους προσφέρει ένα τσιγάρο τους κάνει να κλείνουν τα μάτια μπροστά σε έναν βέβαιο αλλά μελλοντικό κίνδυνο.

Παρομοίως, σε περιπτώσεις σοβαρών ενδείξεων ή προειδοποιήσεων για μια επικείμενη καταστροφή η απραξία και η μη εμπλοκή σε μια ιδιαίτερα δυσάρεστη κατάσταση όπως π.χ. η εγκατάλειψη της εστίας σου και η ανάγκη ανέρευσης νέου σπιτιού μοιραία στη σκέψη πολλών φαντάζει ως η προτιμότερη και βολικότερη επιλογή.

Δυστυχώς καταστροφές θα συμβαίνουν πάντα. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι, προτού αυτές ξεσπάσουν, να έχουμε προλάβει να  «διαβάσουμε» έστω κάποια σημάδια τους και να βρίσκουμε έγκαιρα το θάρρος και την αποφασιστικότητα να αντιδρούμε καταλλήλως.

Η κατάσταση με την πανδημία της Covid-19 δεν διαφέρει και πολύ. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε μια νέα τραγωδία, απλώς πρέπει να δράσουμε έγκαιρα, πριν φτάσει ο χειμώνας, και αποφασιστικά.

Παραδόξως όμως, και παρά το γεγονός ότι αυτό που καλούμαστε να κάνουμε περιορίζεται σε δύο τσιμπήματα στο μπράτσο, πολλοί από εμάς συνεχίζουμε να πείθουμε τους εαυτούς μας ότι το κακό δεν θα έρθει. Κενές ελπίδες.