Οσο ζημιογόνο είναι να αποσιωπούμε και να μην επιχαίρουμε με κάτι ουσιαστικά θετικό σε σχέση με την κοινωνική ανέλιξη άλλο τόσο καταστροφικό – ή μάλλον πολύ περισσότερο – να επαινούμε ως στοιχείο κοινωνικής χειραφέτησης κάτι που είναι σκέτη οπισθοδρόμηση. Εννοούμε το πλήθος – έστω και αν ήταν ένας περιορισμένος αριθμός ανθρώπων – που είχε συγκεντρωθεί κατά την προσαγωγή στον ανακριτή του δολοφόνου των Γλυκών Νερών και κραύγαζε «εγκληματία», «κακούργε», «να σαπίσεις στη φυλακή» και άλλα παρόμοια. Τι φανταζόταν αλήθεια το συγκεντρωμένο ολιγάριθμο πλήθος, ότι ο δολοφόνος περίμενε να ακουστούν οι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί για να αντιληφθεί το τι είχε κάνει και ενδεχομένως να μεταμεληθεί; Οσο και αν ξεχειλίζει η αγανάκτηση, δεν απευθύνεσαι σε κάποιον με τρόπο που όσο ψυχρός, αδίστακτος ή τέρας και αν είναι, δεν γίνεται να μην τον είχε υπολογίσει και επομένως δεν πρόκειται να ιδρώσει το αφτί του.

Ακόμα και ο πιο ταπεινωτικός και εξευτελιστικός χαρακτηρισμός όταν έρχεται ως ετυμηγορία που δεν προϋποθέτει κανενός είδους κόστος για τον άνθρωπο που του απονέμεται, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να αναδεικνύει τον ευάλωτο χαρακτήρα της υψηλής κοινωνικής υγείας που υποτίθεται πως εκφράζει. Είναι λόγος αυτός ώστε να μη συγκεντρωθούν όσοι άνθρωποι θα το αισθάνονταν ως πραγματική τους ανάγκη προκειμένου  να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους για έναν δολοφόνο; Οχι βέβαια.

Αλλά με την επιφύλαξη πως η ανάγκη της αποδοκιμασίας και του στιγματισμού θα παρέμενε τόσο ισχυρή όσο και αν αφορούσε σε μια υπόθεση με αυστηρά ιδιωτικό χαρακτήρα, όσοι δηλαδή απαρτίζουν το συγκεντρωμένο πλήθος να αισθάνονταν ο καθένας πως αποδοκιμάζοντας το κάνει για λογαριασμό του και όχι γιατί τον έχει συγκινήσει το γεγονός πως δεν είναι μόνος του αλλά παρέα με δέκα, είκοσι ή και εκατό ακόμη άλλους.

Ολα τα θέματα που γίνονται δημόσια, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ένα έγκλημα, σαν να οδηγούν σε μια επανατοποθέτηση ακόμη και των πολύ προσωπικών αξιών καθώς ενδέχεται όσο «σκοτάδι» κουβαλάει μέσα του ένας δολοφόνος άλλο τόσο έστω και διαφορετικής υφής και εντελώς ανώδυνο σε σχέση με το πρώτο μπορεί να κατοικεί μέσα στον άνθρωπο που αποδοκιμάζει. Καθώς, αν προβαίνει στην ενέργειά του, δεν είναι γιατί αισθάνεται πραγματικά την ανάγκη να το κάνει, όσο για να έρθει, έστω και από απόσταση, σε επαφή με ένα πρόσωπο που το περιβάλλει μια αχαλίνωτη δημοσιότητα και ο πλέον πρόσφορος και αθωωτικός τρόπος είναι αυτός της αποδοκιμασίας.

Η περιέργεια να διαπιστώσεις με τα ίδια σου τα μάτια πώς μπορεί να αντιδρά ένα πρόσωπο, αν όχι παγκόσμιας πανελληνίως έστω δακτυλοδεικτούμενο, αν δηλαδή τα μάτια του, η μύτη του, τα χείλη του, εξακολουθούν να παραμένουν στη θέση τους και δεν έχουν γίνει κάτι άλλο όπως θα φανταζόταν οποιοσδήποτε για τον εαυτό του, που τον συνειδητοποιεί ανίσχυρο ακόμη και για να σκοτώσει ένα μυρμήγκι, σε περίπτωση που εγκληματούσε. Με λίγα λόγια, για να πείσεις πως αποδοκιμάζεις πραγματικά ένα έγκλημα, χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη φαντασία από το να χρησιμοποιείς τις λέξεις όπως έχουν πολιτογραφηθεί για να μη λένε τίποτε και κυρίως να μην αποτρέπουν τίποτε.

Headlines