Αλληλεγγύη και όχι πανικός ή αδιαφορία

Είμαστε σε μια καμπή στην πανδημία.

Και εμείς και άλλες χώρες.

Τα προγράμματα εμβολιασμού έχουν προχωρήσει σε σημαντικό βαθμό, αλλά όχι τόσο ώστε να προσφέρουν εξασφάλιση ότι δεν θα υπάρξει νέο κύμα.

Την ίδια στιγμή, όπως συμβαίνει με τις πανδημίες, εμφανίζονται πιο μεταδοτικές παραλλαγές, όπως η «Δέλτα» που οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι σύντομα θα είναι κυρίαρχη και στη χώρα μας.

Αυτό σημαίνει ότι είναι πιθανό να έχουμε ένα νέο κύμα της πανδημίας.

Ακόμη και εάν θα είναι μικρότερο από τα προηγούμενα, υπάρχει ο κίνδυνος να βάλει σε δοκιμασία το σύστημα υγείας και σε αυτή την περίπτωση όλοι ξέρουμε ότι τα λοκντάουν γίνονται μονόδρομος.

Ωστόσο, όλα αυτά δεν είναι υποχρεωτικό να συμβούν.

Δεν μιλάμε για μια νομοτέλεια.

Έχουμε τη δυνατότητα να προλάβουμε και να αποφύγουμε τα χειρότερα.

Και το όπλο είναι ο εμβολιασμός.

Άνθρωπο τον άνθρωπο μπορούμε να οικοδομήσουμε την δυνατότητα να μην αντιμετωπίσουμε μεγάλο κύμα και ταυτόχρονα προστατεύουμε ακόμη καλύτερα τους ευπαθείς.

Και εμβόλια υπάρχουν και εμβολιαστικά κέντρα.

Αυτό που χρειάζεται είναι να πειστούν όλοι να κάνουν το εμβόλιο.

Γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι απέναντι σε αυτή την κατάσταση χρειάζεται να φτιαχτεί ένα κλίμα πανικού.

Ο φόβος μπορεί να είναι κακός οδηγός.

Ούτε όμως χρειάζεται και μια αδιαφορία.

Κατανοώ την κούραση, είναι φυσιολογική.

Όμως, δεν πρέπει να γίνει μοιρολατρία.

Μπορούμε ακόμη να κάνουμε πολλά.

Γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι ο κόσμος χρειάζεται να φοβηθεί περισσότερο.

Έχει φοβηθεί αρκετά.

Ούτε πιστεύω ότι το ζήτημα είναι να τιμωρηθεί (ή και να «ανταμειφθεί).

Το ζήτημα είναι να ξαναπιάσουμε ένα νήμα που ήταν η μεγάλη δύναμη σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας.

Και αυτό είναι η αλληλεγγύη.

Δεν είμαστε μόνοι απέναντι στον ιό.

Δεν είμαστε η «πάρτη» μας.

Είμαστε κομμάτι ενός συνόλου.

Χρειαζόμαστε τους άλλους και άλλοι μας χρειάζονται.

Και εάν είναι να εμβολιαστούμε δεν θα το κάνουμε μόνο γιατί φοβόμαστε για τον εαυτό μας.

Θα το κάνουμε και γιατί έτσι προστατεύουμε και άλλους.

Και γι’ αυτό θα το κάνουμε ακόμη και εάν δεν φοβόμαστε για τον εαυτό μας.

Θα το κάνουμε γιατί θέλουμε να είμαστε τμήμα του τείχους ανοσίας απέναντι στον ιό, δηλαδή της συλλογικής άμυνας της κοινωνίας, και γιατί αισθανόμαστε ότι είναι η ευθύνη μας.

Και γιατί άνθρωπος δεν είσαι όταν κοιτάς τον εαυτό σου, αλλά αρχίζεις να νιώθεις ότι έχεις ευθύνη απέναντι στον άλλο.

Μια διάσημη ανθρωπολόγος, η Margaret Mead είχε πει κάποτε ότι η πρώτη ένδειξη πολιτισμού σε μια παλαιολιθική κουλτούρα ήταν ένα σπασμένο μηριαίο οστό που είχε επουλωθεί.

Και ήταν ένδειξη πολιτισμού γιατί σημαίνει ότι κάποιος ασχολήθηκε με αυτό το κάταγμα, που στο ζωικό βασίλειο θα ισοδυναμούσε με θάνατο γιατί το ζώο δεν μπορούσε να κυνηγήσει ή να μετακινηθεί.

Αντίθετα, το επουλωμένο κάταγμα σήμαινε ότι κάποιος φρόντισε τον άλλο, αφιέρωσε χρόνο, τον βοήθησε, τον μετέφερε, τον φρόντισε.

Εάν η ανθρωπιά και ο πολιτισμός ξεκινούν όντως από τη στοιχειώδη αλληλεγγύη, το να κάνουμε το ελάχιστο βήμα του εμβολιασμού (που σε τελική ανάλυση έχει και ατομικό όφελος) είναι μια σημαντική συνεισφορά σε μια μάχη την οποία μόνο συλλογικά μπορούμε να κερδίσουμε.