Νατάσσα Μποφίλιου: «Ανήκω μόνο στον εαυτό μου ρε!»

Η Νατάσσα Μποφίλιου μεταφέρει τη φωνή των γυναικών που λένε «στοπ» στον αέναο κύκλο του «ανήκειν» σε κάποιον.

Η Νατάσσα Μποφίλιου στη συναυλία που έδωσε στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά στις 30 Ιουνίου, μίλησε για όλα τα άτομα, πρωτίστως για τις γυναίκες, που λένε «στοπ» στον αέναο κύκλο του “ανήκειν” σε κάποιον πριν ερμηνεύσει το κομμάτι της «Δεμένη» σε στίχους του Γεράμισου Ευαγγελάτου και μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη.

Στον πρόλογό της η Νατάσσα Μποφίλιου τα εξής:

“Την πρώτη φορά, που πήρα στα χέρια μου αυτούς τους στίχους, ήταν το 2011. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτήν τη στοίβα με τους στίχους, που είχε φτιάξει ο Γεράσιμος για τις “Μέρες του Φωτός”. Το τραγούδι αυτό βρισκόταν πάνω-πάνω. Ήταν το πρώτο που διάβασα και με συγκλόνισε απίστευτα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια για να καταλάβω, ποιος είναι ο λόγος που αυτοί οι στίχοι έπεσαν στην καρδιά μου με αυτόν τον τρόπο. Στην καρδιά μου, στο μυαλό μου, και στο σώμα μου.

Ξέρετε, μεγαλώνουμε όλοι σε αυτή τη ζωή με πεποιθήσεις, τις οποίες καλούμαστε να επαληθεύσουμε μέσα στα χρόνια που έρχονται. Μία από αυτές τις πεποιθήσεις, ιδιαίτερα οι γυναίκες, πρωτίστως οι γυναίκες, που κουβαλάμε, είναι η πεποίθηση του “ανήκειν”. Να ανήκεις σε κάποιον. Πρώτα, ανήκεις στον πατέρα σου, μετά αρχίζεις να μοιάζεις της μάνας σου, που άνηκε στον πατέρα της και ύστερα στον πατέρα σου. Και αυτόν τον κύκλο τον συνεχίζεις και ανήκεις στον άνδρα σου, στο αφεντικό σου, στους άλλους.

Πέρασαν 10 χρόνια για να μπορέσω να ακούσω -πραγματικά να ακούσω- τις φωνές των γυναικών, αλλά και όλων των ανθρώπων, που σε αυτόν τον φαύλο κύκλο λένε στοπ. Και προσπαθούν να αλλάξουν αυτόν τον γαμημένο κύκλο. Το επόμενο τραγούδι, λοιπόν, είναι για όλες τις “δεμένες”, για όλους τους “δεμένους”, που ουρλιάζουν δυνατά και θα ουρλιάζουν αέναα, αν χρειαστεί. Ανήκω μόνο στον εαυτό μου ρε!” 

Δεμένη, Στίχοι:

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου
δεμένη μ’ αλυσίδα στα κλειδιά του
με τ’ όνομα, τ’ αμάξι και τα σπίτια του
και μ’ όλα τα μεγάλα όνειρα του

Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα
σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα
που έβγαζε και άφηνε στην άκρια
καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα.

Τι με ρωτάς,
τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις
θες με κρατάς
κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω
μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο

Μεγάλωνα γι’ αυτούς που περιμένανε
και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη
και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε
τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη

Τι με ρωτάς,
τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις
θες με κρατάς
κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω
μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο