Υγειονομικό καμάκι

Την κοίταζα να σκύβει και με το φτυαράκι να σπρώχνει μες στη σακουλίτσα ό,τι είχε κάνει το κανίς της στο πεζοδρόμιο. Η μέση της υπέφερε, νόμιζες πως θα ακούσεις «κρακ!» από τη βαθιά επίκυψη. Η ηλικιωμένη κυρία δεν ήταν απλώς περιβαλλοντικά ευαίσθητη. Μα και – ή πρωτίστως – νομοταγής. Συμμορφωνόταν προς τον νόμο 3170/2003 «περί ζώων συντροφιάς».

Πόσο θα εκπλαγεί ο ιστορικός του μέλλοντος όταν θα μάθει ότι το 2021 η πολιτεία υποχρέωνε μεν τους πολίτες να μαζεύουν σκυλοκούραδα, άφηνε δε τον εμβολιασμό κατά του κορωνοϊού στην ελεύθερη κρίση τους;

Διαβάζω για τα δέλεαρ που προσφέρουν οι κυβερνήσεις μπας και πυκνώσει η προσέλευση στα εμβολιαστικά κέντρα. Στην Κίνα καρτέλες με αβγά και στην Ινδία σκουλαρίκια. Στο Ισραήλ μπίρες και πίτσες και κάπου στην Αμερική μαριχουάνα. «Περάστε κόσμε» με άλλα λόγια «ανοίξαμε και σας περιμένουμε!». Μιλάμε για παγκόσμιο υγειονομικό καμάκι. Η Ελλάδα, με τα εκατόν πενήντα ευρώ για ταξίδια και για πολιτιστικές δραστηριότητες, φαντάζει αξιοπρεπέστατη. Ασχετο εάν η αντιπολίτευση, με ηθικολογική σκευή γέρων του Μάπετ Σόου, καταγγέλλει εξαγορά των νέων, «που το άδικο το ζούνε μέσα από την κούνια τους» και τώρα θα αναγκαστούν να τρυπηθούν για να θεατριστούν.

Πριν από λίγες μόλις δεκαετίες ξέρετε τι θα συνέβαινε; Ο εμβολιασμός θα επιβαλλόταν παντού. Διά ροπάλου. Η άρνηση, ακόμα και τα τσαλιμάκια – «δεν έχω ακόμα αποφασίσει… δεν νιώθω προς το παρόν έτοιμη…» – θα νομοθετούνταν ως ιδιώνυμο αδίκημα το οποίο θα επέσυρε αυστηρότατες ποινές. Θα ήταν πιο παράτολμο να μην παρουσιαστείς στο εμβολιαστικό σου ραντεβού από το να αποφύγεις τη στράτευση εν καιρώ πολέμου.

Καταγράφονται – θα μου πείτε – παρενέργειες. Κάποτε σοβαρές, σπανιότατα θανατηφόρες. Δεν θα όφειλαν – απαντώ – οι κυβερνήσεις, με τη συνδρομή της επιστήμης, να σταθμίσουν τα δεδομένα και να αναλάβουν ή να μην αναλάβουν εκείνες το ρίσκο; Είναι δυνατόν να μετακυλίουν την ευθύνη στους πολίτες; Οι οποίοι, ως κατά τεκμήριον άσχετοι περί τα ιατρικά, βρίσκονται στο έλεος της κάθε σειρήνας, του κάθε παπαγάλου;

Οι πολίτες – θα επιμείνετε – δεν είναι υπήκοοι. Το σώμα τους δεν ανήκει σε καμιά κυβέρνηση. Εχουν κερδίσει το δικαίωμα να το διαθέτουν ελεύθερα, έστω και αυτοκαταστροφικά. Εάν λοιπόν το δεχτούμε αυτό, εάν απαλλάξουμε το κράτος από τη συνταγματική του υποχρέωση να μεριμνά για τη δημόσια υγεία, με τι κότσια θα συνεχίσουμε να απαγορεύουμε τη χρήση βαριών ναρκωτικών; Ποιος θα τολμήσει να ξαναμιλήσει για αντικαπνιστικό αγώνα, έστω και έμμεσο, διά της υπερφορολόγησης των τσιγάρων; Γούστο μου και καπέλο μου να γίνω έρμαιο του κόβιντ όπως και της ηρωίνης. Να φουντάρω στον γκρεμό.

(Και δεν μιλάω καν για όσους τυχόν θα παρασύρω μεταδίδοντάς τους τον ιό. Ούτε για την κοινωνική ρήξη ανάμεσα σε μπολιασμένους και αρνητές που επιφέρει η προαιρετικότητα…)

Δεν θεωρώ τη μαλθακότητα που δείχνουν οι απανταχού ηγεσίες ως παρενέργεια του φιλελευθερισμού τους. Ομοίως φέρονται και καθεστώτα ξεκάθαρα αυταρχικά. Είναι, νομίζω, απόρροια του γεγονότος πως οι άνθρωποι, οι λαοί που λέγαμε παλιά, δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως πολίτες, με όρια και με υποχρεώσεις. Αλλά σαν καταναλωτές. Σαν πελάτες.

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Τον πελάτη -θες είσαι εμπορική εταιρεία θες κυβέρνηση – δεν τον παίρνεις ποτέ με το άγριο. Τον κολακεύεις, τον μαλαγανιάζεις. Αγάλι – αγάλι τον παρασύρεις στα ενδότερα, είτε μαγαζί έχεις, είτε εμβολιαστικό κέντρο.

Αφού της γάνιασες τα αφτιά για την ευθύνη να έχει σκύλο, επέβαλες τελικά στην κάθε κυρία να μαζεύει τα κακά του από τον δρόμο. Ετσι και θα την πείσεις και να εκθέσει το μπράτσο της στη σύριγγα.

Κακό είναι αυτό; Καταστροφικά χρονοβόρο. «Ο Γρηγόρης εγρηγόρει κι ο Μελέτης εμελέτα κι ο Γρηγόρης την επήρε του Μελέτη τη γυναίκα» λέει μια ροδίτικη παροιμία. Βάλτε στη θέση του Γρηγόρη τον κόβιντ, που διαρκώς μεταλλάσσεται. Βάλτε στη θέση τού Μελέτη όλους εμάς, που κάνουμε ή δεχόμαστε υγειονομικό καμάκι. Και βγάλτε μαντίλια να κλάψετε.